ผมเกลียดมาเฟียที่สุดเลย(ผู้ชายท้องได้)

สวัสดีครับผมชื่อ'นางิสะ'ครับ ฮือๆผมเกลียดชื่อนี้อ่ะ มันเป็นชื่อของผู้หญิงทำไมต้องตั้งชื่อแบบนี้หน่ะหรอ ก็เพราะแม่ผมบอกว่า

"ตอนที่ลูกเกิดมาหน่ะนะน้าเหมือนผู้หญิงเลย"

ผมจึงได้ชื่อนี้มาครอง ตอนนี้ผมอยู่กับแม่เเค่ 2 คน แม่บอกว่าพ่อผมเสียตั้งเเต่อายุของผมยังไม่ถึง 2 ขวบ ส่วนตอนนี้หน่ะหรอผมกำลังไปโรงเรียนที่จะต้องย้ายมาเพราะเหตุผลที่ว่า

"นี่นางิสะรู้มั้ยว่าลูกเพื่อนแม่ไปเรียนโรงเรียนนี้กันตั้งหลายคนแหนะ แถมโรงเรียนนี้ยังมีพวกคนดัง คนรวยเรียนเต็มไปหมด เราก็มีฐานะที่ดี แม่ว่าลูกไปเรียนดีกว่า โอเค๊ นะ ถ้างั้นเดี๋ยวแม่จัดการให้เลย"

ผมยังไม่ทันได้พูดเเม่ผมก็ด่วนสรุปซะก่อน เฮ้อ!....ชีวิตทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยหล่ะ จะบ้าตายกับแม่ตัวเองจริงๆ

ไม่ทันไรผมก็มาหยุดอยู่ที่หน้าโรงเรียนที่แม่ของผมบอกว่าอยากให้ผมเรียนกันนักกันหนา พร้อมประตูโรงเรียนที่กำลังจะปิดอย่าบอกนะว่า...

"นี่นายเหม่ออะไรอยู่รีบๆวิ่งเข้าสิเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก"

ผมไม่ทันจะได้ตอบหรือมองหน้าคนถามก็ถูกดึงมือให้เข้าไปหลังประตูบานใหญ่นั่น

"เฮ้อๆๆ"

"อะไรกันแค่นี้เหนื่อยแล้วหรอ ได้ออกกำลังกายมั่งไม๊เนี่ย"

"ไม่อ๊ะ เฮ้อๆ ไม่ชอบ"

"เอาเหอะยินดีที่ได้รู้จักชั้น'ไคกะ'เพิ่งขึ้น ม.4 ที่นี่ แล้วนายหล่ะ"

"ผะ...ผมนางิสะยินดีที่ได้รู้จักคิด ขึ้น ม.4 เช่นกันครับ"

"ฮึ!ชื่อนายเหมือนผู้หญิงเลย"

ว่าแล้วว่าต้องโดนแบบนี้ ไม่น่าบอกเลยเรา ฮึ่ย!

"เอาหน่าอย่าโกรธผมเลย ผมพึ่งเจอคนชื่อแบบนี้ครั้งแรก พวกเรารีบไปดูบอร์ดรายชื่อห้องกันเถอะเดี๋ยวครูจะแกะออกก่อนนะ"

"อะ..อืม"

ผมมึนงงกับคนตรงหน้าอยู่สักพัก แล้วพอสังเกตุดูดีๆแล้วก็หล่อจังเเหะน่าอิจฉาจัง(เรามันหน้าสวย อมน่ารัก) ผมที่นำ้เงินอมดำ สีผิวขาวเข้มๆ ตัวสูงดูเป็นคนแข็งแรง ตาสีดำดูสุขุม หน้าตาคมเข้มเข้ารูป ทำไมเราถึงไม่เหมือนเค้าเลยสักนิด เรามันเตี้ย(ไม่มาก)ผิวก็ขาวจนแถบซีด ผมก็สีครีมอมส้มเหลือง โครงหน้าก็หวานเหมือนผู้หญิง แก้มอมชมพูเหมือนสีปาก ตาสีฟ้ารับกับใบหน้า ทำไมเราถึงไม่เหมือนเค้าเลยสักอย่างเดียวหล่ะ

"เจอแล้ว นี่นายจะจ้องหน้าชั้นอีกนานมั้ยเนี่ย ขนลุกนะ"

"อ๊ะ ขอโทษ แล้วนายอยู่ห้องไหนหล่ะ"

"เอิ่ม...4/...2 อาใช่ 4/2"

"งั้นก็อยู่ห้องหรอ งั้นรีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้"

"ไม่ต้องรีบมากก็ได้ไม่งั้นคนคงไม่มายืนดูตารางห้องกันเยอะขนาดนี้หรอก เเถมจากที่ชั้นอ่านในเว็บมานะที่เนี่ยจะปิดประตูก่อนเวลาเข้าเรียน 10 นาที"

"ยังไงก็ต้องรีบอยู่ดีนั้นแหละ ถ้านายยังไม่ไปเดี๋ยวชั้นไปก่อนก็ได้"

"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิรอด้วย"

ผมกับไคกะเดินขึ้นมาบนอาคารเรียนตามป้ายห้อง จนเจอห้องของพวกเรา

ครืด!

ไคกะเปิดประตูพร้อมทั้งสายตาของเพื่อนที่อยู่ในห้อง ซึ่งนั่งจับกลุ่มคุยกันกับเพื่อนสนิทที่อาจจะพึ่งสนิทด้วย เมื่อพวกเรา 2 คนก้าวเดินเข้ามาในห้องสายตาก็เริ่มกับมาเป็นปกติทุกคนจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน และมีผู้หญิงเดินเข้ามาทางพวกเรา 2 คน แต่อย่าหวังเลยว่าเค้าจะมาคุยกับผม ผมเดินหาที่นั่งที่เป็นชื่อผมจนพบ และแน่นอนผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เข้ามาคุยกับผมแต่เข้าไปคุยกับไคกะต่างหาก ทำไงได้หล่ะก็ผมมันพวกไร้ตัวตนอยู่แล้วนี่ ผมเริ่มจะชินกับสภาวะที่เป็นอย่างนี้อยู่แล้วหล่ะนะ