ธารานคราช nc 25+

กลางดึกอันเงียบสงัด..มีก็แต่เพียงเสียงแมลงร้องระงมเบาๆ สายลมพัดเอื่อยผ่านทางช่องหน้าต่าง

หญิงสาวนอนบนเตียงบิดกายร้อนเร้า เหงื่อซึมกาย

'ติชิรา' เสียงเรียกทุ้มต่ำ

หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงโบราณที่ล้อมด้วยม่านยาวถูกมัดปลายไว้ทั้ง4มุมของเตียง เธออยู่ที่ไหนสักที่ เธอกระพริบตาถี่ๆอีกครั้ง ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกเดิม พร้อมทั้งใครบ้างคนแตะที่ต้นแขนของเธอ

หญิงสาวลืมตาขึ้น พบตัวเองในชุดแปลกตาเต้นสัดส่วน ในผ้ารวดลายโบราณ 2ปทุมถันแทบทะลักล้นออกมาก หล่อนเงยหน้าขึ้นประชันหน้ากับเจ้าของต้นเสียง

เขาเป็นใครกัน ชายหนุ่มรูปงามผิวพันธ์สว่างสไว เปลือยท่อนบน อวดความงามของบุรุษเพศ จนหล่อนต้องหลบตาคิดในใจว่านี่คงเป็นความฝัน

'ข้ารอเจ้ามานานเหลือเกิน..'

'คุณเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหน'

'ที่นี่น่ะเหรอ..ก็ไม่ไกลจากบ้านเจ้านักหรอก'

'แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..นี่คงเป็นความฝันสินะ' เธอยังไม่กล้ามองเค้าตรงๆ

เขาหัวเราะในคอเบาๆ'ข้ารอเจ้ามาเกือบ20ปี..รอเจ้าเติบโต จนถึงเวลาตามสัญญาที่ยายเจ้าให้ไว้กับข้า ข้าจึงมารับเจ้า'

เขานั่งลงบนเตียงข้างๆแอบมองหล่อนเวลานอน ลมหายใจขึ้นลงๆ ที่ดันหน้าอกอวบใหญ่ จนเค้าต้องกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ คนที่เขารอคอยบัดนี้เติบโตเป็นสาวงาม กายมีกลิ่นหอม เรือนกายก็ดูแสนน่ายั่วยวนนัก

'ท่านพูดจาแปลกเหลือเกิน..มารับฉันไปไหน'

'ยื่นมือมา..' หล่อนยื่นมือไปหาเขา ชายหนุ่ม คว่ำมือหญิงสาวลง บรรจงสวมแหวนลายพญานาควงเล็กลงบนนิ้วชี้ของนาง สิ่งนี้เมื่อยามใส่ยังหลวมแต่เพียงช่วงเวลาเดียวเท่านั้นกลับรอบรัดเข้ากับนิ้วหญิงสาวพอดี

'แหวนบ่วงบาตรนี้ ไม่มีใครถอดออกได้ มันจะติดอยู่กับเจ้า หมายความว่าเจ้าเป็นสิทธิ์ขาดของข้า' เขามอบแหวนบ่วงบาตรให้กับเธอ เพื่อให้มั่นใจว่าหล่อนจะไม่หนีไปไหน จะอยู่ปรนเปรอเค้าจนกว่าเค้าจะพอใจ

พอฟังคำว่าสิทธ์ขาดจบ หญิงสาวเกิดความกังวลใจ อีกทั้งยังจิตใจไม่เป็นปกติยามอยู่ใกล้หนุ่มรูปงามอย่างเค้า

'ขอกลับบ้านเถอะนะ..' หล่อนรีบรุดขึ้นยืน แต่โดนร่างใหญ่ชุดลงมานั่งบนตัก สวมกอดแน่น

'ปล่อยฉัน' ชายหนุ่มยิ้มมุมปากไม่ตอบอะไร หญิงสาวดิ้นกุกกักในอ้อมกอดของเขา ร่างกานเสียดสี จนหน้าหล่อนแดงไปหมด

'อยู่ให้หายคิดถึงก่อนไม่ได้หรือ' เค้ารวบข้อมือที่พยายามปิดบังปทุมถันที่ล้นออกมาครึ่งเต้า

ชายหนุ่มมองสิ่งยั่วยวนตรงหน้าอย่างกระหาย มันทั้งเด้งยามหล่อนดิ้น ตรงส่วนปานแทบจะโผล่ออกมา เค้าพยายามสะกดกลั้นตัวเอง

'อยู่เฉยๆเถิด ติชิรา..' หญิงไม่ได้ฟังเค้า เพียงพยายามแค่ต้องการหลุดพ้นจากอ้อนกอดที่เป็นดั่งไฟนี้

ยิ่งหล่อนดิ้นพยายมเท่าไหร่ สะโพกยิ่งบดอวบยิ่งบิดเบียด จนหล่อนรู้สึกถึงความขับแข็งใต้ร่าง ..

