คำเตือนนิยายเรื่องนี้เกี่ยวกับชายรักชายนะจ๊ะ
นายเอกเรื่องนี้ร้ายนิดๆ ตอแหลหน่อยๆ อย่างกับยกนางร้ายในละครมาเป็น(แต่มีฉลาดกว่าจ๊ะ เจ้คอนเฟิร์ม)
บุคคลในเรื่องนี้เป็นเพียงมโนของผู้แต่งล้วนๆ ไม่มีตัวตนอยู่จริงหรอกนะ <3
ติชมได้นะจ๊ะ
ซัน : ให้กูช่วยแยกไอ้เมออกจากเมฆ แต่มึงเองดันมาขัดขวางกู ตกลงจะเอาไงกันแน่วะ
แทน: กู…กูไม่รู้ แต่ที่กูรู้คือกูไม่ชอบ
เมษา: ของๆกู มึงไม่สิทธิ์แย่งเขาไป ก็ดี กูจะทำให้มึงได้รับรู้ว่าการถูกแย่งคนที่รักไป มันรู้สึกยังไง ซัน!!
เมฆ: อยากจะบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกับซัน แต่ดันไม่ยอมฟังสักที ถึงจะอยากเป็นมากก็เถอะ
เกริ่น
ผมเดินออกมาพร้อมน้ำตาแห่งความตอแหลของตัวเองอย่างสะใจ แล้วค่อยๆแสยะยิ้มให้กับเหตุการณ์วุ่นวายเบื้องหลัง แต่ก็ชะงักเมื่อพบว่ามีคนหนึ่งกำลังจ้องมองผมอยู่ สายตานั้นกรีดแทงผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ริมฝีปากบางยิ้มเหยียดผมอย่างดูถูกก่อนจะหันหลังเดินออกไป…
เขาเห็น…
แต่
.
.
.
.
ช่างแม่ง…
หมั่นไส้วะ
Sorry สำหรับความตอของนายเอกเรื่องนี้นะค่ะ
Guest
