เล่ห์ภัสดา

‘ช่ออัญชัน’ ไม่รู้เลยว่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้อย่างไร จู่ๆ ทำไมเขาถึงจับตัวเธอมากักขังไว้ที่นี่ แต่เขา ‘เสี่ยธีร์’ หรือ ‘ตรัยวินท์’ จะต้องรู้เรื่องนี้แน่ ความเข้าใจผิดครั้งนี้จะต้องมีที่มาที่ไป เมื่อที่สุดเธอได้รู้เบื้องหลังอันดำมืดของเขากับผู้ช่วย หญิงสาวถึงรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็แค่ ‘ตัวประกัน’ ในความแค้นที่ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตารอเวลาสะสางมาแรมปี... 

แต่ในสายตาของเขาเธอไม่ใช่แค่ ‘หมาก’ ตัวหนึ่งในกระดานเท่านั้น หากเป็น ‘ภรรยา’ จอมหยิ่งที่เขาอยากจะปราบให้อยู่หมัด และถ้าเธอ ‘ขัดขืน’ เขาจะต้องทำยังไง? 

Sample  

“เราไปต่อข้างในดีกว่าค่ะคุณตรัย” 

เสียงนั้นเป็นเสียงกระเส่าของฉัตรพระอินทร์ไม่ผิดแน่ ทั้งร่างอรชรที่กำลังกอดรัดนัวเนียอยู่กับชายเจ้าของบ้าน ใบหน้าคมสันที่แทบไม่ละไปไหนนอกจากป้วนเปี้ยนอยู่เหนือเนินอกเต่งตึงและซอกคอระหงอย่างกระสัน มือใหญ่ประคองแผ่นหลังคนแบบบางให้แอ่นเข้าหาอย่างกระหายหิวในตัณหา 

เสียงครางจากปากอิ่มบางของฉัตรพระอินทร์ดังชัดตอนเขาขบเม้มเนื้อขาวเนียนเหนือเนินอก ที่บัดนี้ผ้าเนื้อบางเบาบริเวณคอเสื้อได้เปิดร่นลงมาถึงต้นแขนแล้ว ยิ่งชายหนุ่มเร่งเร้าเธอก็ยิ่งร่อนหา จนเผลอยกขาขึ้นเกี่ยวกระหวัดต้นขาแกร่งของเขาไว้ 

ณ ราตรีที่เงียบงันยินเพียงเสียงหอบพร่าปนกระเส่าของลมหายใจที่สอดประสานกัน จู่ๆ ที่หน้าห้องของช่ออัญชันก็เกิดเสียงตึกเหมือนสิ่งของตกกระแทกพื้น แน่นอนว่าร่างเล็กของคนเป็นพี่เมื่อได้เห็นภาพสะเทือนใจเช่นนี้ย่อมทรุดทั้งยืน 

“พี่ช่อ!” คนเป็นน้องหันมาเห็นก่อนและชะงักการกระทำดังกล่าวด้วยความตกใจ หากตรัยวินท์ที่แทบไม่ยี่หระอะไรกลับค่อยๆ ถอนใบหน้าและริมฝีปากที่คลอเคลียเรือนร่างอรชรนั้นออกอย่างเชื่องช้า แววตาหงุดหงิดระคนเสียดาย 

“ช่อ! ออกมาทำอะไร?” 

น้ำเสียงเขาดุดัน เหมือนไม่พอใจที่เธอเข้ามาจุ้นจ้านขัดจังหวะ 

ฉัตรพระอินทร์ค่อยๆ ดึงคอเสื้อที่เปิดอ้าขึ้นปิดเหนือหัวไหล่มน หันไปบอกตรัยวินท์เสียงพร่าว่าจะเข้าไปรอในห้อง อย่างน้อยก็ยังรู้จักเกรงใจคนเป็นพี่บ้าง 

“เดี๋ยวก่อนฉัตร คุยกับพี่ก่อน” ช่ออัญชันรั้ง หากตอนนั้นยังไม่มีเรี่ยวแรงพอจะหยัดกายลุกขึ้น น้องสาวก็ไม่สนใจกลับสะบัดตัวเดินลิ่ว สิ่งที่ได้เห็นในตอนนี้บีบเค้นหัวใจคนเป็นพี่จนแทบแหลกเป็นผุยผง นั่นไม่ใช่แค่โกรธเพราะความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจของพวกเขา แต่เพราะเสียใจที่น้องสาวไม่เชื่อฟังคำตักเตือนทั้งยังดึงดันจะเล่นกับไฟอยู่ 

“กลับเข้าห้องไปซะ!” ตรัยวินท์ขึ้นเสียง เดินมาฉุดแขนของคนที่หมดแรงให้ลุกขึ้น 

แววตาโกรธขึ้งของช่ออัญชันแหงนมองหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พอลากตัวเธอกลับเข้าห้องได้หญิงสาวก็ตั้งหลักและตบเพียะเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรง 

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คนสารเลว?!” มันเป็นน้ำเสียงที่ถูกเค้นจนหนัก 

ตรัยวินท์ตวัดสายตาจ้องหน้าคนที่กล้าดีกับเขาอย่างเอาเรื่อง ด้วยความหงุดหงิด แล้วไหนจะอารมณ์พลุ่งพล่านที่คั่งค้างจากเมื่อครู่ เป็นเหตุให้เขาจับร่างเล็กดันไปจนติดผนังห้อง 

“แล้วเธอให้ฉันได้แบบที่ฉัตรทำมั้ยล่ะ?” 

ประโยคนี้เอ่ยขึ้นพร้อมกับจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างของช่ออัญชันขึงพืด ใบหน้านิ่วกดไซ้ลงมาที่ซอกคอนวลหอมของคนเพิ่งอาบน้ำมาไม่นาน ช่ออัญชันดีดดิ้น พยายามขัดขืนเจตนาที่เหมือนกับจะใช้เธอเป็นที่ระบายออกทางอารมณ์ที่หงุดหงิดงุ่นง่าน 

“นี่ปล่อยนะ!...ปล่อย!” ร่างเล็กทั้งสะบัดทั้งผลักร่างที่กำลังกดทึ้งเธอออก หากนั่นยิ่งทำให้คนโมโหขัดใจถึงขั้นต้องอุ้มร่างเบาเดินไปเหวี่ยงลงบนโซฟานุ่ม 

กายหนักคร่อมทับไม่ปล่อยจังหวะให้อีกฝ่ายได้พ้นจากการควบคุม คนใต้อาณัติใจหายวาบตอนเขาฉีกชุดนอนตัวยาวของเธอออกจนเผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนด้านใน 

“อย่านะ! ไม่!...อย่า!!” 

.............................................................. 

ไรท์ยังรับคำติชม และข้อเสนอแนะจากรีดเหมือนเดิมนะคะ 

^_^ 

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้กันค่ะ 

สวาตี (นู๋อินเอง) 

https://web.facebook.com/swatinovel/