Lisoo [Lisa x Jisoo]
:: White cat ::
---- ฉันก็คือฉัน เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอรู้จักตัวฉันให้ดีขึ้นกว่านี้โอเคมั้ย? ----
“ลิซ่าไปแกล้งคนอื่นอีกแล้วหรอ”
“ใช่ ฉันได้ยินมาว่า เด็กผู้หญิงคณะอื่นถึงกับไม่มาเรียนเลยนะ”
เสียงซุบซิบแต่เช้าตามเคย ฉันละเบื่อจริงๆพูดมาก็มีแต่เรื่องโม้ๆ แล้วดันเชื่อกันซะด้วยนะ แถมคนที่พวกนั้นพูดถึงฉันยังไม่รุ้จักเลยด้วยซ้ำ ไปเอาเรื่องพวกนั้นมาจากไหนกันยะ แต่ก็เอาเถอะ ยังไงซะ ฉันเองก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไร ก็ได้อยู่ของฉันสบายๆแบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะเรื่องมันเกิดจากการที่ทุกคนเข้าใจผิดโดยรูปลักษณ์ภายนอกของฉัน
ก็แน่ละ ฉันดันเป็นคนต่างชาติที่หน้าตาออกจะหาเรื่องไปซักหน่อย อีกทั้งฉันยังทำสีผมสว่างนี่อีกจริงๆฉันก็แค่อยากจะลองอะไรใหม่ๆไม่ได้อยากทำตัวดูนักเลงซักหน่อย…..ถึงฉันจะหัวร้อนออกบ่อยๆก็เถอะ
“นี่ลิซ่า เอ่อ…” เพื่อนร่วมคณะห้องเรียก
“อาจารย์เรียกให้ไปหาน่ะ” เอาอีกแล้ว
“อืม” ฉันตอบ และเดินออกจากห้องไปที่ห้องพักอาจารย์ทันที
“มาแล้วค่ะ” ฉันได้กลิ่นกาแฟแก่ๆของพวกอาจารย์ที่ชอบดื่มกันในระหว่างพักเที่ยง เดาได้ว่าเพิ่งชงเสร็จไม่ถึง 5 นาที เพราะฉันเข้าห้องนี้บ่อยจนไม่มีอะไรจะทำ เลยมาคำนวณเวลาของการชงกาแฟเล่นๆ หรือไม่การฟังคำบ่นของอาจารย์นานกว่านั้นฉันจะกวาดสายตาไปนับกระดาษกองชีทข้อสอบเล่น วันนี้จะนานขนาดไหนนะ
“ลิซ่า วันนี้ฉันไม่ได้เรียกมาว่าหรอกนะ ฉันก็ขี้เกียจแล้วเหมือนกัน” อาจารย์หัวเราะเบาๆ
‘ก็เล่นบ่นจนชินแล้วนี่นะ’ ฉันพึมพัมเบาๆ “แล้วอาจารย์เรียกมาทำไมล่ะคะ?”
“อาจารย์อยากจะวานให้เธอช่วยเอาพวกเอกสารชุดนี้ไปส่งให้ฝ่ายทะเบียนอีกตึกนึงน่ะ ได้มั้ย?”
“ไม่ได้ก็ต้องได้อยู่แล้วนี่คะ” ฉันยักไหล่ให้กับคำถามแหย่เล่นของอาจารย์
สุดท้ายฉันก็ถือเจ้าซองสีน้ำตาลใหญ่ๆนี่4-5ชุดไปอีกตึก โดยไม่มีคนคิดจะช่วยฉันเลยซักคนเดียว
“อื๋อ?” มีอะไรมาอยู่ที่ขาของฉันนะ….แมว?
“หยุดก่อนเจ้าเหมียว! หยุดสิ!” หืม? เสียงผู้หญฺงที่ไหนนะ
ฉันกวาดตาไปมองตามต้นเสียงใสนั่น และก่อนที่ฉันจะได้เห็นหน้า ฉันก็เห็นว่าเท้าของเทอยกสูงไม่พ้นขอบพื้นจนสะดุดพุ่งมาทางฉัน
“เฮ้ย!!”
“กรี้ด!!”