'เจ้ามันดื้อนัก ติชิรา รู้ไหมข้ารอเจ้ามานาน จินตนาการถึงเจ้ามากี่ราตรี

คิดว่ามันง่ายนักหรือ' เค้ารวบหล่อนแน่นขึ้นจากทางด้านหลัง สูดหอมซอกคอ กลิ่นสาปสาวรอยฟุ้งในอากาศ ช่างยากจะหักห้ามใจนัก

หล่อนมีท่าทีอ่อนลง ยามเขาสูดเอาความหอม เลือดสาวในกายวิ่งพล่าน หล่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน รู้สึกปวดแปรบกลางร่าง ราวกับเก(ร็งรออะไรบางอย่าง

'อย่าค่ะ .. คุณ..'

'ข้ามีนามว่า อัคริยทร์นคราช' มือเขาไม่หยุดทำหน้าที่ยามนี้มันเลื่อนมาบนปทุมถันที่โผล่พ้นผ้าออกมา เขาครางอย่างละเมอ

'นุ่มเหลือเกิน พระชายา' ส่วนนิ้วไร้ลงไปในส่วนที่ยังมีผ้าปกปิด ขีดเขี่ยเอาส่วนเม็ดทับทิม จนนางร้องครางไม่เป็นภาษา

'อืออ..อา..ได้โปรด คุณปล่อยฉันไปเถอะ' หล่อนเปล่งเสียงอย่างยากลำบาก พยายามต่อสู้กับอะไรบ้างอย่างที่เกิดขึ้นในตัวหล่อน มันหมุนวน ปั่นป่วนไม่จบสิ้น

ไม่นานนักมือใหญ่ก็ปลดผ้าแพรผืนงามออกจากเต้าอวบใหญ่ ปทุมถันดีดผึ่งพ้นผ้างดงาม จนยากจะหักใจ อัครินทรนคราช หมุนตัวเอาหญิงสาวหันหน้าเข้ามาหาเข้า ดึงแขนที่พยายามปิดเต้าเท่าไหร่ที่ไม่มิด

มืออีกข้างของเข้ารวบเข้ากับเข็มขัดสีทองประดับทับทิมสีแดงที่คาดไว้กับผ้าซิ่นสีสวย หล่อนรู้ว่าเค้าพยายามจะทำอะไร ผละมือรีบปัดเอามือใหญ่ให้ไกลจากผ้าผืนสุดท้ายที่ปกปิดร่างกายของนาง อัครินทร์ได้ที รวบเอาเต้าอวบใหญ่ดันขึ้นส่งเข้าปากร้อน ขบเม้นส่วนปลายอย่างกระหายหิว หญิงสาวรู้ว่าเสียทีเข้าให้แล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก ไม่เคยมีใครแตะก้อนกลมกลึงของหล่อนมาก่อน

'โอ้ววว..อย่าบีบแรง ได้โปรดเถอะ'

'ข้าขอโทษ.. แต่ข้าห้ามใจตัวเองไม่ไหวจริงๆติชิรา'

'มันทั้งอวบใหญ่ ทั้งสู้มือข้า จะให้ทำอย่างไร'

ติชิราหลบสายตา เมื่อได้ยินชายหนุ่มกล่าวอย่างหื่นกระหาย

แค่ชั่ววินาที อัครินทร์ ปลอดเข็มขัดหญิงสาวร่วงลงกับพื้น ผ้าลายงามบัดนี้ คลายความอัดแน่น แต่ยังคงผูกติดกันอยู่

ชายหนุ่มล้วงหาสาบผ้าที่แยกออกจากกัน ขนเข้าไปจับกับต้นขานุ่มละมุน

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เพราะเค้าตั้งใจจู่โจมไร้ขึ้นมาตามสาบผ้าเรื่อยๆ

ด้วยสันชาตยาน หล่อนหนีบขาเข้าหากัน แต่นั่นก็หาทำให้ชายหนุ่ม ละลดความพยายาม

ขาแกร่งทั้งสองใช้แหวกขาของเจ้าหล่อน ออกจากกันจนหล่อนผวา

'อย่าค่ะ .. อย่าจับตรงนั้น'

'ตรงไหนหรือ..ตรงนี้หรือป่าว' มือใหญ่ทาบทับลงไปบนความอวบอูมของกลีบที่ยามนี้มีน้ำไหลล้นออกมาอย่างมาก

นิ้วมือหยาบใหญ่ซุกซน พยายามแยกกลีบทั้งสองออกจากกัน

'อย่า..อะ..อา'

'อย่าอะไร..'

'อย่าแหกมันออก ..ได้โปรด'

'ข้าคือว่าที่พระสวสมีของเจ้า เหตุใดจะทำไม่ได้เล่า' ยิ่งพูดจายั่งยุ นิ่วแข็งแรงของเขาก็ก็ไร้เขี่ยแหวกเอาทั้ง2กลีบเผยอ