ระหว่างเรา

Re-edited version

ผมหยิบไดอารี่เล่มน้อยปกสีน้ำตาลอ่อนขึ้นมาปัดฝุ่น นานมาแล้วที่ไม่ได้เขียนความทรงจำอะไรลงไปเลย คงเป็นเพราะทุกวันนี้ผมโตขึ้น เลยคิดว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระไปซะแล้ว ผมค่อยๆบรรจงเปิดหน้ากระดาษด้วยความทะนุถนอม กวาดสายตาไล่อ่านเรื่องราวที่บันทึกไว้ด้วยลายมือผมเอง

“ วันนี้แล้วสินะ ที่จะได้รู้สักทีว่าโรงเรียนไหนจะแพ้ อย่างน้อยก็ทำเต็มที่แล้ว โดยเฉพาะมึง ไอ้เอิ้น! มึงแม่งถือโทรโข่งแล้วอย่างเท่ห์”

“ ความจริงกูควรบอกให้มึงตัดใจจากไอ้โน่ตั้งแต่แรก ทั้งๆที่กูรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมึง แต่กูแค่ไม่กล้า กูขอโทษจริงๆว่ะ”

“ ทำไมวันนี้กูเห็นมันสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน แล้ว........หัวใจกูมันรู้สึกแปลกๆ ไอ้พีท มึงเป็นอะไรวะเนี่ยยยยยยยยย”

“เพราะไม่เคยคิดว่าจะต้องนั่งเขียนเรื่องอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้ กูแค่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังจริงๆ คงเพราะไม่กล้าเล่า

ตอนนี้กูแค่รู้สึกสับสนว่า กู กับ มึง อยู่ในฐานะอะไรกันแน่วะ”

“ แล้วกูอยู่ตรงไหนของมึงวะเอิ้น ”

“ ขอบคุณมากนะไอ้หมีควาย ที่คอยเป็นห่วงกู ถึงมึงจะไม่พูด แต่เอาเป็นว่ากูรู้แล้วกัน”

“ขอบคุณพวกมึงมากไอ้นนท์ อ่อแล้วก็ไอ้ตี๋ ไอ้ปอ ที่เข้าใจกูกับไอ้เอิ้น ไม่รังเกียจพวกกู พวกมึงแม่งคือเพื่อนแท้ว่ะ”

“ใกล้จะเรียนจบแล้ว ทุกคนต้องมีอนาคตของตัวเองอย่างที่มึงพูดแหละเอิ้น กูแค่กลัว ว่ากูจะไม่ได้เจอมึงอีก”

..............................................................................................................................................................................................

หลากหลายหน้าที่เปิดผ่านไปต่างบันทึกความรู้สึก และเรื่องราวของผมไว้มากมาย ผมไล่อ่านไปเรื่อยๆ จนต้องมาสะดุดกับประโยคหนึ่ง ประโยคที่ผมยังจำความรู้สึก สีหน้า แววตา ของคนที่พูดได้อย่างชัดเจน

“เออ.....แล้ววันไหนไม่มีกู มึงจะรู้สึกไอ้พีท”

เป็นประโยคสั้นๆ ที่ผมยังคงอ่านซ้ำอยู่หลายรอบ

จนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่มีน้ำหยดเล็กๆร่วงลงมากระทบกับข้อความนั้น

ผมกำลังร้องไห้ให้กับประโยคสั้นๆที่ผมบรรจงเขียนมันขึ้นเอง

ผมพยายามหลับตาให้สนิทที่สุด เพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่กลับทำให้ภาพความทรงจำทุกอย่างระหว่างเรามันย้อนกลับมาในหัวของผม

ผมกวาดสายตามองไปรอบๆตัว ภายในใจได้เพียงคิดว่า ตอนนี้ที่นี่มันเงียบเกินไป

แต่เนื่องจากผมไม่ต้องการให้หัวใจผมเจ็บไปมากกว่านี้ จึงตัดสินใจหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมหลับตาอธิษฐาน แล้วบรรจงเขียนข้อความลงที่หน้าสุดท้ายของไดอารี่เล่มน้อย

“กลับมาหากูนะเอิ้น”

พีท

Re-edited Version โดยผู้เขียน Metroboy

สวัสดีครับ Reader เนื่องจากมีคนบอกว่าน่าจะเอานิยายเรื่องนี้มาลงในธัญวลัยบ้าง เราก็อ่ะ ลองเอาลงให้อ่านกันนะครับ ความจริงจบเรื่องแล้ว ยังไงจะทะยอยอัพให้นะครับ :))