รุ่นน้องป่วนรัก MY FRESHMAN

รุ่นน้องป่วนรัก MY FRESHMAN ❤️

chapter 1 : เกือบซวย....

"น้าาาามึง" เสียงเพื่อนตัวโตกำลังกอดเข่าอ้อนวอนคนตัวเล็กตรงหน้าให้ยอมใจอ่อน

"มึงจะบ้ารึไง มึงแพ้พนันมึงก็ไปเองดิเกี่ยวไรกับกู" เรื่องไม่เป็นเรื่องทำไมต้องมาขอร้องเขาอยู่เรื่อย ทั้งๆที่ตัวเองสร้างมันมาเองทั้งนั้น

"ก็....." อีกคนดูเหมือนอ้ำอึ้ง พูดติดอ่างไปชั่วขณะปล่อยให้อารมณ์ของคนตรงหน้ายิ่งเดือดขึ้นเรื่อยๆ

"ก็ไรมึง แล้วช่วยเอามือออกจากขากูด้วยจะกลับบ้าน" นี่ก็เลยเวลากลับบ้านมานานมากแล้วนะแต่เขากลับต้องมาต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนคนนี้

"ก็น้องเค้าบอกจะเอามึงอ่ะ!!!" ก็แค่จะเอากูทำไมต้องมาขอให้กูช่ว...

"เชี้ย!!!! แล้วมึงก็จะลากกูไปให้มันอ่ะนะ มึงคิดเหี้ยไรอยู่วะแทน" พนันอะไรกันมาแต่ทำไมดวงซวยต้องตกมาที่เค้าด้วยล่ะ

"กูไม่รู้อ่ะมึง กูรับคำท้าน้องมันมาแต่ไม่ได้ฟังข้อต่อรอง" โคารตจะเกลียดนิสัยไม่ชอบยอมคนของมันจริงๆ

"มึงก็เสนออย่างอื่นไปดิ บ้านมมึงก็ราวยจะตายจะมาเออะไรกับกูล่ะ" เป็นถึงลูกเจ้าของคาสิโนใใหญ่โตขนาดนั้น ซื้อรถให้แทนตัวผมไปก็ไม่กระทบขนหน้าแข้งมั้ง

"ถ้ามันเอาแบบนั้นกูจะมาขอให้มึงไปหามันทำไมล่ะ" คือเด็กแว่นอย่างผม หน้าก็ไม่ได้ดี แล้วไหนจะอาการเอ๋อค้างของผมอีก มีไอแทนคบผมอยู่คนเดียวทั้งโรงเรียนแล้วเด็กนั่นมันต้องการอะไรจากผมกันแน่

"ไม่อ่ะ แค่นี้แหละกูจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือ" ผมสะบัดขาของตัวเองให้ออกจากอ้อมแขนของมันแล้วรีบวิ่งออกมาทันที

"ไอโอโซนนนนนนนนนนนนน รอกูก่อนดิ กูต้องการให้มึงช่วยจริงๆนะเว้ย โซนนน" ขอโทดนะเพื่อนแต่กูคงช่วยมึงไม่ได้ว่ะ ผมวิ่งมาไกลจนเสียงของแทนมันหายไปแล้ว ปลอดภัยแล้วสินะ เฮ้อออออ แต่เดี๋ยวนี่มันส่วนไหนของมหาลัยล่ะเนี่ย เชี่ยละวิ่งมาอย่างเดียวแต่ไม่ได้ดูทางเลยไม่รู้ว่าวิ่งมาไกลแค่ไหนแล้ว

"มึงจะมาแบตหมดอะไรตอนนี้เนี่ยห๊ะ" ผมสถบกับตัวเองเมื่อหยิบโทรศัพท์มากะจะเปิดแมพดู แต่ไหงลูกรักดันหน้าจอดับแบบไม่ปรึกษาความเดือนร้อนของกูเลย

ทำไงดี ทำไงดี ผมพยายามมองหาเส้นทางที่จะกลับไปแต่มันไม่มีเลย กูวิ่งมายังไงของกูวะเนี่ย จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆผมพยายามวิ่งไปทางนั้นทีทางนู้นทีแต่สุดท้ายก็วนกลับมาที่เดิม นี่คือป่าต้องห้ามในมหาลัยที่ถูกปิดไว้ไม่ให้ใครรู้ใช่มั้ย

5 โมงเย็น.... ท้องฟ้าเริ่มมืด เสียงนกบินกลับรังดังลั่นสนั่นไปทั่วบริเวณ

6 โมงเย็น.......ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มสวย บรรยากาศเริ่มหลอนขึ้นมาหนึ่งระดับ

1 ทุ่มตรง........นี่ผมจะถูกขังอยู่ในนี้จริงๆใช่มั้ย ฮือออชีวิตของโอโซนผู้น่าสงสารคงเป็นกรรมที่ผมไม่ยอมช่วยไอแทนมันแน่ๆ ถ้าผมยอมช่วยมันแต่แรกก็ไม่ต้องหนีตายเข้ามาในที่แบบนี้ แต่ยังไงคนดีผีก็คุ้มแหละครับ เพราะจู่ๆผมก็เห็นแสงไฟอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็เลยเดินเข้าไปหา ดีกว่านั่งจมปลักอยู่ตรงนี้

"มึงว่าตำรวจจะรู้มั้ยวะว่าเราหายตัวไปจากคุก"

"รู้ก็ชั่งมันดิวะ เจอก็ยิงทิ้งให้หมด"

"ฮ่าๆ พี่นี่สุดยอดเลยว่ะ เอาชนๆ" เสียงคนที่กำลังคุยกันอยู่นั้นทำใฟ้ผมรู้เลยทันทีว่าไม่ควรเดินมาที่นี่เลย ก็นี่มันนักโทษแหกคุกนับสิบคนกำลังนั่งกินเหล้ากันอยู่เลยนะ

"แกร๊ก!!!!" ผมกำลังจะถอยหลังเดินออกไปแต่กิ่งไม้เจ้ากรรมดันหักคาเท้าผมซะอย่างนั้น อย่าให้พวกเค้าได้ยินก็แล้วกัน แต่ไม่ทันได้ขอพระเจ้าเสร็จ.....

