รัตติกาลทมิฬ

บทนำ

“เจ้าคิดดีแล้วใช่ไหมที่จะทำอย่างนี้” น้ำเสียงของชายแก่แฝงความกังวลเต็มเปี่ยม

“ครับ คุณท่าน” เสียงตอบเศร้าสร้อย ทว่ามั่นคงหนักแน่น

“หาวิธีอื่นเถอะ ข้ารู้เจ้ารักเด็กคนนี้มาก ข้าจะช่วยเจ้าคิดเอง”

“ไม่มีวิธีอื่นแล้วครับคุณท่าน  นี่เป็นทางเดียวที่จะรักษาสายเลือดแห่งตำนานของคุณท่านไว้ได้”

“ข้ารู้เด็กนี่เป็นสายเลือดของเจ้า หากเจ้าเด็กคนนี้ผ่านพิธีกรรม  เด็กนั้นจะกลายเป็นสายเลือดของข้าโดยสมบูรณ์ เจ้าแน่ใจหรือ”

“กระผมแน่ใจครับคุณท่าน”

“หากเด็กคนนี้มิได้สิ่งนั้นมาครอบครอง “เขา” จะกลายเป็นปีศาจโดยสมบูรณ์ มิอาจกลับเป็น “เขา” ได้อีกตลอดกาล” ผู้เป็นนายยังคงเกลี้ยกล่อม

“กระผมทราบครับ คุณท่าน หากแต่กฎมิได้มีไว้ฝ่าฝืน ทุกสิ่งของกระผมมีไว้เพื่อ คุณท่านครับ”

“หากเจ้ายืนยันที่จะทำเราจะไม่ขวาง”

“ครับ คุณท่าน” ริมฝีปากสีซีดคลี่ออกเป็นรอยยิ้มบางเบา แต่ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาประกายสีอำพันหมองเศร้า

“นับจากนี้ไปอีก สิบสองราตรีพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ จะเริ่มอีกครั้ง”

.

“ข้าแต่เทพฟารามูรีฟผู้เป็นใหญ่ในสรวงสวรรค์ เทพซัคคาร์ดผู้เป็นเจ้าแห่งผืนป่าและชีวิต เทพีซาทีเรียผู้มีเมตตา เทพออเทียรผู้เป็นใหญ่ในขุมนรก เทพคัสเตรียแห่งความนิตนิรันทร์และเทพีไรยาแห่งความเคียดแค้นและริษยา โปรดประทานพรแก่ทารกให้กลายเป็นสายเลือดแห่งรัตติกาล ผู้ที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ อ่อนโยนและมีเมตตา หากแต่ยามใดที่ทารกนี้สิ้นหวัง คับขันธ์ ขอให้ให้เขากลับสู่ความเป็นเจ้าแห่งรัตติกาล” สิ้นคำวิงวอนขอ ขนหางของปักษานรกในหัตถ์ของเทพีแห่งความริษยาตวัดโบกผ่านเรียกโลหิตสีแดงฉานจากทารก ให้หยาดลงสู่ดวงตาของดวงตาของกุมภัณฑ์

หมอกสีดำเข้าปกคลุมไปทั่วห้อง...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

พรที่เทพเจ้าอำนวยให้ทารกน้อย...................................มิอาจหวนคืน