คุณแม่ม.ปลายกับเด็กชายเทวดา

บทนำ

     แสงอาทิตย์ยามเช้าสอดเข้ามาทางหน้าต่าง ภายหลังจากที่ฉันพยายามเปิดผ้าม่านให้กว้างที่สุดเพื่อให้แสงสามารถส่องเข้ามาในห้องได้มากๆที่ทำเช่นนี้ก็เพราะตั้งใจจะให้ใครบางคนที่กำลังหลับอยู่บนที่นอนของฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเสียที

ฉันเปิดหน้าต่างทุกบาน ทั้งยังทำเสียงดังตึงตัง แต่เจ้าคนที่ว่าก็ยังไม่ตื่น ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องใช้วิธีสุดท้าย...

"นี่ตาหนูชิวาวา ฃงมาจากเตียงของฉันเดี๋ยวนี้น้า!!"

ฉันแผดเสียงในยามเช้าต้อนรับวันใหม่ให้กับลูกชายจำเป็น

"หุบปากแล้วก็เลิกเรียกฉันแบบนั้นซะทีนะ ยัยตาโบ๋!! ฉันชื่อท่านชีวา เรียกให้ถูกด้วย"

เด็กนั่นเบิกตาโพลงและขยับปากสวนกลับมาทันที

"นายก็เลิกเรียกฉันแบบนั้นก่อนสิ แล้วก็ลุกขึ้นมาได้แล้ว ฉันจะเก็บที่นอน"

พอฉันพูดจบ เด็กชายจอมป่วนก็ลุกขึ้นจากที่นอนของฉันอย่างเหมือนจะว่าง่าย

"เล็กขนาดนี้เขาเรียกว่าที่นอนกันด้วยหรอ เธอน่าจะหาที่นอนที่ดีๆกว่านี้มาให้ฉันนะ ฉันจะได้ไม่ต้องไปแย่งแผ่นไม้เล็กๆของเธอนอนยังไงล่ะ"

ฉันฟังคำพูดของเขาแล้วก็อยากจะตบกะโหลกให้ตาหนูเทวดานี่หงายหลังตกเตียงไปซะจริงๆ

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะต้องรับตาเด็กบ้านี่มาเลี้ยงเป็นลูก ฉันเป็นแค่สาวม.ปลายธรรมดาคนหนึ่งที่ยังอยากจะมีชีวอตสงบสุขแท้ๆแต่ก็ต้องมามีลูกก่อนวัยอันควร และสาเหตุที่ฉันมีลูกตั้งแต่ยังเด็กแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าฉันใจแตกไปท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบหรอกนะคะแต่มันเป็นเพราะการไปบนอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือของพ่อกับแม่นั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องมาซวยอย่างนี้

ฉันจะเล่าที่มาที่ไปให้ฟังเเล้วกัน เรื่องมันมีอยู่ว่า...