เมื่อความตายไม่ใช่จุดจบ...แต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่
เสียงบีบแตรดังลั่น ตามมาด้วยเสียงเบรกรถผสานไปกับเสียงร้องอย่างตกใจของคนขับ ภาพตรงหน้าคือรถบรรทุกคันใหญ่กำลังพุ่งข้ามเกาะกลางมาอย่างรวดเร็ว หัวใจของโมกกำลังบีบอัดกันแน่นอย่างหวาดกลัว
โคร่ม!!!
เสียงแรงอัดที่ปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหวก่อนที่แรงเหวี่ยงของรถจะส่งให้ร่างที่นั่งอยู่ในรถลอยหมุนเคว้งไปตามแรงพลิกตลบของรถ ความเจ็บที่สัมผัสได้ทั่วทั้งร่างกายยิ่งทำให้ร่างกายของเขาเย็นเฉียบ สมองไม่สามารถคิดอะไรได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องช่วยเหลือตัวเองอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ความคิดที่ดังลั่นอยู่ในหัวคือ...ผมไม่อยากตาย...แต่ถึงอย่างนั้นร่างกายที่ปวดร้าวก็ค่อยๆ แน่นนิ่งไป เลือดสีแดงฉานไหลออกจากบาดแผลต่างๆ ตามร่างกาย ภาพตรงหน้าพล่าเลือนจนมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร แผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงช้าลง...ช้าลง...บ่งบอกว่าสัญญาณชีวิตกำลังจะดับไป...และเพียงไม่นานร่างกายก็เริ่มเย็นเฉียบลงเรื่อยๆ ลมหายใจที่แผ่วลงก็หยุดนิ่งหายไป สติที่ประคองไว้ได้เพียงน้อยนิดจางหายไปในที่สุด!
“มีคนตาย!...” เสียงจากคนด้านนอกรถที่พังยับยู่ยี่ดังขึ้นทั้งสบสันและวุ่นวาย เสียงหวอรถหลายคันทั้งรถตำรวจ หน่วยกู้ภัย และรถพยาบาลดังไปทั่วพื้นที่ เสียงตะโกนว่าคนตายดังระงมไปทั่วพร้อมภาพอุบัติเหตุร้ายแรงที่ดูจากสภาพรถแล้ว...ไม่มีทางรอดได้เลย...
***ประกาศสำคัญมากกก***
KaGe ขออนุญาตรีไรต์เนื้อหานะคะ เนื่องจากจะปรับมุมมองในการบรรยาย และแก้นิสัยนายเอกค่ะ เนื่องจากอยากให้แรงกว่านี้สักนิดเพื่อให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปได้ เพราะโมกดูแม่พระเกินไปค่ะ และแก้ไขรายละเอียดบางจุด แต่โครงหลักยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมค่ะ เพียงแต่เพิ่มและแก้ในบางสวนเท่านั้น เนื้อหาบางตอนยังคงเหมือนเดิม แต่บางตอนก็มีการแก้ไขค่ะ
ชลัช(โมก)
หัวใจของผมไม่ได้เป็นของเขา...แต่ร่างกายของผมกลับมีเขาเป็นเจ้าของตลอดไป
นาเคนทร์
เจ้าเป็นของข้า...ทั้งกาย ใจ และวิญญาณ
ปรุฬห์ (รุฬห์)
ผมทำได้แค่ขอโทษ...เราขอโทษนะโมก
นิยายเรื่องนี้คำผิดเยอะ ทำใจก่อนอ่านค่ะ T^T
Writer Talk
สวัสดีค่า แนะนำตัวอีกครั้งนะคะ KaGe (คา-เกะ) ค่ะ
13.07.16
รีไรต์ 13.01,17
Guest
