THE ROCK STAR ขอหัวใจนายจอมร็อก

INTRO

Rrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น ระหว่างที่ฉันกำลังเลือกซื้อหนังสือพร้อมกับหิ้วถุงที่ใส่ของหนักมากๆๆๆ ทำให้ฉันต้องละความสนใจจากหนังสือและวางถุงหิ้วลงที่พื้นก่อน แล้วรีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า

เจอแล้ว!!

ฉันรีบกดปุ่มรับอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้ดูเลยว่าใครโทรมา...

"ฮัลโหลค่า ชะเอมรับสายคะ"

"แหม....พูดรับเพราะๆอย่างนี้กับผมก็เป็นหรอ พี่"สิ้นเสียงนั้น ฉันก็สามารถตรัสรู้ได้ว่านั้นคือเสียงใคร....

ก็  ไอ้ต้นกล้า น้องชายตัวแสบของฉันนี่แหละ น่าจะดูก่อนนะเนี่ยว่าใครโทรมา ถ้ารู้ว่าไอ้กล้าโทรมา ฉันตัดสายทั้งไปนานแล้วแหละ เฮ้อ......

"มีไร จะยืมตังค์ไง คราวก่อนแกยังไม่ใช้ฉันเลยนะ ไอ้กล้า"ฉันกัดฟันไปพูดไปด้วยความโมโห

"โห้.....แหม พี่ๆมองผมเป็นคนเลวขนาดนั้นเลย????"

"เยสสสสส"

"โธ่.....ผมเป็นน้องชายพี่นะ ทำไมต้องพูดกับน้องชายสุดน่ารักของพี่อย่างนี้ด้วยล่ะคร้าบ???"

"เฮ้อ.... ไอ้กล้า แกไม่ต้องมาสำออยกับพี่ พี่รู้มุกแกหมดแล้ว มีไรว่ามา ขี้เกียจคุยนานเดียวประสาทแดก"

"คร้าบๆๆ คือ...ผมพาเพื่อนมาบ้านได้มั้ย ตอนเย็นประมาณ 6 โมง???"

"ทำไมต้องมาบ้านแก ไปบ้านคนอื่นไม่ได้รึไง วันหยุด ฉันอยากให้บ้านเงียบๆ"

"น้าาาาา พี่ครับ ผมกับพวกเพื่อนๆ พนันกันไว้ว่าถ้าใครเล่นเกมแพ้ คนนั้นต้องเลี้ยงข้าวที่บ้านของตัวเอง และต้องทำอาหารให้กินด้วย"

"หึ้ย......ให้มันได้อย่างงี้สิ แกนี่มันกระจอกจิงๆเลย..ก็ได้ พามาก็ได้ แต่แกทำอาหารแล้วเก็บกวาดเองด้วยนะ"

"โห้.....พี่สงสารผมหน่อยเถอะ ผมทำอาหารไม่เป็นนน....พลีสสสสส"

ไอ้กล้าออดอ้อน สงสัยถ้ามันอยู่ต่อหน้าฉัน ปานนี้มันคงเกาะแขงเกาะขาฉันไปแล้วละ.......โอ้ย....จะเอาไงกับน้องชายสุกแสบนี่ดีว่ะ?!

"มากันเยอะมั้ย???"ฉันถามออกไป สุดท้ายฉันก็ใจอ่อนอีกจนได้ แต่ต้องดูก่อนนะว่ามากันกี่คน ฉันไม่ไปแน่ๆ ถ้ามากันสิบกว่าคน ขี้เกียจทำอาหาร

"4 คนฮะ พวกเขาเป็นกลุ่มนักดนตรีนะพี่ พี่รู้จักป่ะ วงFIRST อ่ะ"

"อ๋อ.........ที่ว่า วงอะไรนั้นเป็นตัวโฆษณาให้กับรร. ทำให้รร.ดัง มีนักเรียนหญิงมาสมัครจนรร.แทบจะแตกอ่ะนะ"

"โห้!!!! พี่สนใจอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ เห็นปกติ มัวแต่หมกมุ่นอยู่แต่กับตำราเค้กอะไรนั่น"

