เทพบุตรผีสิง
ตอนที่ ๑
เขายืนมองร่างที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงบนเตียงภายในห้องดับจิตของโรงพยาบาล ร่างนั้นเป็นชายวัยอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา
นักรบ ยุติธรรม
เขาแทบไม่เชื่อสายตาที่มองเห็นว่าร่างของชายคนนั้นคือตัวเขาเอง สวมใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำ สวมใส่รองเท้าหนังขัดมันอย่างเรียบร้อย ก่อนที่ร่างนั้นถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว แล้วก็มีเจ้าหน้าที่ได้เข็นเตียงนั้นที่มีล้อเลื่อนโดยมีร่างของเขานอนอยู่เคลื่อนย้ายออกไป นักรบ เขายืนมองร่างของเขาที่ถูกย้ายออกไป จนลับสายตา ยืนนิ่งครู่หนึ่งแล้วยกมือทั้งสองครั้งลูบคลำสัมผัสไปตามใบหน้า แขนทั้งสองข้างของตัวเอง
“
เราตายแล้วหรือ
”
เขาพูดพึมพำกับตัวเอง
นักรบ ยุติธรรม เขามองกวาดสายตาไปรอบบริเวณนั้น บรรยากาศเงียบ มืดสลัวมองหาผู้คนก็ไม่เห็นแม้แต่คนเดียว เขาจึงกำลังจะก้าวเดินออกไปจากที่นี่ ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้จะเดินไปทางไหน มองเห็นแต่สายหมอกสีขาวลอยฟุ้งเต็มไปหมด พลันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเขา ดังมาจากข้างหลังเสียงก้องกังวานแฝงด้วยอำนาจในน้ำเสียง
“
ท่านจะไปไหนไม่ได้ จงมากับเราเดียวนี้
”
นักรบเขาหยุดชะงัก หันหลังกลับมามองจ้องไปที่เจ้าของเสียง แล้วเอ่ยถามขึ้น
“
ท่านเป็นใคร
”
“
ฮ่าๆๆ
”
เจ้าของเสียงนั้นส่งเสียงหัวเราะดังกราว เมื่อสิ้นเสียงหัวเราะแล้ว จึงกล่าวต่อว่า
“
ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเราเป็นใคร แต่ท่านต้องไปกับเราตอนนี้
”
“
ท่านได้สิ้นอายุขัยแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ
ท่านจะอยู่ในโลกมนุษย์ต่อไปไม่ได้แล้ว จงมากับเราเดียวนี้
”
“
ผมตายไปแล้วจริงๆหรือนี่ แต่ทำไมผมยังมีตัวตนมายืนอยู่นี่ได้ หมายความว่าท่านก็คือ...
”
นักรบพูดยังไม่ทันจบประโยค เจ้าของเสียงนั้นก็ดังแทรกขึ้น
“
ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเราเป็นใคร
เรามาทำหน้าที่นำดวงจิตของท่านไป ชื่อของท่านนักรบ ยุติธรรม สิ้นอายุขัยแล้วหมดสถานะของความเป็นมนุษย์ ณ บัดนี้
”
บรรยากาศมืดสลัว อากาศเย็นยะเยือก ซึ่งนักรบเขาสัมผัสได้รอบๆตัวเขา นักรบกำลังรู้สึกว่าเขาอยู่ในห้วงภวังค์ของความฝัน สายหมอกสีขาวลอยฟุ้งค่อยๆจางหายไป เขามองเห็นร่างเจ้าของเสียงนั้น เป็นชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ ไม่สวมใส่เสื้อทำให้มองเห็นแผงหน้าอกมีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง นุ่งผ้าเตียวสีแดง ใบหน้าถมึงทึงน่าเกรงขาม แต่งชุดคล้ายนักรบสมัยโบราณ และยังมีกลุ่มชายฉกรรจ์อีกจำนวน สี่คนอยู่ชุดแต่งกายเหมือนกัน ยืนอยู่ข้างหลังของผู้เป็นหัวหน้า เจ้าของเสียงผู้ที่กำลังเจรจากับเขาอยู่
“
เร่งไปจับตัวนายนักรบ ยุติธรรม โดยพลัน
”
ผู้เป็นหัวหน้าออกคำสั่ง ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนก็รุดเข้าไปประชิดจับตัวนักรบทันที
เปรี้ยง..เปรี้ยง...เปรี้ยง...
พลันใดนั้นเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง ก่อนที่กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนจะเข้าไปประชิดถึงตัวของนักรบ ยุติธรรม ก็เกิดสายฟ้าผ่าลงมาบริเวณนั้นพอดี เสียงดังสนั่นหวั่นไหวสะท้านไปทั่วคล้ายผืนฟ้าจะถล่มลงมา แสงของสายฟ้าสว่างจ้าเหมือนมีใครจุดพลุยักษ์นับเป็นร้อยเป็นพันลูก ชั่วระยะพริบตาที่เกิดปรากฏการณ์รอบๆบริเวณนั้น แสงสว่างจ้าได้ดับลง ความมืดมิดก็ปกคลุม ทุกร่าง ณ บริเวณนี้ก็เลือนหายไป
Guest
