เด็กช่างกับเด็กขาย

ในเมืองที่มีแต่ความวุ่นวาย ผู้คนแย่งกันกิน แย่งกันใช้ เมืองหลวงไม่ใช้เมืองสวรรค์อย่างที่ใครๆคิดเพราะไม่ใช้เมืองของคนอ่อนแอ

และนี่ผมกำลังขับรถกับรุ่นพี่ที่วิลัย วนอยู่แถวสนามหลวง

ไอสิกส์ มึงไม่อยากลองของแปลกมั้งหรอวะ ' ใช่ครับผมชื่อสิกรึฟิสิกส์นั้นเอง ส่วนไอคนที่ถามผมชื่อ ไดครับเป็นรุ่นพี่ผม 'ไม่วะพี่ ไม่ใช่แนวผม' ก็จะไปใช่ได้ไงละครับ ผมอะผู้ชายและไอพวกที่ยืนอยู่ก็ผู้ชายเหมือนกันคิดไม่ออกเลยจะไปทำกันอิท่าไหน 'เออน่า เดี๋ยวกูจะลองวนไปเลื้อยๆละกันเผื่อมึงจะติดใจ ' เอาที่พี่สบายใจเลยครับ ' จะไปพูดไรได้ละครับ นี่ก็ เที่ยงคืนกว่าแล้วผมยังวนอยู่ตรงนี้อยุ่เลย พวกที่ขับรถผ่านเหมือนเด็กมัธยมทั่วไปไม่คิดว่าใช่กลับใช่ โลกแม่งอยู่ยากขึ้นทุกวัน 'เฮ้ย ไอสิก กูจอดที่คนนั้นนะ กูว่าใช่วะ ผ่านกี่รอบก็อยุ่ที่เดิม ' เสียงของพี่ผมทำให้ผมหันไปมอง ผู้ชายที่รุ่นราวคราวเดียวกับผม อยู่ในชุดเสื้อขาว กางเกงยืน รองเท้าผ้าใบ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะไม่เคยมาทำไรแบบนี้ ไม่ใช่เพราะมันน่าตาดีหลอกเชื่อดิ ผมตื่นเต้นมากกว่า หึ!