เพื่อนครับเป็นแฟนกันมั้ย เรื่องสั้น(จบแล้ว)

โคโตะ x คามิยะ

สวัสดีครับผมมีนามว่า โคโตะ รูปหล่อ พ่อรวยนิสัยดี(มั้ง) ไม่ต้องตกใจกันนะครับว่าผมมาแนะนำตัวทำไมก็ผมเป็นพระเอกนิครับทุกคนก็ต้องรู้จักพระเอกกันก่อนสิถูกไหม? และเมื่อทุกคนรู้จักพระเอกอย่างผมกันไปแล้วเรามารู้จักว่าที่นาง(นาย)เอกกันดีกว่า แทะ แทะ แท๊ะ(ทำเสียงให้น่าตื่นเต้น)เขาคือ คือ คามิยะนั้นเองครับ อ๋อผมลืมบอกไปว่าเขาเป็นใครเขาเป็นเพื่อนสนิทผมเอง ใช้แล้วครับผมแอบหลงรักเพื่อนสนิทของตัวเองและรักมานานมากแล้วด้วยแต่เจ้าตัวเขาไม่รู้หรอกครับไม่งั่นจะเรียกว่าแอบหลงรักเหรอ แต่อีกไม่นานผมจะทำให้เค้ามาเป็นของผมแล้วครับต้องรีบครับไม่งั่นจะมีคนแย่งไปเพราะไอ้เอ็มเพื่อนอีกคนในกลุ่มก็ดูเมื่อจะชอบคามิยะเหมือนกันซึ่งผมยอมไม่ได้ครับถึงจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะแต่เรื่องนี้ไม่ได้ครับใครเร็วใครได้และผมก็มีแผนแล้วคร้าบ

และเหยื่อของผมก็กำลังเดินมาทางนี้แล้วครับต้องตีหน้าเศร้าครับเดี๋ยวจะได้เล่าความเท็จมันจะได้สงสารและยอมทำตามแผนการของผมอิอิเลวเนอะ

“เป็นไรวะมึงทำหน้าเครียดๆ”

“คามิยะมึงกับกูเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วนะ”

“ก็ตั้งแต่เด็กแล้วมั้ง”

“แล้วมึงรักกูป่ะ”

“มึงมีอะไรก็พูดมาดีกว่าอย่ามากความ”หึหึมึงติดกับแล้ว

“คืองี้นะมึงพรุ่งนี้แม่กูจะให้กูไปดูตัว”

“แล้วไง”

“ก็กูไม่อยากไปไงมึง กูพึ่งจะเรียนอยู่ปีสองได้มึงคิดว่าเด็กปีสองจะรีบคิดเรื่องแต่งงานหรือไง” ผมโวยวาย

“แล้ว”

“กูบอกแม่ว่ากูมีแฟนแล้วแม่ก็บอกให้กูพาแฟนมาให้เค้าดู”

“แล้ว” มึงพูดเป็นแต่คำว่าแล้วหรือไงวะ

“มึงก็รู้ว่ากูยังไม่มีแฟน”

“แล้วผู้หญิงที่มึงควงไปควงมานะเค้าเรียกว่าไร”

“ก็แค่เล่นๆมึงเห็นกูคบใครจริงจัง”

“แล้วทำไมมึงไม่เลือกเอาในนั้นสักคน”

“กูกลัวว่าเค้าจะไม่จบดิวะกูยังไม่พร้อมจะมีใครนะมึง” นอกจากมึงที่กูพร้อมจะมีทุกเวลา(อันนี้พูดในใจ)

“แล้วมึงจะทำยังไง”

“กูมีแผนแต่มึงต้องช่วยกูนะ”

“ยังไงถ้ากูช่วยได้กูก็จะช่วย”

“กูรักมึงที่สุดเลยคามิยะ” ผมเข้ากอดคามิยะเต็มแรงแอบสูดดมกลิ่นหอมจากตัวมันด้วยชื่นใจที่สุดอ่ะ

“พอแล้วมึงกูขนลุกบอกแผนมึงมาดิ”

“ฟังนะกูจะให้มึงแกล้งเป็นแฟนกู”

“พ่อง แม่มึงคงจะเชื่อ”

“เราก็โกหกไปดิวะ บอกว่าเราแอบคบกันเพราะกลัวแม่จะรับไม่ได้เลยใช้ความเป็นเพื่อนบังหน้าอะไรก็ว่าไปดิ”

“มึงก็รู้กูไม่ชอบโกหกแล้วมึงไม่กลัวแม่มึงเสียใจหรือไงที่รู้ว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชาย”

“แม่กูไม่ว่าหรอกถ้ารู้ว่าแฟนกูเป็นมึงถ้าเป็นคนอื่นไม่แน่แม่กูรักมึงจะตายรักยิ่งกว่ากูอีกมั้ง”

“ไม่อ่ะ ยังไงกูก็ไม่ทำ”

“นะมึงช่วยกูหน่อย มึงไม่สงสารกูเหรอ”

“ไม่กูไม่ทำ”

