บทนำ
วิทยา
คุณเชื่อในเรื่องของพรหมลิขิตกันบ้างรึเปล่า? ถ้าถามผมเหรอ อื้มม ผมเชื่อนะ ผมเชื่ออยู่อย่างนึงว่าคนเรานะจะมาเจอกันได้เนี่ย ต้องเป็นคนที่มีเวรมีกรรม เฮ้ย ไม่ใช่สิ ต้องเคยทำบุญร่วมกันมาก่อนไม่ชาติใดก็ชาตินึงหรืออย่างน้อยที่สุดก็ต้องได้มีโอกาสตักบาตรในศาลาวัดเดียวกันบ้างละถึงจะสามารถมาบรรจบพบเจอกันใหม่ในชาตินี้ ด้วยความที่เชื่อในเรื่องพรหมลิขิตของผม ตั้งแต่เล็กจนโตจนถึงตอนนี้เวลาผมอยากจะมีแฟนกับเขาสักคน ผมเลยไม่เคยเข้าไปจีบใครก่อนเลย (แม้ในบางทีจะรู้สึกชอบจนอยากจะวิ่งตามเขาเหล่านั้นกลับบ้านก็ตาม) ได้แต่อาศัยการภาวนาว่าขอให้เขาหันกลับมามองผม ถามว่ามีไหม? ก็มีบ้างนะที่หันมามองแล้วก็หันมองเลยผ่านไป ผมก็ได้แต่คิดปลอบตัวเองว่า เราคงทำบุญด้วยกันมาแค่นี้ แต่เห็นแบบนี้ก็ใช่ว่าผมจะรอแต่พรหมลิขิตแล้วไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยนะ ผมเองก็เคยมีแฟนแล้วก็คบกันนานด้วย ความรักครั้งเก่าของผม ผมว่าอย่าไปพูดถึงมันเลยครับ แต่สถานะ ณ ตอนนี้ผมก็โสดแหละ แต่ก็เหมือนเดิมผมก็ยังคงไม่ไขว้คว้า ได้แต่หวังว่าพรหมลิขิตแห่งรักจะพาคนๆ นั้นมาหาผมให้เจอสักที
ต้นตะวัน
ตั้งแต่สมัยยังเด็กพ่อกับแม่ของผมมักจะกรอกหูผมเกี่ยวกับเรื่องของพรหมลิขิตอยู่เสมอๆ เล่าเช้าเล่าเย็นจนผมกล้าพูดเลยว่า ถ้าให้ผมเล่าต่อให้ใครฟังไม่มีทางที่คำบอกเล่าจะตกหล่นแม้แต่คำสะกดสักตัวเดียว ท่านทั้งสองมีความเชื่อในเรื่องของพรหมลิขิตมาก อาจจะเป็นเพราะทั้งคู่ท่านเจอกันและรักกันด้วยความไม่ได้ตั้งใจมั้ง ไม่ใช่ว่าไม่ตั้งใจรักนะครับตอนรักนะตั้งใจแต่ก่อนจะรักท่านทั้งสองไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้มีโอกาสมาคบกัน แต่ด้วยความไม่ตั้งใจนั้นก็ทำให้ท่านมีผมและรักกันมายาวนานเกือบ 30 ปี ผมเลยโตมาแบบฝังใจพร้อมถูกปลูกฝังมาด้วยคำว่าพรหมลิขิต จาก ตอนแรกก็เฉยๆ แค่คิดว่าถ้าสักวันเราได้เจอกับคนที่เป็นพรหมลิขิตของเราบ้างก็ดีสิเนอะ แต่ไม่ได้จริงจังยังคงมีการไขว้คว้าไล่จีบคนที่เราถูกใจอย่างบ้าคลั่ง ก็กลับกลายเป็นว่าพอโตขึ้นมาอยากเจอใครสักคนด้วยพรหมลิขิตจัง แบบไม่ต้องไปไคว้ขว้าให้ได้มาบ้าง ทุกวันนี้ผมเลยอยู่อย่างโสดๆ และนอนรอให้พรหมลิขิตพาใครสักคนมาให้เจอกันสักที ที่ผ่านมามันเจ็บมาเยอะ ลองอยู่เฉยๆ ดูบ้างเพื่อจะไม่ต้องเจ็บอีกแล้ว
SweetSky
SweetSky
Guest
