ทุ่งฟ้าในป่าเฟริ์น

"กลิ่นดอกแก้วเคล้าสายลมยามเช้า   สองเท้าเจ้านวลละออ....ย่างมาหา 

พร้อมน้ำปรุง ประพรมทั่วกายา       เหมือนดังว่าเป็นเทพีงามฟ้าประทาน 

ริมฝีปากน้อยก้มโน้มบนอก   แนบเนื้อยกย้ายส่ายกายร้องขับขาน 

สอดเสียดสีเย่อเยี่ยงล้อเรียงราย   ไม่เสื่อมคลายเพลงรักตราตรึงใจ" 

ภาพของหญิงชายร่วมรักถึงกับทำให้สายตาคู่สมรสถูกกฎมนเทียรบาลนั้นถึงกับมือสั่น นานหลายปีที่ปล่อยให้อีกฝ่ายนอกใจ โดยไม่คิดจะแก้ไขอะไร หากแต่ในวันนี้มาเจอเต็มตา ทำให้หมัดที่กำแน่นจนห้อเลือด เต็มไปด้วยเหงือจนมือชึ้น ริมฝีปากกดที่แน่นเม้นจนแก้มเป็นสันนูน  เสียงหายใจแรงด้วยความโกรธทำให้คนทั้งคู่ที่กำลังเริงร่าในกามบทตั้งแยกออกจากกันอย่างอาย โดยเฉพาะฝ่ายชายที่ร้องราวเมื่อถูกของมีคมแทงที่อกข้างซ้ายจนมิดด้าม 

"อ๊ากกกกกกกกก  เหตุใด " 

"มึงยังมีหน้ามาถามหาสรรค์วิมานอันใด อยู่ไปก็รกโลก ไอ้ชายชั่ว" 

"อ๊ายยยยย  ผัวขา อย่าตาย  ผัวขา  โอ้ยยยยยย อย่า เจ็บ คุณท่านอย่าเจ้าค่ะ" 

มืออันแข็งแรงดึงกระชายเส้นผมที่กลางศรีษะอย่างเร็วและแรง 

"อีนางชั่ว อีสารเลว อย่างมึงมันเลี้ยงไม่เชืองตายซะเถอะ" 

"อย่าเจ้าค่ะ คุณท่าน อย่าทำอันใด อิฉันเจ้าค่ะ อิฉันกลัวแล้ว  อิฉันสัญญาจะไม่ทำเจ้าค่ะ" 

"มึงนึกว่ากูโง่เยี่ยงนั้นรึ  คำสัญญาที่มึงเอ่ยกับกูกี่ร้อยรอบ อีคนชั่ว" 

มีดเล่มเล็กคมถูกกรีดไปที่คอขาวที่กำลังจะขอร้องกลับเงียบไปทันที  เสียงเอ๊ะอะที่อยู่ด้านนอกต่างพากันกรูเข้ามา สายตาของเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาที่ห้องถึงกับร้องกรีดลั่น 

ก่อนจะมีเสียงเอ่ยออกมาเบาๆ ที่ข้างหู ของเธอจากมือมีดเมื่อครู่ 

พร้อมรอยยิ้มที่แสนน่าสยอดสยองนั้น 

"สัญญาไม่ใช่คำพูดเล่น....เจ้าอย่าละเลย 

ระวังตัวไว้จงอย่าพูดหาก...ไม่ได้ทำตามสัญญา 

....ข้ามาทวงสัญญาของข้าคืน...."