"โอ้ยนี่!!! ไม่ต้องมาดูถูกฉันเลยน่ะ เออ....ฉันมันหัวโบราณนี่ แค่นี้นะขี้เกียจคุยด้วยและ"ฉันบ่นไป เพราะความหงุดหงิด

"คร้าบบบบบบบบบ"พูดเสร็จมันก็วางสายไป

"เฮ้อ.............."ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ด้วยความเหนื่อยใจแบบสุดๆๆ ฉันรีบคว้าหนังสือที่ฉันเลือกเอาไว้อย่างรวดเร็ว มันเป็นหนังสือสอนภาษาเกาหลี อ๋อ....ลืมบอกไป ฉันพูดได้ 4 ภาษาน่ะ ภาษาไทย อังกฤษ ญี่ปุน จีน กำลังศึกษาภาษาเกาหลีเป็นภาษาที่ 5 อยู่น่ะ ฉันกำลังจะคว้าหนังสือแต่มีมือใครบางคนไม่รู้มาจับหนังสือพร้อมๆกับฉัน ฉันหันควับมองไล่ตามมือ แขน หัวไหล่ คอ หัว และใบหน้า ฮึก!o! OMG คนอร้ายยย!!!! หล่อชมัด จมูกโด่ง ดวงตากลมโตราวกับไข่หาน ริมฝีปากบางน่าจูบ ผมของเขาทำเป็นสีเทา อร้ายยยยยยย นี่ฉันคิดของฉันเนี่ย ไม่ได้นะ!!!! ต้องรับเรียกสติคืนมา

"อะแฮ่ม....ขอโทษนะคะ หนังสือเล่มนี้ฉันหยิบก่อนนะคร่ะ"

"แต่ผมว่าเราหยิบพร้อมๆกันนะครับ"

"แต่ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนาน เพราะฉะนั้นมันก็ต้องเป็นของฉันสิค้ะ"

"แล้วทำไมคุณไม่รีบหยิบไปก่อนละ ไม่เป็นไร คุณก็หยิบเล่มอื่นเอาก็ได้นี่.."เดี๋ยวนะมันต้องเป็นฉันไม่ใช่หรอที่ตรงพูดประโยคนั้นอ่ะ

"แต่ฉันมาก่อนนะ คุณก็ต้องเป็นคนหยิบเล่มอื่นสิคร่ะ"ฉันพูดไปกัดฟันไปด้วยความหงุดหงิด โมโห โกรธ เกลียด โอ้ย!!!

"เล่มอื่นๆ ก็เหมือนกันแหละ คุณ ไม่ต้องเยอะหรอก รีบๆหยิบเล่มเหอะ ผมรีบ"

"ถ้าพูดอย่างนั้นคุณก็หยิบเล่มอื่นแทนสิคร่า ถ้าคุณว่าฉันเรื่องมาก  คุณก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฉันมากนักหรอก.... และถ้าคุณฉลาดน่ะนะแล้วคุณก็กำลังตกอยู่สถานการ์ณเร่งรีบ ปานนี้ฉันว่าคุณคงเดินออกจากร้านไปตั้งนานแล้วมั้ง โดยไม่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับฉัน ถ้าคุณหยิบหนังสือเล่มอื่นไปต้้งแต่แรกอ่ะ ขอตัวนะคะ"ฉันจังหวะตอนที่เขาจ้องหน้าฉัน ฉันก็คว้าหนังสือ และถุงหิ้วที่วางอยู่ อย่างรวดเร็วแล้วเดินออกมาจากมุมตรงนั้นแล้วยื่นหนังสือให้พนักงานแล้วจ่ายตังค์แล้วรีบเดิน(หรือวิ่งก็ไม่รู็หรอกนะ)ออกมาจากร้านหนังสือ

ฮึ้ย!!!!นี่มันวันซวยอะไรว่ะ อยากจะบ้าตายยยยยยยยยยย

ฉันกวักมือเรียกแท็กซี่ แล้วขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว แล้วบอกที่อยู่ของบ้านอย่างรวดเร็ว ไม่นานรถก็แล่นออกจากตรงนั้นด้วยความเร็วสูง