ตอนนี้อะไรไม่รู้แล้วล่ะ ฉันปล่อยซองหนักๆนั่นทิ้งไปแล้วเอามือมารับคนที่พุ่งเข้ามาแทน แน่ละขืนไม่รับมีหวังหัวฟาดพื้นด้วยกันทั้งคู่ เรา2คนล้มลงที่พื้นโดนมีแมวสีขาวตัวปัญหาเดินมาด้อมๆมองๆอยู่ไม่ไกล
“เธอ เป็นอะไรรึเปล่า?” ถึงจะเจ็บสะโพกนิดหน่อยแต่ฉันก็ต้องถามเค้าก่อนล่ะนะ
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะ แล้วก็ขอโทษที่พุ่งชนเธอ”
เธอรีบลุกออกจากตักฉันเหมือนว่าจะกลัวอะไรซักอย่าง แล้วปัดมินิสมินิสเกิร์ตสีกรม จัดทรงเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอ และยื่นมือมาหาฉัน เพื่อช่วยให้ฉันลุกขึ้น กลิ่มหอมๆปากเล็กๆและแก้มสีชมพูธรรมชาตินั่น เหมือนจะสะกิดอะไรในใจฉันแปลกๆ ฉันฉุดมือนิ่มๆของเธอลุกขึ้นมาและหยิบซองขึ้นมาเหมือนเดิม
“โธ่ ..อาบน้ำแปปเดียวเอง เห็นมั้ยเธอทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนนะเจ้าเหมียว” เธอก้มลงไปคุยกับแมวสีขาวที่นั่งมองเราอยู่
“ขอโทษจริงๆนะ ไปก่อนนะ” เธออุ้มแมวตัวนั้นแล้วกำลังจะเดินจากไป
“เดี๋ยว!!...เธอ...ชื่ออะไร” ฉันถามอะไรออกไปเนี่ย
“เอ่อ..ฉันหรอ?” เธอท่าทางจะกลัวจริงๆด้วย
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันถามเธอนี่” ฉันพูด
“ทำไมถึงถามล่ะ...หรือเธอจะตามมาเอาคืนฉันทีหลังหรอ!?” ฉันเริ่มหันไปหันมาอยู่ไม่สุก เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว
“ฉันถามเฉยๆเนี่ยมันน่ากลัวน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็มัน …” เธอก้มหน้าคิด
“ก็เธอน่ากลัวนี่นา” ว่าแล้ว ก็ไม่น่าจะถามเลยนะฉันเนี่ย
“เออๆ ช่างมันเถอะไม่ป็นอะไรก็ดีแล้ว แล้วแมวนั่น จะแอบเลี้ยงหรืออะไรก็ตาม อย่าปล่อยให้ทำความเดือดร้อนกับคนอื่นแบบนี้อีกล่ะ ไปล่ะ” ฉันก้าวขาเดินไปข้างหน้าต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฉันชื่อ คิม จีซู!” หืม? อยู่ๆก็ตะโกนใส่หลังกันเนี่ยหรอ ฮ่ะๆ ตลกชะมัด
“ฉัน ลลิซ ถ้ามีโอกาสเจอกันอีกเรียกฉันว่าลิซ่าก็ได้” แต่คงไม่เจอแล้วล่ะมั้ง รีบเอาเอกสารไปส่งดีกว่าจะได้กลับซักที
ฉันเอาเอกสารส่งให้ฝ่ายทะเบียนเรียบร้อย ‘ตารางเรียนวันนี้ก็หมดแล้วงั้นไปหาอะไรกินที่ห้างดีกว่ามั้ยนะ’
ฉันจึงโทรหาเพื่อนสนิท โรเซ่ เพื่อนัดไปเจอที่ร้านฟาสฟู้ด ซึ่งโรเซ่ก็ตอบตกลงทันที
“เฮ้! รอนานมั้ย” โรเซ่เรียก
“ไม่อ่ะ เพิ่งมาถึงแปปนึงเอง”
“เป็นไงบ้างยังโดนคนอื่นโค้งหัวให้อยู่รึเปล่า ฮ่าๆๆ!” ยัยโรเซ่มักจะแซวฉันเสมอๆจนน่ารำคาญ
“วันนี้ฉันเจอคนๆนึงด้วยล่ะโรเซ่ มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ”
“เฮ้ย นี่แกจะทำอะไรเค้ารึเปล่าเนี่ย อย่างเช่นชกต่อยอะไรแบบเนี้ย” โรซ่ทำท่าขนลุกขนพอง
“ไม่ใช่สักหน่อย! เขาเป็นผู้หญิง แค่มันเหมือนมีอะไรสะกิดใจน่ะ”
“แปลกนะ ฉันจำได้ว่าไม่เคยเห็นแกทำคิ้วขมวดขนาดนั้นเลย”
อย่าว่าแต่แกเลยฉันก็ยังสงสัยตัวเอง แต่ฉันก็ได้สงสัยไม่นาน
“นั่น!”
