Love Bad รักวุ่นวายของยัยตัวร้ายกับนายปากจัด

Love Badรักวุ่นวายของยัยตัวร้ายกับนายปากจัด

แนะนำตัวละคร

เจสสิก้า:สาวสวย เริ่ด เชิด แสบ  คุณหนูบ้านรวย เอาแต่ใจ ใสๆไม่เป็น

มินิ:หนุ่มหล่อ ที่ปากจัด มีใบหน้าหล่อเหลา นิสัยเถื่อนดิบมาสก

มินมิน:พี่สาวของมินิ แฟนของซีซั่น

ซีซั่น:หนุ่มหล่อ เพื่อนของเจสสิก้า แฟนของมินมิน เก่งทุกเรื่อง เป็นประธานโรงเรียน

บทนำ

"แกทำแบบนี้ทำไมว้ะ!" เสียงของนายซีซั่นเพื่อนสนิทฉันตบโต๊ะเสียงดังก่อนจะมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจสสิก้าสาวน้อยที่สวยที่สุดในโรงเรียนนี้ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งฟังเพื่อนสนิทหรือประธานนักเรียนบ่นอยู่ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อยัยหน้าปลวกคนหนึ่งมันเดินมามองจิกใส่ฉันทำเอาฉันหมั่นใส้จนเผลอถีบยัยนั่นตกสระน้ำโรงเรียนไปเลยค่ะ

"ฉันเปล่าทำนะก็ยัยหน้าปลวกนี่มันมองจิกใส่หน้าฉันก่อนอ้ะ –*–" ตอนนี้ฉันพยายามแก้สถานการณ์เพื่อไม่ให้ตัวเองผิด

"เรื่องแค่นี้แกถึงกับถีบเขาตกสระน้ำโรงเรียนเลยหรอ เจสสิก้า!" เสียงนายซีซั่นตะโกนใส่หน้าฉันพลางมองอย่างเคืองๆ

"แล้วจะทำไมล่ะนายเป็นเพื่อนฉันนะทำไมไปเข้าข้างยัยหน้าปลวกนั่นล่ะ"

"เขาชื่อปิ๊งไม่ใช่ยัยหน้าปลวก=_=^"

"เอ่อ ยัยปิ๊งยัยปลิงอะไรนั่นหนะ มันทำเสน่ห์ใส่แกหรอ ห้ะ แกถึงเข้าข้างมันอ้ะ เห็นมันดีกว่าฉันหรอ" ความน้อยใจตอนนี้กำลังทำเอาฉันโมโห อะไรกันฉันเพื่อนเขาแท้ๆเขากลับเข้าข้างคนอื่น ชิ

"มันไม่ใช่อย่างนั่นนะ เจสสิ!.."

ตุบบบ!!!

"ฉันจะกลับบ้านขอตัวนะประธานนักเรียน" ฉันตบโต๊ะเสียงดังก่อนจะพูดตัดบทแล้วสะพายกระเป๋าราคาแพงออกจากห้องไป

"เห้ออ วันนี้ฟ้าดูไม่ค่อยเป็นใจเลย ฝนจะตกเปล่าเนี่ย"ฉันรีบสาวเท้าเดินไปให้ถึงโรงจอดรถที่ฉันจอดไว้

ซ่า!

แล้วฟ้าก็กลั่นแกล้งฉันรอบสองเพราะตอนนี้ฝนกลับกระหน่ำตกไม่หยุดแล้วตอนนี้ตัวฉันก็เปียกไปหมด แล้วโรงจอดรถก็ดันไปตั้งอยู่ที่หลังโรงเรียน ฉันเลยต้องวิ่งไปหลบ ที่ศาลาข้างๆตึกเรียน วิทยาศาสตร์

"เครื่องสำอางฉันถูกลบหมดแล้วว"ตอนนี้ฉันบ่นไปส่องกระจกไปแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำออกจากหน้า

