.
.
.
.
......เจ้าชายรูปงามที่หลับไหลอยู่ในก้อนคริสตัลมายาวนานเกื่อบ5000ปี มีแสงของรัตติกาลปลุกชีพให้เขาตื่นขึ้นมาเพื่อปกป้องชาวเมืองมายา เจ้าชายรัตติกาล มีนามคริสตัลเทรน(ชื่อที่ตั้งจากก้อนคริสตัลสีเงิน) หรือเรียกสั่นๆว่า “คริส” ชาวมายาต่างเคารพและบูชาท่านคริสผู้นี้ให้อยู่เหนื่อพวกพระราชาของพวกเขา ชาวเมืองมายานับถือเขาในทุกๆแบบไม่เหมือนกัน บางครนับถือแบบ เทพเจ้า บ้างก็นับถือแบบผู้ปกครองเมือง แต่ในความคิดของคริสนั่นเขาเปรียบตัวเองเป็น ก้อนคริสตัลในยามรัตติกาล ที่จะโผล่ออกมาช่วยผู้คนในยามค่ำคืน ความงามภายใต้หน้ากากอัศวินสีเงิน ผมยาวที่สีทองมัดรวบเป็นหางม้ายาวลากพื้นดิน เสื้อเกราะที่ทำจากหนังมังกร คริสตัลสีเงินประดับตามหัวไหล่ ดาบสีดำขนาดใหญ่ที่หนักเป็นตันๆทำจากเหล็กชั้นดีมีมูลราคาดีถ้าใครนำไปขาย จะรวยยิ่งการราชา หรือรวยมากจนใช้เงินแทบไม่หมด ผ้าคลุมสีดำยาวทำจากขนแผงคอสิงห์คำราม ทั้งตัวแทบเป็นของหายากสุดๆ แค่คริสตัลตวัดดาบครั้งเดียว แผ่นดินทั้งพื่นสั่นสะเทือน เป็นคนที่แข็งแกร่งจริงๆ......ไม่มีใครรู้เรื่องการเป็นอยู่ของเขา รู้เพียงแต่ เป็นอัศวินกล้าหาญปราบปีศาจได้ก็เท่านั่นเอง.....เรื่องคู่ครอง หรือความรัก และชีวิต ยังคงเป็นปริศนาอยู่จวนถึงวันนี้.......
.
.
.
“องค์ชาย ข้านำเสื้อมาให้เปลี่ยนขอรับ”
“...............”
“จะเปลี่ยนตอนนี้เลยหรือไม่ ขอรับ”
“เจ้าจะดูข้าไปถึงเมื่อไรกัน คราวน์”
“ทำไมพระองค์ถึงพูดแบบนั่น?”
“ก็เจ้าชอบดูแลข้ามาโดยตลอด เจ้า...ไม่เหนื่อยมั้งเหรอ?”
“หึ....หึหึ ทำไมข้าต้องเหนื่อยด้วยละ ข้าน่ะมีความสุขที่ได้ดูแลองค์ชายนะขอรับ”
“แต่....ข้าไม่ชอบ.......”
“........ไม่ชอบนี้คือ........”
“ข้าตอบไม่ได้หรอก เจ้าน่าจะรู้อยู่แก่ใจแล้วนะ คราวน์”
“ข้าไม่อาจรู้ได้ถ้าองค์ชายไม่ยอมบอกข้า.....เพราะข้าไม่ใช่คนที่อ่านใจเก่ง”
“ไม่ชอบให้ดูแลข้า หรือ.......”
“......หรือ......?”
“อา.....ช่างเถอะ เอาเสื้อมาให้ข้าสิ ข้าจะเปลี่ยนเอง”
“ให้ข้าช่วยเปลี่ยนให้เอามั้ยขอรับ”
“ ไม่ “
“หวา.....เสียดายจังเลยนะครับ ที่วันนี้ข้าอดเห็น ผิวเรียบเนียนขององค์ชาย”
“................ไร้สาระ................”