“ห๊ะ!?” โรเซ่เกือบสำลักเบอร์เกอร์คำโต
ฉันรีบวิ่งออกจากร้านเพื่อไปหาเธอ ใช่ คิม จีซู อยู่ที่หน้าร้าน เธอมาทำอะไรที่นี่กันนะ
“อะ…” ฉันทิ้งระยะห่างไว้พอสมควรเพื่อให้ได้สังเกตุ เธอเดินเข้าร้านอุปกรณ์สัตว์เลี้ยง? หรือว่าเพื่อนคำเตือนของฉัน หยิบปลอกคอแมวสีดำชมพู กับกรง
“เอาล่ะเจ้าเหมียวถึงเวลาที่เธอต้องหัดอยู่ในกรงบ้างแล้วล่ะ จีซูคนนี้จะพาเธอไปอยู่ด้วยเองนะ”
อ้าว แมวนั่นไม่ใช่ของเธอแต่แรกหรอกหรอ
“ทำอะไรน่ะ!” โรเซ่ตบบ่าฉันแรงจนเสียงเล็ดออกมา เธอเห็นฉันแล้ว
“คุณลิซ่านี่!?” จะอ้างยังไงดีล่ะทีนี้
“อ้ออื้ม มาซื้อของให้แมวนั่นหรอ” อย่าจ้องกันสิยะยัยโรเซ่แค่โกหกก็ยากแล้วนะ
“อื้ม ล...แล้วลิซ่าล่ะ”
“มาหาอะไรกินกับเพื่อนน่ะ” ยัยโรเซ่ก็ทำเป็นพยักหน้าเออออ
“อ้อ ฉันยังกินไม่หมด งั้นฉันไปก่อนระลิซ่า” แล้วอย่าลืมมาเล่าให้ฟังละ โรเซ่ทิ้งท้ายเบาๆก่อนวิ่งกลับไปร้านฟาสฟู้ด
“แมวนั่นไม่ใช่ของเธอแต่แรกหรอ”
“ไม่ใช่หรอก ฉันเจอมันที่ข้างรั้วมหาลัยน่ะตัวเปียกจนน่าสงสารเลย” จีซูรับของที่จ่ายเงินเสร็จและหันมาทางฉัน
“อันที่จริงฉันคิดว่าจะหาที่อยู่ให้มันที่มหาลัยแต่ว่าเพราะลิซ่าเตือนแบบนั่นฉันก็เลยคิดว่ารับไปอยู่เองจะง่ายกว่า”
ไม่น่าเลยเรา เตือนอะไรไม่ได้ดูก่อนเล้ย
“ธ..เธออยู่ปี1สินะลิซ่า” ฉันพยักหน้ารับ
“แล้วเธอ..?”
“ฉันอยู่ปี3น่ะ” หน้าเด็กกว่าฉันอีก!
“ทำไมเธอรู้ว่าฉันอยู่ปี1ล่ะ หรือเพราะข่าวลืออะไรทำนองนั้นใช่มั้ย?” จีซูหลบตาฉันแล้วพยักหน้าอย่างกลัวๆ
“เอาเถอะๆ งั้นฉันไปก่อนนะ ดูแลดีๆล่ะ ยังไม่ได้ตั้งชื่อแมวใช่มั้ยได้ชื่อมันแล้วบอกฉันบ้างนะ” ฉันโบกมือลาจีซูแต่ทำไมยังรู้สึกแปลกๆอยู่
‘ใบหน้ากลัวๆนั่นก็น่ารักดีนะ’ หืม? คิดอะไรอยู่นะเรา
แล้วฉันกลับไปหาโรเซ่ก่อนแล้วจึงกลับบ้านไปทั้งที่ยังมีความรู้สึกแปลกๆติดอยู่ในสมองและหัวใจ โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าจีซูจะคิดอะไรระหว่างที่คุยกับฉันแค่ไม่กี่คำ
[continue]
Guest
