เกมส์รักหักเหลี่ยมกามเทพ

บทนำ

ค่ำคืนที่เงียบสงัด แสงไฟสาดส่องสว่างไสวในหมู่บ้านจัดสรรที่ดูหรูหรา ไร้ซึ่งเสียงรบกวนใด ๆ ปรากฎขึ้น ตามปกติของสุภาพชนที่พักอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้

แต่คืนนี้กลับแตกต่างออกไป.....

"ไปไหนมา"เสียงหญิงวัยกลางคนพูดทักขึ้น

แต่เด็กสาวอีกฝ่ายกลับไม่สนใจคำทักนั้น เธอเดินมุ่งหน้าขึ้นบันไดไปยังชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนของเธอ

"แม่ถามไม่ได้ยินหรือไง .... วันนี้เธอไปไหนมา" คำถามย้ำอีกครั้ง แต่ก็ยังไร้ซึ่งคำตอบ

"วันนี้ คุณครูที่โรงเรียนโทรมาบอกว่า เธอขาดเรียน....ไปไหนมาทำไมไม่ไปเรียนหนังสือ" คำถามอีกข้อถูกถามขึ้น ทำให้เด็กสาวหยุดชะงัก

"เปล่าคะ" เสียงตอบอันแผ่วเบา

"จะเปล่าได้อย่างไง...อาทิตย์ที่แล้ว คุณครูก็บอกว่าเธอไม่ได้เข้าเรียนหลายวัน เธอไปทำอะไรกัน ทำไมขาดเรียน แล้ววันนี้ก็กลับบ้านซะดึกดื่น" แม่ของเธอยังคงตั้งคำถามเพิ่มอีก

แต่เด็กสาวเมินหน้าหนี แล้วพยายามเดินจากแม่เธอให้เร็วกว่าเดิม

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!"แม่ตะคอกด้วยเสียงที่เกรียวกราด "มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน.... เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงทำตัวแบบนี้" เธอยื่นมือไปคว้าแขนเด็กสาวให้หยุด

เด็กสาวสบัดแขนออกจากมือแม่ของเธอ "หยุดมายุ่งกับหนูสักทีได้ไหม ชีวิตของหนูแม่เลิกวุ่นวายสักที หนูลำคาญเบื่อ ๆ ๆ ๆ" เด็กสาวพูดด้วยน้ำตาที่นองหน้า

"ทำไมเธอพูดจาแบบนี้กับแม่"แม่เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เด็กสาวที่เธอทะนุถนอม เลี้ยงดูมาอย่างดี การเรียนและการประพฤติของเธอนั้นเรียบร้อยอยู่ในกรอบเสมอมา จนมาถึงตอนนี้

"ทำไมแม่ไม่หยุดยุ่งเรื่องของหนูสักที"หญิงสาวตะโกนใส่หน้าแม่ของเธอ ที่ตอนนี้ยืนนิ่งน้ำตาอาบแก้มทั้งสอง "ทำไมแม่ไม่ตาย ๆ ไปซะ คนอย่างแม่ดีแต่ทำให้ชีวิตหนูมีแต่เรื่องแย่ ๆ แค่หนูไม่เข้าเรียน แค่นี้จะทำให้แม่ตายหรือไง" เด็กสาวกรีดร้องใส่แม่ของเธอ แล้ววิ่งขึ้นห้องของตัวเอง ทิ้งให้อีกฝ่ายทรุดลงนั่งกับพื้น มือทั้งสองข้างกุมหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลไม่หยุด คำพูดของเด็กสาวอายุไม่ถึงยี่สิบ คำเหล่านั้นทำให้หัวใจของอีกฝ่ายที่รับฟังแหลกสลายไปในค่ำคืนนี้

เสียงกรีดร้องด่าทอของเด็กสาวยังคงดังไม่หยุด หมู่บ้านที่เคยเงียบสงบในเวลานี้กลับมีเสียงเธอเพียงเสียงเดียวที่ดังแทรกความมืดออกมา

หนึ่งคนที่มั่วหมอง หนึ่งคนที่ใจสลาย แต่ทำให้หนึ่งคนยิ้มหัวเราะออกมาอย่างพอใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่ในรถถึงแม้จะไม่ได้ยินทุกคำพูดของสองแม่ลูกนั้น แต่เพียงเสียงกรีดร้องของเด็กสาว ก็ทำให้ชายหนุ่มอีกคนยิ้มรับมันอย่างพอใจ ต่างจากอีกคนที่กลับทำหน้าวิตกกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"นายไม่ควรมีอะไรกับเด็กคนนั้น" น้า เด็กหนุ่มที่สีหน้าเคร่งเครียดพูดขึ้น

"เราเปล่า" อีกเสียงปฎิเสธ

น้า มองหน้า กัณฐ์ ที่ยังคงหยุดยิ้มไม่ได้

"นายไม่มีหลักฐานนิ ว่าเรานอนกับเด็กคนนั้น เพราะฉะนั้น นายจะมาปรักปรำเราไม่ได้นะ" กัณฐ์มองหน้าน้าอย่างจริงจัง

"แล้วจะทำอย่างไงต่อไป" น้าหันกลับไปมองที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง อย่างเป็นกังวลใจ

"ก็ไม่ทำอะไรต่อ ปล่อยให้เวลาจัดการของมันเอง"กัณฐ์ดูจะไม่สนใจกับคำถามที่อีกฝ่ายตั้งขึ้น"อีกอย่าง...จะโทษเราไม่ได้นะ ถ้าเด็กคนนั้นเชื่อฟังพ่อแม่ของเขา ไม่ทำตัวเหลวแหลก ก็คงไม่เป็นแบบนี้ โทษใครไม่ได้ ก็ต้องโทษตัวของเขาเอง" กัณฐ์พูดตอกย้ำความรู้สึกของ น้า เด็กหนุ่มซึ่งยังคงจับจ้องไปที่บ้านหลังนั้นอย่างไม่ลดละสายตา

"สรุป...."กัณฐ์เริ่มบทสนทนา "ตกลงว่าไง?" คำถามถูกตั้งขึ้น กัณฐ์รอคำตอบจากอีกฝ่ายไปชั่วขณะนึง

น้า ถอนหายใจ แล้วหยิบบางสิ่งให้กัณฐ์

"ขอบใจนะ"กัณฐ์รับของจากมือน้าอย่างยินดี "พรุ่งนี้นายคงต้องรับศึกหนักหน่อยนะ แต่ก็อย่าเป็นห่วงไป พรุ่งนี้ของนายคงไม่เจ็บเท่าคืนนี้ของแม่ลูกคู่นั้นหรอก" กัณฐ์ยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มให้น้าอย่างมีชัย เขาออกจากรถของน้ากลับไปยังรถของเขา แล้วขับเคลื่อนหายไปกับความมืด