รักสุดท้ายของนายไอดอล

ช่วยเหลือ

ปัง ปัง ปัง !!!  นี่ยัยนานะอยู่รึเปล่า เปิดประตูเดี๋ยวนี้น่ะ คิดจะหลบหน้ากันไปถึงไหนย่ะ จ่ายค่าเช่าห้องมาซะดีๆไม่งั้นล่ะก็ฉันให้คนพังประตูเข้าไปโยนเธอกับของของเธอออกมาซะ ว่าไง ออกมาเดี๋ยวนี้นะย่ะนานะ ปัง ปัง ปัง !!!!

"เอาไงดีถ้าจะออกไปก็โดนจับได้เเน่ๆนานะเอ่ยทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยน่ะ"ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆและกำลังแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ทั้งร้อนทั้งอบมาเกือบชั่วโมงแล้วไม่มีท่าทีว่าเจ๊จูจะถอดใจแล้วกลับไปสักที แค่ค่าเช่าเเค่นี้แป๊ะไว้ก่อนไม่ได้รึไงฟ่ะ ชีวิตฉันมันจะสุขสบายเหมือนคนอื่นไม่ได้เลยรึไง เห้อยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจสวรรค์ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลเอ่อออกมาด้วยความรู้สึกที่หลายหลายทั้งโกรธทั้งน้อยใจที่ตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนี้และซ้ำยังต้องตัวคนเดียวไม่มีครอบครัวไม่มีเพื่อนด้วยซ้ำ

"เอาล่ะเราจะมามัวนั่งคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ไม่ได้อีกเด็ดขาดเราต้องสู้เท่านั้นถึงจะเป็นคติของนานะ เอาหละเป็นไงเป็นกัน" ฉันตัดสินใจจะเผชิญปัญหาด้วยการออกไปเคลียร์กับยัยเจ๊หน้าเลือดนั้นให้รู้แล้วรู้รอดเลย แต่เอ๊ะ!!! ยัยเจ๊จูก็ไปซะก่อน ฉันก็เลยรอดตัวไปอีกวันแต่เอาจริงแล้วนี่ฉันก็ค้างค่าเช่าห้องมาตั้ง3เดือนแล้วคงไม่เเปลกที่เขาจะมาทวงยิกๆแบบนี้  คราวนี้ฉันต้องรีบหามาใช้จริงๆแล้วสิน่ะจะได้จบๆกันไปที่ผ่านมาไม่ใช่ฉันใช้เงินฟุ่มเฟือยอะไรหรอกนะเพียงแต่ฉันเองก็มีค่าใช้จ่ายมากมายเหมือนกันไหนจะค่าเทอมค่าเดินทางใครจะไปหาทันกันเล่า พูดถึงเรื่องหาเงินใช่สิวันนี้เราต้องไปส่งอาหารนี่นา  ใช่ค่ะตอนเช้าฉันก็เรียนเหมือนคนอื่นๆเขาแต่ตอนเย็นกับกลางคืนฉันเองก็ต้องทำงาน

ร้านอาหาร

"เธอมาสายอีกแล้วนะ นานะ รีบไปเปลี่ยนชุดเร็วเข้าก่อนที่ผู้จัดการจะเข้ามาอีกแค่10นาทีเนี่ย"

"ขอโทษค่ะพอดีฉันมีปัญหานิดหน่อยค่ะ ขอโทษค่ะรุ่นพี่"ฉันได้แต่ยื่นก้มหัวงกๆเพราะรู้ว่าตัวเองผิดแต่มันก็มีปัญหาจริงนี่นาแต่ก็ดีนะที่รุ่นพี่เค้าไม่เคยลงโทษหรือว่าฟ้องผู้จัดการเลยสักครั้งไม่อย่างนั้นละก็ฉันคงโดนไล่ออกไปนานแล้วเหมือนกัน

"เออๆรีบไปเถอะเดี๋ยวก็ได้เจอปัญหาใหญ่อีกหรอก"

"เรื่องปัญหามันก็เหมาะกับคนอย่างนานะตลอดแหละคะรุ่นพี่ ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ที่คอยช่วยฉัน กอดที ฟรึ่บ"ฉันวิ่งเข้าไปกอดรุ่นพี่ซูยองอย่างซึ้งใจจนทำให้รุ่นพี่เองก็สะดุ้งนิดหน่อย

"นี่ยัยเด็กบ้านี่รีบไปได้แล้ว "แล้วรุ่นพี่ก็ส่ายหัวกับความบ้าบอของฉัน

"ไปแล้วค่าาาา"

วันนี้ฉันมีหน้าที่ ที่ต้องออกไปส่งอาหารให้ลูกค้าข้างนอกเท่านั้นเลยไม่ต้องวุ่นวายเรื่องในครัวเท่าไหร่ก็เลยสบายหน่อยวันนี้