"ฝนบ้าอะไรจะมาตกเอาตอนนี้ว้ะเนี่ย" แล้วเสียงผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำเอาฉันที่ส่องกระจกอยู่ต้องหันไปมอง

"มองอะไรครับคนสวย ผมหล่อเหมื่อนนักร้องเกาหลีหรอครับมองอยู่นั่นแหละ "ไอ้ผู้ชายตัวสูงๆ หน้าตาหล่อนะ แต่เสียดายปากสุนัขไปหน่อย มันหันหน้ามาพูดกวนตรีนใส่ฉัน

"ถ้าหน้าอย่างนายหล่อ อย่างฉันไม่เรียกว่าเทพธิดามาเกิดเลยหรอย่ะ=0="

"หึ ผู้หญิงอะไรหลงตัวเองชะมัด"

"ใครว่าฉันหลงตัวเองย่ะ ฉันเกิดมาสวย แล้วรวยอยู่แล้วไม่เห็นจะหลงตัวเองตรงไหนเลย"ฉันยังยืนทะเลาะกับเขาจนฝนหยุด

"ใคร!"

"ก็ฉันไง สวย และรวยมาก"

"ใครถามมิทราบ" แล้วเขาก็วิ่งหนีไป คำตอบของเขาทำเอาฉันจะกรี๊ด เขาเป็นใครกันกล้ามาต่อปากต่อคำกับฉันได้ยังไงฉันต้องรู้ให้ได้ ว่าตาบ้านี่เป็นใคร!!

JessicaPart

ณบ้านของเจสสิก้า

"ว้ายยตายแล้วคุณหนูของป้าทำไมอยู่สภาพเปียกปอนแบบนี้ค่ะเนีย" พอฉันกลับมาถึงบ้านป้าอุ่นซึ่งเป็นป้านมฉันมาตั้งแต่เด็กก็อุทานพลางวิ่งมาเช็คดูสภาพของฉัน

"คือป้าค่ะหนูแค่เปียกฝนนะค่ะไม่ใช่รถชนไม่เห็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลยนะ=0=!"

"โถ่ คุณหนูของป้า  ไปอาบน้ำก่อนนะค่ะแล้วค่อยลงมาทานอาหารแล้วกินยาจะได้ไม่เป็นหวัด" ป้าอุ่นบอกฉันพลางเอามือมาลูบผมของฉันอย่างเบามือ

"ค่ะป้า"

แล้วพอฉันขึ้นมาถึงห้องฉันก็นอนเล่นบนเตียงอันแสนนุ่ม ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำ

ตึ้งตึ่งงงง~~~!

พอฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงไลน์ ซึ่งซีซั่นเป็นคนส่งมา

Season  The playboy: เจสสิก้า แกเป็นอะไรรึป่าว

พอฉันเปิดหน้าจอดูก็ต้องปิดมัน เพราะตอนนี้ฉันไม่พร้อมคุยอะไรทั้งนั้น ความค้างคาใจคือเรื่องของไอ้เถื่อนนั้นว่าเขาเป็นใคร ทำไมดูคุ้นๆเหมื่อนเคยเจอกันมาก่อน แล้วภาพในสมัยฉันเด็กก็ย้อนเข้ามาฉายในความทรงจำฉันอีกครั้ง

ณ สนามเด็กเล่น

"ไอ้แว่น แน่จริงก็เข้ามาเอาแว่นแกสิ555"

"อะ..เอาแว่นผมคืนมาเถอะนะ" เสียงของเด็กชายใส่แว่นคนหนึ่งกำลังโดนเด็กนักเลงกลุ่มใหญ่รุมแกล้ง

"เข้ามาเอาสิไอ้แว่น"

พลั่กกก!!