“ถ้ามึงยอมช่วยกู กูเลี้ยงข้าวมึงอาทิตย์หนึ่งเลยกูยอมให้มึงเลือกเลยมึงอยากกินอะไร”

“กูไม่ใช่คนเห็นแก่กิน”

“กูจะซื้อเกมที่ออกใหม่ล่าสุดที่มึงอยากได้เลยเอา” มันทำท่าคิดถ้าเป็นเรื่องเกมมันไม่พลาดอยู่แล้วผมว่า “กูยกเครื่องเล่นเกม HD ให้มึงด้วยก็ได้”

“มึงพูดแล้วห้ามกลับคำนะมึง เลี้ยงข้าวกูหนึ่งอาทิตย์ ซื้อเกมให้กูและเครื่องเล่นเกม HD มึงบอกจะให้กูแล้วนะ”

“อืม แต่มึงต้องยอมแกล้งเป็นแฟนกูโอเคไหม” เสียแค่นี้กูยอมได้เพื่อให้มึงมาเป็นของกูเดี๋ยวจะเรียกคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยแต่คืนเป็นอย่างอื่นนะ(อันนี้ไปคิดเอาเองนะครับว่าผมจะให้มันคืนด้วยอะไร)

“โอเค”

# ตอนเย็น #

ผมโทรบอกแม่ไว้แล้วว่าคามิยะจะทานข้าวที่บ้านผมอยู่กับแม่แค่สองคนเพราะพ่อผมเป็นคนญี่ปุ่นและท่านก็ทำงานอยู่ที่นั้นทำงานอยู่ที่นั้นนานทีท่านถึงจะกลับแต่บ้างครั้งแม่ก็จะบินไปหาพ่อครอบครัวของผมกับคามิยะเราก็รู้จักกันครับ

“มากันสะเย็นเชียวแม่เตรียมอาหารไว้รอแล้วไปล้างไม้ล้างมือแล้วมากินข้าวกัน”

“คร้าบแม่”

“ครับคุณน้า”

“บอกกี่ครั้งแล้วจ้ะคามิยะว่าให้เรียกแม่ว่าแม่” เห็นไมครับว่าแม่ผมรักมันจะตาย

พอพวกเราล้างมือเสร็จก็มาทานข้าวกันและพูดคุยเรื่องต่างๆไปด้วย

“คือแม่ครับเรื่องดูตัวผมคงไปไม่ได้แล้วนะครับเพราะผมคบกับคามิยะแล้ว”

“ตั้งแต่เมื่อไร!” แม่มีท่าทีตกใจนิดๆ

“ก็นานแล้วครับ” แม่มีสีหน้างงๆ

“จริงเหรอลูกคามิยะ” แม่หันไปถามคามิยะด้วยน้ำเสียงดีใจ

“คะ ครับผมกับโคโตะเราคบกันอยู่” คามิยะตอบด้วยน้ำเสียงลำบากใจนิดๆเพราะมันต้องโกหกทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

“แม่ดีใจจังเลยถ้าเป็นคามิยะเรื่องดูตรงดูตัวอะไรก็ไม่ต้องแล้วคนนี้แหละลูกสะใภ้ของแม่”

“ครับ งั้นผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”

“จ้ะ” พอคามิยะไปปุบแม่ก็หันมาทางผมทันที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่จะถามเรื่องอะไร

“แม่ไปพูดเรื่องดูตัวกับลูกตั้งแต่เมื่อไรแล้วเราไปคบกับคามิยะตอนไหนทำไมไม่บอกแม่”

“ที่ละคำถามสิครับแม่ผมตอบไม่ทันและแม่ก็ไม่เคยพูดเรื่องดูตัวกับผมผมแค่หลอกคามิยะเพื่อจะให้มันยอมเป็นแฟนกับผมแบบเนียนๆไงแม่แล้วแม่ต้องช่วยผมด้วย” ทุกไม่ต้องตกใจนะครับว่าทำไม่แม่ไม่ตกใจที่ผมชอบคามิยะเพราะผมบอกทุกคนในครอบครัวไว้ตั้งนานแล้วและพวกท่านก็ไม่มีปัญหาอะไรแม่ออกจะสนับสนุนด้วยซ้ำ

“ยังไง”

“แม่ก็แค่เล่นไปตามน้ำแคนั้นและ”

“ถ้าคามิยะรู้ว่าพวกเราโกหกต้องโกรธมากแน่ๆเค้าไม่ชอบให้ใครมาโกหกด้วยสิ”

“แม่ก็อย่าให้รู้สิครับผมไม่พูดแม่ไม่พูดมันไม่รู้หรอก” ผมกำลังคุยเรื่องแผนการอยู่กับแม่ดีๆก็ได้ยินเสียงแจกันแตก

เพล้ง

และผมก็รีบวิ่งไปดูก็เห็นหลังของคามิยะวิ่งออกจากบ้านไปนี้ผมลืมไปได้ยังไงว่าผมไม่ได้อยู่กับแม่แค่สองคน

“คามิยะหยุดก่อน” ผมรีบวิ่งไปจับแขนร่างบางก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูออกไป

“ปล่อย”

