คนหมาสวาท

มันคือบ้านหลังแรกที่ทำให้ข้าได้เรียนรู้จักกับรสสวาทคาวโลกีย์...

นับตั้งแต่ข้าจำความได้   ไม่มีอะไรที่ข้าต้องการแล้วจะไม่สมหวัง  เพราะข้าเชื่อมั่นว่า  ทุกอย่างสามารถเป็นไปได้ทั้งนั้น

นั่นคือแรงปรารถนาของข้าก็ว่าได้

ทุกคน  ไม่สามารถเลือกได้หรอกว่าจะเกิดมาในฐานะ  หรือรูปกายเป็นอย่างไร  ข้ารู้ถึงความลับข้อนี้ของมนุษย์ทุกคน  เพราะฉะนั้น  ข้าจึงไม่ได้แยแสต่อความอัปลักษณ์ของตัวเอง  ข้าเกิดมามีใบหน้าอัปลักษณ์  ทุกอย่างดูผิดรูปผิดร่างไปหมด  แต่ข้าก็ได้ร่างกายสูงใหญ่กำยำ  พละกำลังมีเหลือเฟือมาทดแทน

ไม่เพียงแค่รูปร่างเท่านั้น  ความเป็นชายของข้าก็มีขนาดที่ทำให้หลายคนที่แอบเห็นเวลาข้าลงอาบน้ำมีอาการสะทกสะท้าน

เดิมที...ข้า  เป็นชายหนุ่มที่ไม่มีหญิงสาวคนใดในหมู่บ้าน  ให้ความสนใจหรือแม้แต่จะพูดคุยด้วยไมตรี

ข้าเข้าใจดีว่า  เพราะใบหน้าอันอัปลักษณ์ของข้านั่นเองคือสาเหตุสำคัญ   เมื่อนึกถึงจิตใจของผู้หญิงเหล่านั้น  ข้ายิ่งเข้าใจดีว่า  ถ้าข้าเป็นพวกนาง  ข้าก็คงไม่ปรารถนาแม้แต่จะพูดจาให้ความสนิทสนมกับผู้ชายอัปลักษณ์อย่างข้าด้วยซ้ำ

ทำไมนะ  พระเจ้าสร้างข้ามาให้มีทุกอย่างที่สมบูรณ์แบบ  ข้ามีอารมณ์  ข้าต้องปลดปล่อยตัวเองวันละหลายๆครั้ง  ข้าสังเกตเห็นขนาดความเป็นชายของข้านับวันยิ่งแข็งแกร่ง

ไม่มีใครใหญ่เท่าของข้าหรอก  ข้ามั่นใจ

ท่ามกลางสายตาของความชิงชังที่ข้าได้รับจนเริ่มคุ้นชิน  และมันทำให้ข้ารู้สึกว่า  การถูกมองอย่างรังเกียจเหยียดหยาม  มันคือส่วนหนึ่งของข้า  มันคือจิตวิญญาณของข้า   วันหนึ่ง...  ข้ากลับได้พบกับหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่ง  ที่เดินทางเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านพร้อมกับครอบครัว

แรกเห็นนาง   หัวใจของข้าหวั่นไหวปั่นป่วน  ข้าไม่เคยเห็นใครงดงามเท่านางมาก่อน

น่าแปลก  ปกติ  ข้ามักจะเก็บภาพของผู้หญิงเกือบทุกคนมาใช้ในเวลาช่วยตัวเองเสมอ  แต่ไม่ใช่นาง

ข้าทำนางไม่ลง

หัวใจที่หยาบกระด้างของข้าดูเหมือนว่าจะอ่อนโยนลงอย่างประหลาด  แค่ได้เห็นรอยยิ้มของนาง

นางยิ้มให้ข้า

พระเป็นเจ้า!  หัวใจของข้าพองโตคับอก  เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนยิ้มให้ข้า   มันเหนือความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง

ข้า...กำลังจะย้อนเวลาถอยหลังกลับไป  ณ  จุดเริ่มต้นของข้า

“ไอ้หมาดำ”

ข้าถูกเรียกอย่างนี้มาตั้งแต่เริ่มจำความได้  และไม่ต้องอธิบายอะไรอีกให้มากความ  เพราะชื่อเฉพาะที่พวกเขาเรียกข้านั้น  สามารถนิยามตัวตนความเป็นข้าได้อย่างชัดเจนที่สุด  ข้าคือหมาดำ กองขยะ

แม่ของข้าเป็นผู้หญิงมาจากที่ไหนไม่รู้  พอคลอดข้าก็ทิ้งเอาไว้ในกองขยะ

กว่าจะมีคนไปพบ   ข้าเกือบจะกลายเป็นเหยื่อของมด  ผู้ที่ส่งเสียงเห่ากระโชกเรียกให้คนอื่นมาพบข้า  เป็นแม่หมาดำตัวหนึ่งที่อาศัยหากินอยู่กับกองขยะ

และคนที่อุปการะเลี้ยงดูข้า  คือบุคคลที่ชาวบ้านให้ความรังเกียจ  เขามีหน้าที่จัดการเรื่องศพของพวกชาวบ้าน

เรียกอีกอย่างว่า  สัปเหร่อ

สัปเหร่อ  เป็นที่น่ารังเกียจแค่ไหน  เอาเป็นว่าไม่มีใครอยากสุงสิงด้วยก็แล้วกัน  ยกเว้นเวลามีความตายเกิดขึ้น

ข้า  ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีที่สุด  ด้วยอาหารการกินเหลือเดน  แต่มันคืออาหารที่ดีที่สุดที่พ่อบุญธรรมหามาได้

ในวัยเด็กของข้า  ข้ารู้เพียงว่า  ข้าคือเด็กตัวโตที่สุดของหมู่บ้าน  และไม่มีเพื่อนเลย

ตอนแรกข้าไม่เข้าใจ   และนานมากกว่าข้าจะเข้าใจ

จนเมื่อพ่อบุญธรรมของข้าตาย  ตายอย่างน่าสมเพช

ข้าร้องไห้จนไม่มีน้ำตา  แต่ในที่สุดก็ได้เรียนรู้อย่างหนึ่งว่า  ต่อให้ข้าร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด  พ่อบุญธรรมก็ไม่มีทางฟื้นคืนชีพ

ข้าจัดการร่างของพ่อบุญธรรม  เหมือนที่พ่อบุญธรรมเคยจัดการศพ

ข้าทำได้อย่างเรียบร้อย   และทำอย่างดีที่สุด

หลังจากนั้น  ข้าก็ใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง  โดยทำหน้าที่แทนพ่อบุญธรรม  แต่ความตายใช่ว่าจะมีทุกวันเสียเมื่อไหร่  นาน ๆ ครั้งเท่านั้น

ด้วยความเป็นหนุ่ม  พละกำลังของข้ามีเหลือเฟือ  ข้าจึงถูกเรียกใช้งานจากบ้านบ้านหนึ่ง  แลกกับอาหารการกิน