"นานะวันนี้ส่งอาหารชุดนี้ให้ลูกค่าวีไอพีทีนะจ้ะ"

"ได้ค่ะ"ฉันรีบจัดเตรียมของขึ้นรถเพื่อจะไปส่งอาหารให้ลูกค้าวีไอพีตามที่รุ่นพี่ซอยอนได้สั่งเอาไว้  การที่ได้ส่งอาหารให้ลูกค้าวีไอพีมันก็ดีตรงที่ทิปดีนี้แหละเพราะมันก็เยอะพอที่ฉันจะได้เก็บไว้เป็นค่ากินได้สบายๆเป็นอาทิตย์เลยแหละ

"ไปแล้วค่ะค่ะ"ฉันคะโกนบอกพี่ๆทุกคนก่อนขับรถออกจากร้าน

"ขับรถดีๆดีหละนานะ อย่าไปก่อเรื่องที่ไหนอีกนะ"

"ชิส์" ฉันหน้าบึงใส่ ทุกคนต่างรู้ดีว่าถ้าวันนึงไม่เกิดเรื่องก็คงไม่ใช่นานะละสิ แต่จะว่าไปบางทีฉันก็อาจจะเป็นสีสันของร้านเลยก็ได้น่ะเพราะถ้าวันไหนที่ไม่มีฉันทุกอย่างก็จะเงียบสงบน่าเบื่อ......มั้ง555

คอนโด

ตอนนี้ฉันขับมอไซต์คู่ใจมาจอดที่หน้าคอนโดหรู ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนรวยๆได้อยู่ที่หรูๆแบบนี้จะมาสั่งอาหารร้านข้างทางแบบนี้

"ห้อง G1060หรอว้าววิวห้องนี้คงดีมากเด่นเลยเกิดตายสักกี่ชาติเนี่ยฉันถึงมีปัญญาได้อยู่ในที่แบบนี้กันน่ะ"ตอนนี้ฉันมายื่นอยู่ทร่หน้าห้องลูกค้าวีไอพีแล้ว

ปิ๊งงงป๊องง!!! /ติ้ด ติ้ด

"เปิดเร็วแฮะ สงสัยคงหิวมาก"

แกรก!!

"สวัดดีค่ะฉันเอาอาหารมาส่งค่ะ"ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกฉันก็คำนับสวัดดีลูกค้าวีไอพีทันที แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อหรือว่ามันอาจเป็นความฝันรึอาจเคาะผิดห้องหรือเปล่า เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นชายร่างสูงสง่าผมสีดำขัดกับสีผิวของเค้าที่ขาวออร่าเนียนผ่องไปทั้งตัวจมูกที่เป็นสันรับกับปากรูปหัวใจของเขา ใบหน้าที่มีลักยิ้มเป็นเอกลักษณ์ ใช่เค้าคือ

" อี้ฉิง" อี้ฉิงไอดอลที่ดังสุดใจเอเชีย ได้ยื่นอยู่ตรงหน้าฉันแล้วตอนนี้

" ....." เขาไม่ได้แม้แต่จะพูดอะไรกับฉันเลยแต่สีหน้าของเค้าในตอนนี้เหมือนไม่ค่อยจะสู้ดีสักเท่าไหร่เพราะใบหน้าที่ขาวเผือกตอนนี้ซีดจนกลายเป็นผีดิบแต่แววตาเหมือนอิดโรยอย่างกับคนไม่ได้นอนมาเป็นอาทิตย์

"นะ นี่ค่ะอาหารที่คุณสั่งไว้"ฉันยื่นกล่องอาหารให้เขาอย่างเกรงๆแต่เค้าก็ยังไม่ได้พูดอะไรแม้แต่ประโยงเดียว ฉันก็เลยตัดบท

"ค่าอาหาร 750,000วอนค่ะ" ฉันยื่นใบเสร็จให้เขา และสังเกตสีหน้าเขาก็ดูเหมือนจะไม่ไหว

"เออคุณไหวไหมค่ะ ให้ฉันช่วยถือเข้าไปวางไหมค่ะ" ฉันเสนอเจาไปด้วยความหวังดี

"ไม่ต้อง กลับไปได้ละ "เเค่สิ่งที่ฉันได้รับจากเขานอกจากค่าอาหารสีหน้าแววตาและคำพูดยังดูเย็นชาจนหน้าขนลุก หรือว่าเขาจะเป็นผีดิบจริงๆ

" ค่ะๆ ขอบคุณมากน่ะค่ะขอให้ทานให้อร่อยนะค่ะ " ชิส์คนเขาก็อุตส่าห์หวังดีฉันแอบบ่นในใจ ตอนที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับพอดี ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรหล่นตุบลงกับพื้น พอหันไปอีกก็เจอทั้งกล่องข้าวและคนนอนกองกันอยู่ที่พื้น

