รัตติกาลสีชมพู

เสียงหายใจหอบนัยน์ตาสีน้ำผึ้งแสนหวานบัดนี้ดูโกรธเกี้ยวนัก

ฮองรันมองมาคัสอย่างไม่พอใจ ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะอยากต่อว่าเค้ามากขนาดไหนก็ต้องเก็บไว้ในใจ ไม่อย่างนั้นเค้าอาจจะ.....อีกก็ได้

'ไอ้คนบ้าเอ๊ยไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนากันนะ ฮือออๆๆๆ ฉันไม่น่าเลยจริงๆ'

หญิงสาวได้แต่เพียงคิดในใจ

"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าสาวของข้า อยากต่ออีกรอบไหมข้ายังให้ความสุขกับเจ้าได้อีกนะถ้าเจ้าต้องการ"

เขานึกขำอยู่ในใจ นางแมวยั่วสวาทคนเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงแมวน้อยผู้น่าสงสารที่นอนหมดเรี่ยวแรงไม่แม้แต่จะเถียงสักคำ

"ข้าเคยบอกเจ้าแร้วไง ว่าข้าก็เป็นผู้ชายคนนึงไม่ใช่ฟระอิฐพระปูน แต่เจ้าไม่ยอมเชื่อข้าเองนะ ฮองรัน ฮ่าาา อากาศดีจังเลยนะเจ้าว่าไหม ฮ่าาา"  เขาเลิกคิ้วด้วยมาดกวน

"อร้ายยยย ไอ้ปีศาจ ไอ้ผีทะเล ไอ้บ้ากาม ไอ้โรคจิต ไอ้ฉวยโอกาศ อร้ายยย" ฮองรันสะบัดตัวหลุดออกจากอ้อมกอดเตรียมจะเอาผ้าคลุมตัววิ่งหนีไปเอาเสื้อผ้า..แต่..

"อร้ายย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้ปีศาจฉวยโอกาส"

ฮองรันพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากมาคัส

"ข้าว่าเจ้าชอบมันนะฮองรัน เรามาต่อกันดีกว่าที่รักของข้า...."

"ไอ้ปีศาจโรคจิตตตต..."

ช่วยติดตามหน่อยนะคะ..ขอบคุณค่ะ