หากยุทธภพที่แสนกว้างใหญ่นั้นเปรียบได้ดั่งผืนนภาสีครามไสว ชีวิตของเขาอาจมิได้แตกต่างจากฝุ่นละอองที่ปลิดปลิวผ่านสายลมครวญนั้น มิอาจมองเห็นด้วยตาเปล่า และไร้ซึ่งความน่ายินดี ไม่มีใครสนอกสนใจ ไม่ว่าจะอยู่หรือจะตาย ชีวิตไร้ก็ซึ่งความหมาย หากแม้นตายคงกลายเป็นเพียงซากศพไร้การเหลียวแล
หลิวอันไป๋ เป็นเพียงขอทานน้อยวัยสิบสองเท่านั้น ชีวิตไร้เข็มทิศนำพาออกร่อนเร่ตามประสาคนจรหลังจากมารดาสิ้นใจเมื่อหลายปีก่อน ทิ้งให้เด็กชายต้องเผชิญชะชากรรมที่แสนโหดร้ายประหนึ่งกระต่ายตัวจ้อยในพงไพรที่เต็มไปด้วยนักล่าแสนหิวกระหาย มิอาจเรียกได้ว่าโชคชะตาหรือไร คราหนึ่ง เขาได้พบกับ ฟงเจี้ยน เด็กชายชาวบ้านผู้หนึ่งผู้เข้ามาให้ความช่วยเหลือ เพียงหมั่นโถวหนึ่งชิ้นที่ต่อชีวิตของหลิวอันไป๋ได้ในค่ำคืนนั้น เด็กชายก็มิอาจลบเลือนรอยยิ้มแสนบริสุทธิ์ของฟงเจี้ยนได้แม้ยามนิทรา...
หากชื่อของเขาเปรียบดั่งสายน้ำที่บริสุทธิ์ทว่าแสนวิปโยค เขาใคร่ครวญเพียงว่าฟงเจี้ยนที่หมายถึงสายลมอันแข็งแกร่งนั้นจะโอบอุ้มความทรงจำในวัยเยาว์ของเขาเอาไว้ และช่วยเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่าง ทว่าทุกอย่างกลับพังภิณท์...ฟงเจี้ยนหายไปนับจากราตรีนั้นเป็นต้นมา
แม้นโชคชะตาจะนำพาทั้งสองมาพบกันอีกคราก็ล่วงเวลาผ่านไปนานหลายปี ทุกอย่างเปลี่ยนไป แม้ว่าหลิวอันไป๋จะเป็นขอทานเช่นเดิม ทว่ากลับรูปงามชวนหลงใหลชมชอบ แต่หากเขากลับมุ่งมาดปรารถนาเพียงเพื่อจะพบเจอความรักคราเยาว์วัยอีกครา
แต่เมื่อกาลเวลาผันผ่าน...มีเพียงหลิวอันไป๋ที่ยังคงเดิมมิเปลี่ยนแปลง
ทว่าฟงเจี้ยนรักแรกอดีตนั้นเปลี่ยนไปแล้ว
เขามิเพียงกลายเป็นคนเย็นชาไร้ความรู้สึก ทว่ากลับลืมเลือนเรื่องราวในอดีตที่แสนล้ำค่านั้นไปจนหมดสิ้น...
TALK.
สวัสดีจ้านักอ่านทุกคน...
ก่อนอื่นต้องบอกว่านี่ไม่ใช่นิยายแปลน้า มโนจากเตาผิงเองล้วนๆ ><
"อังเตาผิง" เป็นน้องใหม่เสียงจริงในการเขียนแนวนี้ ยังไม่มีไลค์บอกซ์เพราะยังไม่ได้ได้สร้าง
แต่หวังว่าจะมีคนชอบผลงานนะ^^
สามารถติชมคอมเม้นต์ได้เลย เตาผิงจะได้เอามาปรับปรุงงานตัวเองในตอนต่อๆไป ^^
Guest