"อี้ฉิง อี้ฉิง นาย นรนได้ยินฉันไหม นายจะมานอนตรงนี้ไม่ได้น่ะ"ฉันทำอะไรไม่ถูกได้เเต่พยยามเรียกชื่อเขา

"ทำไงดี ว่าแต่ทำไมตัวร้อนแบบนี้หละ"มือของฉันที่ประคองใบหน้าเขาอยู่ก็สัมผัสถึงอุณหภูมิที่ตัวเขาซึ่งมันร้อนมาก

"อี้ ฉิง นายอย่าพึ่งเป็นไรไปนะ เดี๋ยวฉันจะเรียกรถพยาบาลให้"ฉันกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเพื่อเรียกรถพยาบาลแต่ก็มีมือหนาของเขาปัดหน้ามือถือหล่นตุบลงกับพื้น

"นี่นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย ฉันกำลังจะช่วยนายอยู่น่ะ "ฉันลุกขึ้ยหยิบโทรศัพท์ที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่กระเป๋าไว้และหันมามองคนที่นอนกองกับพื้นอย่างน่าหงุดหงิดที่อยู่ดีๆก็มาทำลายข้าวของคนทีกำลังจะช่วยเขาแท้ๆ

"อย่า  อย่า เรียกรถพยาบาลเพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ "ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถพูดตอบโต้กับฉันได้แต่น้ำเสียงฟังดูอิดโรยและเหนื่อยหอบมาก

"ละ แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ฉันรักษานายไม่ได้หรอกน่ะเพราะฉะนไม่ใช่หมอนี่นา แล้วถ้าเกินนายตายขึ้นทาจริงๆฉันก็อาจจะถูกเรียกว่าฆาตกรก็ได้"

ฉันพลามทั้งที่เขาเองก็นอนหอบอยู่

"เอางี้นายมีผู้จัดการใช่ไหมเดี๋ยวฉันจะเรียกเขาให้นายละกัน เอาเบอร์ติดต่อมาสิ"

"ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันไม่อยากให้รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่"    เสียงเขาก็ค่อยๆแผ่วลงไปจนไม่มีการตอบรับใดๆ

"นาย นาย อี้ฉิวได้ยินฉันไหมนายอย่าพึ่งหลับสิ แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงหละเนี่ยฉันต้องรีบกลับร้านแล้วน่ะนายตอบสินายอย่าพึ่งหลับสิ"ฉันพยยามเรียกเขาทั้งเขย่าด้วยแต่ก็ไม่มีทาทีว่าเค้าจะตอบหรือตื่นขึ้นมา

"ช่วยไม่ได้แฮะ ตกงานเเน่คราวนี้ฉัน ฮึบ ตัวก็หนักเป็นบ้า" ฉันพยามพยคงตัวเขาขึ้นบ่นเตียงที่เนื้อตัวเลอะเทอะไปหมดเพราะอาหารหกใส่

"ตัวร้อนอะไรขนาดนี้เนี่ย"ฉันใช้หลังมือแตะลงที่หน้าผากเขาเบาๆ

"สงสัยจะเป็นไข้แน่ๆ เอาว่ะนานะอย่างน้อยแก่ก็ได้ช่วยเพื่อนร่วมโลกคนนึงละกัน" ฉันจัดการถอดเสื้อผ้าเขาทั้งหมดจนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวสั่นตัวเดียวไอ้เขืนมันก็เขินอยู่หรอกแต่จะให้ทำไงได้มันไม่มีทางเลือก แต่จะส่าไปแล้วคนอะไรจะงานดีทั้งข้างนอกข้างในขนาดนี้เนี่ย ผิวที่ขาวเนียนนุ่ม ซิกเเพกเป็นมัดๆ บรื้อออ

"หนาว หนาว หนาว"ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรๆมากไปกว่านี้จู่ๆอี้ฉิงก็พูดขัดขึ้น

"นะ หนาวหรอ "ฉันเช็ดตัวเเละเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเรียบร้อย เเละห่มผ้าให้เค้าอย่างหนา

"นายคงทำงานหนักไปสิท่าถึงได้เป็นแบบนี้"

ฉันนั่งเฝ้าเค้าอย่างไม่ให้คลาดสายตาเพราะฉันเองเป็นห่วงกลัวว่าเขาอาจจะช๊อคขึ้นมาแต่ ก็รู้สึกว่าตัวเองก็เหมือนเพลียๆเหมือนกัน

-----------------------------------

ติดตามตอนสนุกๆต่อไปได้เลยค่ะ

พิมพ์ปิดประการใดก็ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยน่ะค่ะ

ช่วยส่งกำลังใจและสนับสนุนไรท์เยอะน่ะค่ะ

ขอบคุณค่ะ