[{fic got7}youngbam]find...

บทนำ

ท้องฟ้าอรุณแจ่มจรัดบนขอบฟ้าในเมืองที่วุ่นวายสับสน ผู้คนใฝ่หาความฝันที่เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน กระหายทั้งอำนาจ เงินทอง เหยียบย่ำผู้ที่อ่อนแอกว่าเพื่อไปสู่ที่สูงสุด แสงไฟก็สับสนหลอกลวงไปดวงแสงสีเทาแห่งความรุ่มหลงและราคะ

แต่มีที่แห่งใกล้จะชานเมือง เป็นตึกเก่าๆที่ถูกสร้างมานานไม่ต่ำกว่าสองเศษๆแต่ถูกปล่อยให้ทิ้งร้างไร้ผู้คนอาศัย ขนาดสี่ชั้นพอเหมาะ ถูกฉาบด้วยสีฟ้าสดใส บัดนี้มีเพียงสีฟ้าเป็นเป็นแผ่นๆที่หลุดล่อนตามกาลเวลาและสภาวะอากาศที่แปรปรวนไปในทุกๆวัน  หญ้าขึ้นสูงถึงหน้าอก พวกไม้เลื้อยก็ขึ้นไปตามผนังสีซีด มันเป็นที่ที่ต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง เงียบสงบ เงียบจนเกินไป ต่างกับภายนอกที่มีความวุ่นวายสับสนเสียงมากมายหลากหลาย

อาจจะเป็นที่น่ากลัวมากๆในความคิดในคนทั่วไป แต่มีคนบางกลุ่มที่เข้าที่นี้เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง แต่มีไม่กี่กลุ่มหรอกที่กล้าเข้ามาในสถานที่แบบนี้ ส่วนใหญ่ก็มาเพื่อท้าทายสิ่งลึกลับที่มองไม่เห็นกันทั้งนั้น ทั้งที่กลัวกันทั้งนั้น บางคนมาถึงกับเป็นลมสลบไปหรือฉี่แตก เพราะคิดไปเอง หรือง่ายๆว่ามโนไปเองว่ามีสิ่งลึกลับหรือผีมาปรากฎตัวให้เห็นแต่แท้จริงแล้วคือปรากฏการณ์ธรรมชาติธรรมดาๆที่อธิบายด้วยหลักเหตุผลต่างๆ แต่น้อยคนนักแหละจะเชื่อเรื่องของเหตุผล เพราะความกลัว และความงมงาย

และกลุ่มที่แวะเวียน และอาจจะหายไปบางช่วง พวกเด็กวัยรุ่นใจแตกที่สุมหัวกันมาเสพยา แบบเดียว แบบคู่หรือแบบกลุ่มเป็นสิบคนก็เคยมี บ้านร้างที่ไร้ซึ่งผู้คน มันก็เหมือนสวรรค์ของเด็กเสพยาเพราะทั้งสงบและไร้ซึ่งผู้คนจะทำอะไรๆก็ง่ายขึ้น ถึงแม้นจะเมายาจนฆ่ากันตายก็ไม่มีใครรู้  ถึงแม้นจะหวีดสุดเสียงก็ไม่มีใครได้ยินเพราะห่างไกลจากบ้านคนเป็นกิโลแถมมีหญ้าขึ้นกรองเสียงที่อาจจะดัง มันเป็นที่ที่เหมาะที่สุด

แต่ดูเหมือนเช้าของวันนี้มันจะไม่สงบอีกต่อไป รถตำรวจ หลาคันวิ่งมาจอดหยุดที่หน้าตึกหลังนี้ พร้อมอีกหน่วยกู้ภัยอีก1คัน ที่ตำรวจแห่กันมาขนาดนี้ถ้าเป็นคดียาเสพติดธรรมดาแค่1คันรถก็พอ แต่มันไม่ธรรมดาตรงที่เป็นฆาตกรรมที่สยดสยองเหลือเกิน

ผู้กองหนุ่มวัยรุ่นไฟแรงลงจากรถกระบะคันหนึ่งที่มาจอดเทียบหน้าตึกเกิดเหตุ ถึงแม้นจะเป็นถึงผู้กองแต่หน้านั้นยังกะเด็กมัธยมต้นหวานออกจะผู้หญิงด้วยซ้ำไป แต่เพราะเป็นตำรวจภาคสนามฝ่ายสืบสวนผิวเลยเข้มเลยทำให้ความหวานลดน้อยลงไปซักหน่อย ถึงหน้าจะหวายเพียงใดผู้กองหนุ่มก็สุดแสนจะแมนแฮนซั่มสุด

“จ่า รายละเอียดของผู้ตายล่ะจ่า”ผู้กองหนุ่มเดินมาหาชายวัยกลางคนคล้ำที่สวมชุดนอกเครื่องแบบยืนคุยกับเจ้าหน้าที่วัยไล่เสี่ยกัน จ่าสะดุดเล็กน้อยแล้วทำหน้าเหลือกหลั่ก จนผู้กองหนุ่มแล้วจะสงสัย

“เอ่อ ...... คือ”จ่าเบือนหน้าไปทางอื่น หน้าเหมือนจะถอดสีเล็กน้อย ผู้กองหนุ่มก็จัดว่าเป็นคนใจร้อนในระดับนึงจึงหงุดหงิดเวลาเห็นอะไรไม่ได้ดั่งใจ อย่างเช่นแบบนี้