“ไม่มึงฟังกูก่อนนะ” คามิยะสะบัดแขนออกจากมือผมทันที

“มึงจะให้กูฟังอะไรทำไมมึงจะต้องโกหกกูด้วย” คามิยะขึ้นเสียงใส่ผม

“แล้วมึงจะให้กูบอกมึงว่ายังให้กูบอกว่ากูชอบมึงกูรักมึงเรามาเป็นแฟนกันเถอะมึงจะยอมเหรอ” ผมถามร่างบางเสียงดังไม่แพ้กัน

“ไม่โคโตะเราเป็นเพื่อนกัน”

“แต่กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเพื่อนกับกูเลย” ผมมองสบตากับร่างบางอยากให้เค้าเชื่อว่าทุกคำพูดของผมเป็นเรื่องจริง

“…” ร่างบางเงียบแต่ก็มองสบตากับผมแม้ว่าในแววตาจะวูบไหว

“คามิยะถึงเราจะเป็นเพื่อนกันแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะรักกันไม่ได้กูรักมึงนะคามิยะ”

“แต่ความเป็นเพื่อนมันอยู่ได้นานกว่าคนรักเราเป็นเพื่อนกันเถอะนะกูจะทำเหมือนไม่ได้ยินและลืมมันไป”

“ไม่กูรักมึงมึงได้ยินไหมว่ากูรักมึง”

“ไม่พอแล้วกูไม่อยากได้ยิน” ร่างบางเอามือปิดหูทั้งสองข้างน้ำตาไหลริน

“มึงกำลังกลัวอะไรคามิยะมึงคิดเหรอว่ามันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก”

“อือๆ...อึก อย่า...รักกูเลยนะ”

“ไม่คามิยะกูรักมึง”ผมดึงร่างบางเข้ามากอด “เป็นแฟนกับกูนะกูสัญญาว่ากูจะรักมึงรักมึงแค่คนเดียว”

“แต่สักวันอึก...เราอาดจะต้องเลิกกันก็ได้”ร่างเล็กบอกผมทั้งน้ำตา

“ถ้ามึงรักกูยอมเป็นแฟนกับกูเถอะนะถึงเราจะต้องเลิกกันแต่ก็ดีกว่าเราไม่ได้ลองรักกันไม่ใช่เหรอ”

“ก็ได้กูเป็นแฟนกับมึงก็ได้แต่มึงห้ามบอกเลิกกูนะกูบอกเลิกมึงได้คนเดียว” พูดจบร่างบางก็ยิ้มออกมาไม่น่าเชื่อว่าเราจะใจตรงกัน

“ครับ” ผมก้มลงจูบร่างบางมันเป็นจูบที่หอมหวานที่สุดที่ผมเคยได้ลิมลองเพราะเป็นจูบของคนที่เรารักและเค้าก็รักเราเพื่อนๆที่แอบชอบใครอยู่ก็ตามลองสาระภาพรักกับเค้าดูสิครับเพื่อเค้าจะใจตรงกับเราการได้แอบรักถึงมันจะทำให้เรามีความสุขแต่การได้รับรักตอบมันมีความสุขมากว่าอยู่แล้วถึงเค้าจะไม่รักเราแต่เราก็มีความภูมิใจที่ได้กล้าบอกรักเค้าไม่ใช่เหรอครับ

# อีกมุมหนึ่ง #

“กูเจอมันก่อนกูต้องได้มันสิวะ”

“แต่กูเป็นคนแบกมันมานะ”

เหมือนผมจะได้ยินเสียงผู้ชายสองคนเถียงกันแต่ผมก็ขี้เกียดเกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมาดูในหัวมันหนักและมึนไปหมด

เอ๋...ตอนนี้ผมน่าจะเมาหนักอยู่ที่ผับนิเพราะอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มจีบมันเลยเพราะผมกลัวที่จะเสียความเป็นเพื่อนกันมันไปและคนที่มันแย่งคามิยะคนที่ผมรักไปก็ไม่ใช้ใครไอ้โคโตะเพื่อนอีกคนของผมเองแต่ผมไม่โกรธมันหรอกเพราะผมไม่กล้าเอง

“แต่กูเป็นพี่มึงนะกูต้องได้เอามันก่อนดิ”

“กูก็เป็นน้องมึงเป็นพี่ต้องเสียสละสิวะ” นี้พวกมึงยังไม่เลิกเถียงกันอีกเหรออยากจะถามมันนะครับแต่ตามันหนักจนลืมไม่ขึ้น

“งันมึงกับกูมาเป่ายิงฉุบกันแฟร์ป่าว”

“เออ เป่ายิงฉุบ”

ไอ้เวรนี้กูมีค่าแค่พวกมึงมาเป่ายิงฉุบกันนี้นะแล้วพวกมึงจะเถียงกันทำซากอะไร

ผมก็อยากจะถามพวกมันเหมือนกันนะครับแต่มันง่วงมากขอนอนก่อนแล้วกันใครจะแพ้ใครจะชนะหรือใครจะได้ไม่ได้ผมก็ช่างมันเถอะพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที