ตกกับดักรักยัยมนุษย์ตัวจิ๋ว

หมายเหตุ : ภาพที่ใช้เป็นเพียงภาพประกอบการเขียนนิยายเท่านั้น

ชาคิล

ศศิมาลา ( มาลา )

ลักษนียา ( นียา )

ตะวัน

ชาลีน

เพราะคำสาปจากผู้เฒ่าตนนั้นที่ทำให้พี่น้องของเราต้องกลายมาเป็นมนุษย์จิ๋วอยู่จนถึงทุกวันนี้ พี่น้องมวลประชานับร้อยชีวิตยังคงรอการถูกถอนคำสาปอย่างมีความหวัง แม้มันจะมีเพียงริบหรี่ก็ตาม แต่ตราบใดที่พวกเรารู้ถึงวิธีการถอนคำสาป เราทุกคนก็จะกลับคืนร่างมนุษย์ตามปกติ

" ท่านผู้นำพูดแบบนี้มานับร้อยมีแล้วนะแม่ แล้วเมื่อพวกเราถึงจะได้กลับคืนสู่ร่างเดิมเสียที ฉันอยากไปท่องเที่ยวที่เมืองมนุษย์เหลือเกิน ญาสิมาบอกกับฉันมาเมืองมนุษย์นั้นสวยงามมากเหลือเกิน " หญิงสาวผู้งดงามเอ่ยถามหญิงผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงเศร้า ผู้เป็นแม่มองลูกสาวของตัวเองก่อนจะเอื้อมมือลงลูบผมเธอเบาๆด้วยความรัก

" มาลา ... อยู่ที่นี่เจ้าก็มีความสุขดีอยู่ไม่ใช่หรือ โลกนั้นมันโหดร้ายสำหรับเจ้านัก  เจ้าเห็นหรือไม่ว่าญาสิมาได้รับบทลงโทษเยี่ยงไร หรือเจ้าอย่างถูกขังในห้องมืดดำนั้น " ผู้เป็นแม่พูด ศศิมาลาก้มหน้าต่ำลงน้ำตาตกด้วยความสิ้นหวัง

บทลงโทษแห่งเมืองมาลัยวิอาภานั้น  ผู้ใดที่แอบหลบหนีขึ้นไปยังเมืองมนุษย์ หากถูกจับได้จักต้องถูกคุมขังเป็นเวลา 3เดือน ...

" ญาสิมา หล่อนเป็นอย่างไรบ้าง " หลังจากที่ศศิมาลาผิดหวังจากคำเตือนของแม่ทุกครั้ง เธอก็มักจะขอเข้ามาพูดคุยกับญาสิมาเสมอ แม้ทั้งคู่จะต้องคุยผ่านกำแพงกันสูงและได้ยินเพียงเสียงของกันและกันก็ตาม

" ฉันสบายดีมาลา แล้วหล่อนหละมาลาหล่อนเป็นอย่างไรบ้าง " ญาสิมาถามกลับ

" ฉัน...ฉันแค่อยากลองไปที่นั่นดูสักครั้งญาสิมา แต่ดูเหมือนฉันจะไม่มีโอกาสใดๆเลย ถ้าหากฉันไป ฉันกลัวว่าตัวเองต้องสูญเสียเสรีภาพ ฉันไม่อยากอยู่ในห้องมืดดำนี่ " ศศิมาลาพูดเสียงสั่น

" มันมีแค่วิธีเดียวเท่านั้นที่หล่อนจะไม่ถูกคุมขังเหมือนฉันและหล่อนกับพี่น้องของเราจะได้กลายเป็นมนุษย์เสียที " ญาสิมาพูดเสียงกร้าว ศศิมาลาทาบมือติดผนังกำแพงแล้วตั้งใจฟังญาสิมาด้วยสีหน้าจริงจัง

" ฉันต้องทำอย่างไรกัน ญาสิมา ช่วยบอกฉันที " เธอพูดอย่างเว้าวอน

" หล่อนต้องหาพระคัมภีร์เทวเรศให้เจอ มันซ่อนในบ้านของเฒ่าผู้นั้น " ญาสิมาพูดเสียงโกรธกร้าวด้วยความแค้น

" แล้วฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าบ้านหลังนั้นมันอยู่ที่ไหน " ศศิมาลาเอ่ยถาม

" ประตูเข้าเมืองมนุษย์จะอยู่ในห้องใต้ดินของวังหลวง เพียงแค่หล่อนเปิดประตูบานนั้นแล้วเดินเข้าไปหล่อนจะได้อยู่ในบ้านหลังหนึ่งของมนุษย์ ที่นั่นมีกลิ่นหวานหอมนั่นแสดงว่าคนในบ้านเป็นผู้มีเมตตาและเป็นที่ปลอดภัยสำหรับเรา หากแต่บ้านอีกหลังหนึ่งซึ่งอยู่ติดกันกลับมีกลิ่นสาปราวกับว่ามีซากศพกองกันอยู่ในบ้านหลังนั้น " ญาสิมาเล่า

" แสดงว่าบ้านหลังนั้นมีอันตรายอย่างงั้นหรือ " ศศิมาลาคิดตาม

" ใช่แล้วมาลา หล่อนจำได้หรือไม่ ท่าประมุขเลยบอกกับพวกเราว่าอย่างไร "

ในวันนั้นวันที่ทหารจับตัวของญาสิมาเอาไว้ได้ ประมุขแห่งมาลัยวิอาภาได้นัดเรียกชุมนุมพี่น้องทั้งหมดและได้ออกคำสั่งด้วยความเป็นห่วงพี่น้องของเขา

" พวกเจ้าทั้งหลายรู้หรือไม่ ว่าการขึ้นไปบนแดนมนุษย์และกลับลงมาแห่งเมืองมาลัยวิอาภาที่นี่โดยไม่ได้คัมภีร์เทวเรศกลับมาด้วยนั้น ผู้ที่ฝ่าฝืนจังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เพียง 3 เดือนเท่านั้น  ญาสิมาเล่าให้กับเราฟังว่าเมืองมนุษย์ที่เธอได้ก้าวข้ามไปนั้นมีบ้านหลังหนึ่งที่มีกลิ่นสาปแรงราวกับเป็นที่เก็บซากศพ  ใช่...ที่นั่นเป็นที่ซ่อนคัมภีร์เทวเรศคำภีร์ที่จะแก้คำสาปให้กับพวกเรา แต่ไม่มีผู้ใดเคยหาเจอ บางคนถูกพิษคำสาปจนต้องตายอยู่ภายในบ้านหลังนั้น แต่ญาสิมาโชคดีที่เธอรอดมาได้ แต่น่าโชคร้ายที่เธอต้องมาตายภายใน 3 เดือน "

" บ้านหลังนั้นมีคำสาปจริงๆหรอญาสิมา " ศศิมาลาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

" ใช่ ที่นั่นน่ากลัวมาก มันทั้งเจ็บจนทั่วร่างกายและแสบไปหมด โชคดีที่ฉันแอบเกาะแผ่นหลังของผู้ชายคนนึงออกมาได้ ไม่อย่างนั้นฉันคง... "

"  โธ่ญาสิมา... "  ศศิมาลาคิดไม่ตกเมื่อหวนคิดถึงคำพูดของท่านประมุขและคำบอกเล่าของญาสิมา หากเธอเลือกที่จะไป เธอต้องกลับมาพร้อมกับคัมภีร์เทวเรศ และถ้าเธอนำมันกลับมาไม่ได้เธอก็ต้องตายภายใน 3  เดือนอย่างงั้นหรอ