"ใครวะ มึงไปดูดิ๊" ซวยแล้วววววว

"อุปส์ อือ ไอ อะ" ผมตั้งสติจะวิ่งหนีแต่กลับโดนใครบางคนเอามือปิดปากไว้แน่น

"อือ อ่อยยยยยยย" สะบัดตัวแรงแค่ไหนก็ดูจะสู้แรงคนตัวโตไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ชีวิตผมคงจะจบลงแค่นี้ พ่อจ๋าแม่จ๋าผมขอโทษที่เคยทำตัวไม่ดี วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะอยู่บนโลกใบนี้ ผมหลับตาปลงสังขารปล่อยให้ร่างกายโดนลากไปตามที่คนคนนั้นเขาต้องการ

"พี่ตัวหนักนะ" เสียงใครวะ เสียงยังกะเด็กวัยรุ่นไม่ได้คล้ายกับคนพวกนั้นเลย ผมลืมตาก็พบว่าแสงไฟก็หายไปแล้วด้วย

"พี่ครับ" ผมรีบหันไปหาต้นเสียง ก่อนจะพบว่าเจ้าของเสียงเป็นรุ่นน้องในคณะ แต่ผมก็จำชื่อเค้าไม่ได้หรอก แล้วน้องไปเจอผมได้ยังไง แล้ว...?

"พี่โซนครับ" ผมสะดุ้งออกจากความคิดของตัวเอง แล้วพึ่งจะรู้ว่าหน้าของน้องคนนั้นอยู่ห่างกับหน้าผมแค่ไม่กี่เซ็น

"เอ่อ..น้องเข้าไปในนั้นได้ยังไงหรอ" ผมถอยเอาตัวเองให้ห่างจากน้องเค้าแล้วจึงถามไป

"ผมตามพี่มา"

"ห๊ะ?"

"ตั้งแต่ตอนไหน" ก็รู้ว่าวิ่งมาแต่ไม่รู้ว่ามีคนตามมาด้วย

"ก็ตอนที่พี่วิ่งหนีพี่แทนมาอ่ะ"

"แล้วทำไมไม่ช่วยพี่ล่ะปล่อยให้ยืนโง่ๆอยู่จนดึกดื่นทำไม" เออตามมาทั้งทีก็ไม่ช่วยไรเลย นี่ถ้าเค้าไม่เกือบโดนฆ่าก็คงจะไม่ช่วยใช่มั้ย

"ก็พี่ตลกดีอ่ะ ตอนที่หน้าเหวอๆคิดไรไม่ออก นึกแล้วยังขำอยู่เลย ฮ่าๆๆ" แล้วน้องมันก็ขำแบบจริงจังใส่หน้าผม มึงเห็นความเดือดร้อนกูเป็นเรื่องตลกอ่อ

"กูไม่ขำ" โมโหเว้ย ผมพูดกระแทกเสียงใส่มันแรงๆก่อนจะเดินออกมา

"เห้ยเดี๋ยว นี่งอลอ่อ"

"บ้านกูเรียกโกรธ งอลนี่เอาไว้ใช้กับแฟนมั้ย? หื้ม" ยิ่งมองหน้ามันผมก็อยากจะเข้าไปต่อยหน้าหล่อๆนั่นให้ยับ หมั่นไส้!!!!!

"แล้วถ้าใช้กับอนาคตแฟนนี่ได้ป่ะคับ" น้ำเสียงกูซีเรียสขนาดนั้นมันยังจะเล่นตลกได้อีกนะ

"กูจะกลับบ้าน ปล่อย" สะบัดมือที่จับข้อมือผมอยู่ให้หลุดออก

"ผมไปส่ง" ยังไม่หยุดตามมาอีกหรอ

"ไม่!!!"

"น้าาาคับ ให้ผมไปส่งนะ เดี๋ยวผมพาไปเลี้ยงไถ่โทษที่ไม่ยอมเข้าไปช่วยพี่ ปล่อยให้พี่แว่นยืนเอ๋ออยู่ตั้งนาน"

"มึงกำลังทำให้กูโมโหอีกรอบ"

"เห้ย ขอโทษจริงๆนะให้ผมไปส่งที่บ้านนะ" ทุ่มกว่าจะสองทุ่มแล้วป่านนี้รถก็คงจะหมดพอดี

"เออ" ไม่ได้ยอมมันนะเว้ย แค่รถมันหายากแล้วอ่ะตอนดึกๆ รีบกลับไปอ่านหนังสือที่บ้านต่อดีกว่ายืนรอรถเป็นชั่วโมง เปลืองเวลาเสียเปล่าๆ

"เยส" น้องมันทำท่าเหมือนมิชชั่นคอมพลีท ซึ่งมันทำให้ผมอยากถีบมากบอกตรงๆ

"จะไปได้ยัง"

"ทางนี้เลยคร้าบบบบบบพี่"

#รุ่นน้องป่วนรัก

#myfreshman

#ติชมได้ทุกเรื่องนะคะ ฝากผลงานไว้ในใจทุกคนด้วยค่ะ