บทนำ
ต้นซากุระผลิดอกสีชมพูสดใสเต็มลำต้นอย่างสวยงาม พร้อมกับสายลมที่ปะทะเป็นช่วงๆทำให้ดอกของมันร่วงลงมาทีละนิดๆอย่างสวยงามอีกไม่ช้าดอกของมันก็คงหมดไร้ซึ่งความสดใสและสวยงาม คล้ายกับใจของเด็กหนุ่มวัย 18 ปี ที่จิตใจเริ่มร่วงโรยไร้ซึ่งชีวิตชีวาใดๆ
ปาร์ค ชานยอล เดินไปอย่างไร้จุดหมายท่ามดอกซากุระที่ร่วงลงมาเป็นระยะๆ เด็กหนุ่มมีดวงตาที่ว่างเปล่าและจิตใจที่ไร้วิญญาน เขาเดินไปเรื่อยๆซึ่งไม่รู้เลยว่าจะหยุดเมื่อไร จะไปแห่งใด
ชานยอลยังคงเดินต่อไปกระทั่งได้พบเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังมองเขาด้วยสายตาสงสัย ดวงตาที่ไร้เดียงสามองร่างสูงก่อนจะกระพริบตาปริบๆเหมือนเจออะไรพิเศษสักอย่างบนใบหน้าของเขา
"มองอะไร?" ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและเย็นชาพร้อมกับขมวดคิ้วมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้เอามือไคว่หลัง ร่างสูงจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไรนัก
"พี่จะไปไหนเหรอครับ?" เสียงเล็กหวานไม่ตอบคำถามของเขาก่อนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"เสือกไรด้วย" ร่างสูงตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินผ่านคนตรงหน้าอย่างไม่ใยดี แต่ทว่าสองเท้าก็ต้องสะงักเมื่อมือเล็กๆของอีกคนดึงปลายเสื้อเขาไว้จากด้านหลัง
"พี่กำลังเศร้าเหรอ?..." น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นจากด้านหลังเด็กหนุ่ม
"ยุ่งเหี้ยอะไรกับกูว่ะ!!" ร่างสูงตวาดใส่อีกคนพร้อมกับผลักร่างเล็กด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทำให้เด็กหนุ่มอีกคนหงายหน้าล้มลงไปด้วยความแรง ชานยอลไม่แม้แต่จะเหลียวแลก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด
ร่างเล็กมองแผ่นหลังที่เริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ ดวงตาที่ไร้ความเดียงสาเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอเต็มเบ้า ร่างเล็กยกมือขึ้นมาเช็ดแต่ยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งออกมาเยอะขึ้น ทำไงได้เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็ไปยุ่งกับเรื่องของเขาจนเขารำคาญซะได้
"แบคฮยอน!!!" เสียงแหลมๆของผู้หญิงอายุราว 30 กว่าๆ ตะโกนเรียกลูกชายของตนเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น
"แบคฮยอน ลูกร้องไห้ทำไม?" คนเป็นแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับลูบปอยผมสีดำนุ่มของลูกชาย แบคฮยอนกลั่นน้ำตาพร้อมกับสบตากับผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ผมเห็นพี่ชายของผมแล้วครับแม่" รอยยิ้มจางๆเริ่มเผลยขึ้นอย่างช้าๆ หญิงสาวมองลูกชายวัย 16 ปี ด้วยความตะลึง
"ลูกไปเจอพี่เขาที่ไหน?" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามอีกครั้งด้วยความใคร่รู้
"เมื่อกี้ พี่ชานยอลอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้ไปโน่นแล้วครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางชี้ไปทางข้างหน้าที่ชานยอลเพิ่งเดินจากไป
"งั้นเราไปหาคุณพ่อกันเถอะ" หญิงสาวดึงลูกชายให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับโอบไหล่กลับบ้านพร้อมกัน
(เขาจะรับแม่ใหม่และน้องชายของเขาได้รึเปล่านะ?)
Guest