“ตกลงว่าใครจ่า จ่าดำ”ผู้กองเค้นเสียงเข้ม บรรยากาศรอบข้างก็ดูกดดันไปในทันที เพราะศพที่พบนั้น.....อาจจะทำให้ผู้กองหนุ่มถึงขั้นช็อตหมดสติได้หรือขาดสติไปได้ ตำรวจยศผู้น้อยได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่คิดจะปริปากออกไป

“ไม่ทราบครับ”คนยศผู้น้อยพูดก้มหน้า แล้วเดินหนีไป

ผู้กองหนุ่มจึงเดินเข้าไปในที่เกิดเหตุที่มีแทบสีเหลืองกั้นอยู่ แม้นจะอยู่ข้างนอกกลิ่นคาวของเลือดก็ลอยมาแตะจมูกของผู้กอง แต่ด้วยความเคยชินที่ผ่านมาหลากหลายคดี กลิ่นเลือดก็เหมือนกลิ่นน้ำหอมสำหรับเขานั้นแหละที่ได้กลิ่นจนเคยชิน เขาก้าวเข้ามาในตึก ปากทางเข้าก็มีเลือดไหลไปตามทาง ลากเป็นทางยาวเหมือนโดนลาก ท่าทางฆาตกรคงจะโรคจิตแหงม ถ้าเป็นญาติเขาคงจะคลั่งตายแน่ๆ

รอยเลือดโดนลากมาจนถึงตรงบันได เศษเล็บ ไม่ใช่ มันคือเล็บทั้งเล็บต่างหาก ถูกจิกติดกับพื้น แล้วก็มีรอยเลือดลากผ่านบันไดไป  ไปหยุดๆที่ห้องห้องหนึ่งที่มีจำหน้าที่อยู่ข้าง3-4คน ซึ่งเป็นรุ่นคนสนิทที่มักจะไปดื่มเหล้ากันบ่อยๆ

“ทีม เป็นไงบ้าง”ผู้กองหนุ่มเอ่ยถามรุ่นน้องผิวแทนที่เช็คเอกสารบางอย่างอยู่

“เละเลยพี่แบม น่ากลัวมากอ่ะ”ทีมหมวดหนุ่มเงยหน้าบอกรุ่นพี่

ผู้กองหนุ่มจึงเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ที่มีหน่วยพิสูจน์หลักฐานกำลังเก็บชินส่วนมนุษย์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ เลือดสาดกระเซ็นเต็มกำแพง เหมือนจะคล้ายจะเป็นแขนขานิ้วมือกระจัดกระจายจนเต็มห้อง ยังกะผ่านเครื่องบดมายังไงยังนั้น เขาเดินผ่านชินส่วนของมนุษย์ไปอย่างระมัดระวังเพราะจะได้ไม่ทำให้หลักฐานเสียหาย จนไม่ได้รูปคดี ชิ้นส่วนต่างที่เขาผ่านมามันน่ากลัวมากนัก ลูกตาถูกควักออกมากลิ้งไปตามมุมห้อง เกิดคนขวัญอ่อนมาคงจะเป็นบ้าหรือเสียสติแน่ๆ เขาเดินมาหาเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานเพื่อขอถุงมือเพื่อช่วยในการเก็บชิ้นส่วน เพราะดูจากตรงที่เก็บแค่2 คน คงไม่เสร็จแน่ๆ เพราะชิ้นส่วนต่างถูกตัดกระจัดกระจายไปหมด

ถึงตำรวจจะถูกฝึกมาเยอะแค่ไหนก็แทบจะเป็นลมได้นั้นแหละเจอสภาพนี้ เละยิ่งกว่าเละอีก เขาไม่แปลกใจเลยที่หัวหน้าเรียกเขามา เพราะถึงมากันเป็นสิบคัน ก็ต้องตามเขาอยู่ดีเพราะทั้งกรมมีเขากับรุ่นน้องอีกสองสามคนที่ติดคดีอื่นมาช่วยไม่ได้เห็นสภาพสยดสยองก็ยังเฉยๆเพราะชาชินเหลือเกิน จะไม่ชินได้ไงทำอาสาสมัครกู้ภัยก่อนเป็นตำรวจ สมองเละก็เคยตามเก็บมาแล้ว แต่แบบนี้ก็สยองอยู่ดี

ผมเดินมาหาก็เจ้าหน้าที่รู้จัก เขายิ้มทักทายแล้วมือที่จับนิ้วขวาอยู่ก็ยกขึ้นมาทักทายส่วนอีกคนก็ก้มหน้าก้มตาเก็บชิ้นส่วนต่อแบมๆนั่งยองมองชิ้นส่วนที่พึ่งรวบรวมได้มือที่คุ้นเคยที่สวมแหวนที่เขาเป็นคนให้ คนที่ชื่อว่า ‘น้อง’ ที่แม้นไม่ใช่สายเลือดเดียวกันก็อาจจะใช่แต่มันมากกว่าสายเลือดอีก ผู้กองหนุ่มเบิกตากว้าง แล้วก็หมดสติไปกับพื้น แต่โชคดีที่บริเวณนั้นโดนเก็บหลักฐานจนหมดแล้ว แต่ก่อนจะหมดสติ ผู้หมวดพึมพัมบางคำขึ้น

“ เทม...”