"ชนน!!!" เสียงผู้คนนับสิบพร้อมกับเสียงแก้วดังสนั่น
"เออแทนซ์ไอมินวะ" เพื่อนตัวแฮงค์ของกลุ่มดังขึ้น ทำให้แทนซ์ใจหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม
"มันไปปารีสแล้ว"
จริงๆ ก็รู้สึกผิดมากๆที่ไม่ได้ไปส่ง..แต่ถ้าไปส่งเราคงไม่อยากเห็นภาพคนรักห่างไกลจากเราใช่มั้ยล่ะ? เราต้องตัดใจตั้งแต่ต้น..นี่แหละ ทำถูกแล้ว
"อ่าว ทำไมไม่บอกเพื่อนบอกฝูง!!" เจ๊มิ้นที่นั่งหัวโต๊ะหัวร้อนขึ้นมาทันที
"ใจเย็นเจ๊ มันก็มีเหตุมีผล"
"แต่มันไม่มีใบ"
ป๊าบ!!
เสียงตบหัวตามด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนทำให้กลบความเศร้าของเค้าไปได้บ้าง
"เออเจ๊ว่าเราบินตามมันดีกว่า เจ๊อยากไปหาผัวที่ปารีสสสสส" เจ๊มิ้นพูดพลางซี้ดลอดไรฟันทำให้อุ้มผู้นั่งเงียบมาตลอดถึงกับเบ้ปาก
"อะไรนังเต๋อ! แกเบะปากให้ฉันหรอ"
นี่ก็เป็นคู่กัดประจำแก๊งจริงๆเลย เต๋อหรืออุ้มเป็นสาวหล่อที่ใครๆต่างหมายปอง
"ป๊าว"
"พอๆ ดูหน้าเฮียแกด้วย" บิวเตือนสติเพื่อนสองคนอีกครั้งก่อนจะหันหน้ามาทางแทนซ์
"กูเข้าใจมึง" บิวตบบ่าเพื่อนเบาๆก่อนจะชนแก้วดังเป็นเสียง
"ฮัลโหลครับแม่"
"ครับมินอยู่ได้ครับ"
"เจอคุณน้าแล้วล่ะครับ"
"ครับคิดถึงนะ ปีหน้าเจอกันครับ"
พูดจบก็วางสายก่อนจะหันมาทางคุณอาโซเฟีย
"ไงสบายดีมั้ยลูก" คุณน้าโซเฟียยิ้มพลางอ้าแขนรอรับหลานสุดแสบ
"ครับ แล้วไอวาล่ะครับ"
วา หรือ วาเลนท์ ลูกชายคนเดียวของคุณน้าโซเฟีย เป็นคู่หูของมินเลยก็ว่าได้เพราะตัวติดกันตั้งแต่เด็กๆ
"วาอยู่บนห้องน่ะ ไปหามั้ย" คุณน้าชี้ขึ้นไปชั้นสองของบ้าน
"ครับ" พูดจบก็รีบวิ่งแจ้นขึ้นไปบนห้อง
จริงๆแล้วบ้านนี้ไม่ใช่บ้านของคุณน้าโซเฟียแต่เป็นที่ดินของคุณอาทอมัสต์ท่านทั้งสองพบรักกันที่นี่เลยตัดสินใจปลูกบ้านแล้วแต่งงานกันจนมีไอวา
ก๊อก ก๊อก
เคาะประตูให้เป็นมารยาท ก่อนประตูไม้จะถูกเปิดออก
"ไงมึง" คนตัวเล็กยิ้มก่อนจะลอดแขนของวาที่ดันประตูอยู่
"ใครอนุญาตให้มึงเข้า?" วาพูดหน้าเรียบก่อนจะทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆ
คิดถึงชิบหาย ไม่ได้เจอกัน5ปี มินมันโตขึ้นมากจริงๆ ไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน เพราะตอนนี้น่ารักกว่า..
"อย่าเก๊ก กูซื้ออะไรมาฝากจากไทย" ถุงกระดาษสีครีมถูกยื่นมาให้เจ้าของห้อง
"อืม ขอบใจ แล้วมึง..?"
"อ๋อ กูย้ายมาเรียนนี่อ่า นี่มึงไม่รู้เลยหรอ"
น่าเสียใจจริงๆ "ไม่ ไม่อยากรู้"
ใจก็บอกไม่อยากรู้..แต่จริงๆแล้วโครตดีใจเลย ตั้งแต่เปิดประตูแล้วเจอคนที่กำลังคิดถึงอยู่มันเป็นอะไรที่แบบ..
"แหล กูจะมาอยู่บ้านมึง"
"อยู่ห้องไหน? บ้านกูมีแค่สองห้อง"
สองห้องที่ว่าก็ห้องไอวาและห้องคุณน้าและคุณอา จะให้ไปนอนกับคุณน้าก็ไม่ใช่เรื่อง
"ไม่รู้ดิ มึงใจร้ายพอให้กูไปนอนห้องครัวมึงป่ะล่ะ"
คนถูกถามตีสีหน้านิ่ง
"เงียบทำไม" คนตัวเล็กเบ้ปากย่นจมูกก่อนจะเดินไปโต๊ะของวา
"น่ารักจัง" มินหยิบตุ๊กตาที่ตั้งอยู่ข้างๆรูปของวาขึ้นมาชื่นชมก่อนจะรื้อของบนโต๊ะ
ซนเหมือนเดิมเลยนะ..ไม่เปลี่ยน
"คิดถึงจัง เมื่อไหร่จะม.." คำพูดถูกกลืนไปกับริมฝีปากของร่างสูง มินเบิกตากว้างก่อนจะผละตัวเพื่อนสนิทออก
"...มึงทำอะไร.." มินกระพริบตาถี่ก่อนจะเช็ดริมฝีปาก
"มึงดื้อ" ทิ้งคำพูดไว้แค่นี้ก่อนจะหายออกไปจากห้อง
Guest