เด็กชายใส่แว่นถูกผลักล้มพลางนั่งร้องไห้

"เห้ยพวกแกทำอะไรอ่ะ" เสียงของเด็กผู้หญิงผมยาวมัดผมรวบขึ้นปล่อยหน้าม้าตรงหน้าใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขาสั้นและใส่รองเท้าผ้าใบ นั่นคือฉันเองค่ะ

"อ้าวยัยคุณหนูทอม เพิ่งย้ายมาใหม่อย่าทำซ่า!" แล้วไอ้หัวโจกของแก็งก็เข้ามาผลักไหล่ฉันอย่างแรง

"หรอ งั้นเจอนี่หน่อยแล้วกัน!"

ตุบบ ผัวะ!

แล้วฉันก็ใส่ทั้งหมัดและเข่าจนไอ้หัวโจกนอนล้มลงนอนไปกับพื้น

"ไหนมีใครจะซ่าอีกไหม"ฉันแหกปากพลางมองไอ้เด็กพวกนั้นอย่างหาเรื่อง

"หนี เถอะพวกเรา!" แล้วเด็กนักเลงทั้งหมดก็วิ่งหนีกันอย่างไวรวมกับไอ้หัวโจกนั่นด้วย

"อ้ะนี่แว่นของนาย แล้วก็ผ้าเช็ดหน้าของฉันเช็ดน้ำตาซะ ผู้ชายห้ามร้องไห้นะ" ฉันส่งยิ้มบางๆให้เด็กชายคนนั้น

"ขอบคุณครับ" เด็กผู้ชายคนนั้นก็รับแว่นมาใส่ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของฉันมาเช็ดน้ำตา

"นายชื่ออะไรหรอ แล้วอายุเท่าไหร่"

"ผมชื่อมินิครับ อายุ 9 ปี ละ..แล้วคุณล่ะชื่ออะไร"

"ฉันชื่อเจสสิก้า อายุเท่านายนั่นแหละ ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้เรารุ่นเดียวกัน "

"ระ..เราจะเป็นเพื่อนกันได้ไหม"

"อืมได้สิ^^"

เวลาผ่านไป3ปี

"เจสสิก้า!" เสียงของหนุ่มใส่แว่นวิ่งมาหยุดตรงหน้าของฉัน

"มีอะไรหรอ"

"คะ..คือ ฉันจะบอกว่า.."

"ว่ามาสิเจ้าบ้า"ฉันพูดยิ้มๆ

"ฉันชอบเธอ!" คำพูดของมินิทำเอาใจฉันสั่นไม่น้อย

"ฉันจะรับรักนายตอนที่นายเปลี่ยนตัวเองได้ " แล้วฉันก็พูดคำๆหนึ่งออกไป ใช่ ฉันอยากรู้ว่าเขาจะเปลี่ยนตัวเองได้แค่ไหน แต่แล้วฉันอยู่กับเขาได้ไม่นาน พ่อของฉันพาฉันกลับมาอยู่บ้านเกิดของฉัน วันที่ฉันจะไปจากที่นั่นฉันเฝ้ารอคนที่เป็นรักแรกของฉันแต่ก็ไร้วี่แวว...

ก๊อกๆๆ

"คุณหนูค่ะลงไปทานอาหารได้แล้วค่ะ"เสียงของสาวใช้ในบ้านทำให้ฉันตื่นจากภวังค์น้ำตาที่เริ่มคลอที่เบ้าตาฉันเช็ดมันออกอย่างไม่ใยดี ทำไม ทำไมฉันถึงลืมเขาไม่ได้..

"ฉันไม่หิว" ฉันพูดสั้นๆก่อนจะลงไปนอนบนเตียงอันแสนนุ่ม   ให้ตายเถอะอาการไมเกรนเข้าจู่โจมหัวของฉันอย่างกับสงครามโลกครั้งที่สอง นั่นทำเอาฉันปวดหัวขนาดหนัก ฉันเลยใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่เดินไปกินยาและปิดไฟ เข้านอนตอนหัวค่ำความน้อยใจเพื่อนสนิทยังไม่หายไปจากใจฉันเลยในตอนนี้....