พ่ายรักแผนลวง

“เราไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้กันมากก็ได้ค่ะ”

“อยู่ห่างกันมากเกินไปเดี๋ยวจะคุยกันไม่รู้เรื่อง” เขาว่าพร้อมขยิบตานิดหนึ่ง

“คิดว่าฉันไม่รู้หรือ”

“รู้อะไร เรื่องที่ผมอยากอยู่ใกล้คุณนะหรือ มันไม่ใช่ความลับนี่ ก็คิดแบบนั้นจริง ผมเป็นคนเปิดเผย ไม่ชอบหนีความรู้สึกตัวเอง” คีไฮฮ์วางแขนไปบนพนักเก้าอี้ และมันทำให้เธอไม่มีที่เหลือให้ขยับออกได้

“คุณหวังดีกับฉันจริงหรือคีไฮฮ์ เราอาจมองโลกกันคนล่ะแบบ และฉันก็จะไม่พยายามพูดให้คุณคิดแบบฉัน คุณอาจจะคิดว่าฉันเป็นคนหัวรั้น แต่ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ เราเปลี่ยนความคิดของใครไม่ได้ และนั่นมันก็ไม่ใช่ธุระของฉันที่จะต้องใส่ใจด้วย เอดิชอาจไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็เลือกเขาไปแล้ว ไม่ว่าเขาเคยทำอะไรไว้ ฉันไม่สนเลย” เธอคิดว่าเอดิชคงจะไม่ทำอะไรร้ายแรงมากนักหรอก

พอได้ยินคำนี้ คีไฮฮ์แค่นหัวเราะออกมา แน่นอนเธอไม่สนอยู่แล้ว เพราะคนที่เจ็บไม่ใช่เธอ ชีวิตของเธอมีแต่คนมารุมล้อมมากมายจนไม่เข้าใจความเจ็บปวดของคนอื่นหรอก

“แชมเปญหมดแก้วแล้ว ฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ” แอนทาราขยับลุกขึ้นก่อนวางแก้วลง เธอชำเลืองมองคีไฮฮ์ที่ยังนั่งเงียบ เธอคิดว่าเขาคงผิดหวังที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจไม่ได้ “เลิกพยายามเถอะค่ะ” เธอพูดกับเขาได้แค่นี้ เพราะไม่มีคำพูดไหนที่ดีกว่านี้ได้อีก ยาขมอาจมีรสเฝื่อนคอยามเมื่อดื่มมัน แต่มันยังดีกว่าคำปลอบลวงๆ ที่ฟังดูดี หญิงสาวหมุนกายจะเดินออกมา แต่คีไฮฮ์ไม่ปล่อยให้เธอเดินผ่านไปได้ง่าย เขาฉุดมือเล็กแล้วดึงเธอลงจนแอนทาราล้มไปนั่งบนตักกว้าง เขาใช้ฝ่ามือรับเธอแผ่นหลังของเธอไว้ได้พอดีพร้อมเอนร่างลงทับ

“ไม่ได้หรอก เลิกไม่ได้” เสียงที่ดังไม่ต่างจากเสียงกระซิบ นัยน์ตาสีอ่อนวาววามดุจภูติพรายจ้องมอง จนแอนทารามีอาการร้อนวูบขึ้นหน้า ลมหายใจขาดห้วง

“เราเจอกันหลายครั้งแล้วนะ คุณไม่คิดจะบอกชื่อฉันหน่อยเหรอ”

“ก็คุณไม่ถาม”

“คุณชื่ออะไร”

“คาร์เรย์” บอกจบก็กลับไปเงียบเหมือนเดิม มือที่กุมกันแน่นราวกับถูกทากาวก็ไม่ปาน ชาช่าคิดในใจว่า นี่มันคนหรือหุ่นยนต์กันแน่นะ

“ถามชื่อฉันบ้างสิ”

“คุณชื่ออะไร”

“จะเอาชื่อจริงหรือชื่อเล่นล่ะ เอานามสกุลด้วยไหม” ชาช่ายอกย้อนกวนอารมณ์อีกฝ่ายเล่น เผื่อว่าเขาจะแสดงความรู้สึกอะไรออกมาบ้าง

“อะไรก็ได้” สิ่งที่เขาขยับอย่างเดียวคือปาก นอกนั้นนิ่งสนิท แม้แต่ตาก็ยังไม่กระพริบ

“ฉันชื่อชาช่า สูงร้อยหกสิบห้า หนักสี่สิบหก หน้าอกสามสิบสาม ฉันชอบดูมวยปล้ำ ไม่ชอบผู้ชายขี้หลี”

“ครับ” รับรู้สิ่งที่เธอบอกเพียงสั้นๆ ไม่มีอาการสงสัยว่าเธอบอกเขาทำไม

ชาช่าย่นหน้าพร้อมกับพึมพำ “นี่เราพูดกับคนหรือตอไม้กันเนี่ย” เธอมองแล้วมองอีกก่อนขยับไปยืนตรงหน้า “ทำไมเวลาพูดคุยคุณถึงไม่ยอมมองหน้าฉัน” เขาเอาแต่มองไปข้างหน้า จ้องบานประตูเหล็กเรียบๆ นั่น ทั้งที่มันไม่มีอะไรน่าสนใจเลย พอเธอถามเขาก็ขยับแค่ลูกตามามอง มันเป็นกิริยาที่ชวนให้อารมณ์ขุ่นเสียจริง แสดงความแข็งทื่อแบบไม่ลดระดับ