คราวน์ หรือ คนรับใช้มาดเท่ ผู้มีอายุ50ปี สวมแว่นตาหนา มีเคราที่ใต้คางนิด สมเป็นคนมีอายุ สวมชุดสูทสีดำ หรือดำไปทั้งหมด ทั้งรวมถึงจิตใจที่ดำมิดไม่มีใครรู้ด้านดีหรือร้ายของเขา มีคนบอกว่าเขาเป็นทายาทของแวมไพร์ แต่บ้างคนก็พูดไปอีกแบบว่า เขาเป็นทายาทของมนุษย์หมาป่า ว่าพูดหรือนินทาไม่เหมือนกันชักคน แต่ส่วนมากมีคนบอกเล่าว่า คราน์ ชอบกลายร่างเป็นหมาแล้วไล่กินชาวบ้านหรือไม่ก็ เป็นคนแอบเข้าไปในหมู่บ้านตอน ตี1กว่าเพื่อดูดเลือดสาวๆ ครวน์นั่นเป็นพ่อบ้านรับใช้ที่ ใครๆก็หวาดกลัว เวลาไปไหนมาไหน ทุกคนจะพากันกลัว คราวน์เคยถูกนักบวชใช้พลังเวต์ฆ่าเขามา1ครั่งแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ ร่างกายที่เป็นอมตะ และตายยากแบบนี้ มีหรือที่จะมาตายง่ายๆ เครื่องรางกระจอกๆ หรือเวต์มนต์บ้าๆบอๆ ไม่สะทบสะทานร่างกายของคราวน์แม้แต่น้อย แต่คนที่ปราบคาวน์ได้นั่น มีเพียงคริสเท่านั่น.......คาวน์จงได้มาเป็นพ่อบ้านให้คริสรวมถึง คนรัก ของเขา.......
“องค์ชายวันนี้ข้าทำอาหารแสนอร่อยให้ท่านด้วย จะทานเลยมั้ยขอรับ”
“ยังไม่หิว........”
“องค์ชายหงุดหงิดอะไรหรือเปล่า?”
“.......ขอร้องละเจ้าเลิกพูดจากและเลิกทำสีหน้ากวนเส้นใส่ข้าชะที่ไม่ชอบ”
“ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้อยู่แล้วนี้ อยู่ด้วยกันมา24ปี ยังไม่ชินอีกหรือไง”
“ไม่ชิน !! แล้วก็ข้าน่ะไม่ได้อยู่กับเจ้าถึง24ปี แค่2ปี !!!”
“แหม จำได้ดีจริงๆ”
“ไอ้แวมไพร์แก่!!!! ข้าเกลียดเจ้า !!!”
“แต่ข้ารักท่านนะ.....องค์ชาย”
“ไม่!!!”
“องค์ชายน่ะ ท้งสวย ทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง”
“ไม่ ๆๆๆๆ!!!!”
“แล้วก็......ตรงนั่นก็ตอดข้าทั้งคืนด้วย”
“!!!!!?”
ผัวะ!!!!!!!!!!
หมับ!!!!
“แฮ่ก.....แฮ่ก”
“คิดจะชกข้าเหรอ องค์ชาย......ไวไปมั้ย”
“อึก.....อะ!!!? เจ็บนะ เจ็บ!!!”
“ร้องสิ ร้องขอข้า ด้วยเสียงน่ารักๆสิ แล้วข้าจะปล่อย”
“อ่ะ....ไม่!!! ไม่มีทาง!! เจ็บ”
“เอ๋......ไม่ร้องขอดีๆ ข้าก็จะยิ่งบีบข้อมือท่านต่อไป ยิ่งร้อง ว่าไม่ ข้าก็จะยิ่งบีบแรงขึ้นนะ”
“.......อึก.........”
“ร้องขอข้าดีๆ......องค์ชาย”
“อา......ได้โปรด.....ปล่อยข้าเถอะ คราวน์”
“เอ๊ะ...ไม่ใช่แบบนี้นะขอรับ”
“.........บ้าเอ๊ย........... ปะ....”
“ หือ?”
“แฮ่ก.....แฮ่ก.......ปล่อยข้าเถอะขอร้องละ.....ข้าเจ็บ”
“เฮ้ย......เมื่อไรท่านจะรู้จักคำว่าอ้อนชักที่นะ......”
“......................”
ครวน์ค่อยคายมือหนาของเขาออกจากข้อมือของคริส สายตามองไปทางหนุ่มผมยาวสีทองที่ทำหน้าไม่พอใจและหงุดหงิดกว่าเดิมเป็นพันเท่า ใบหน้าของชายชุดดำค่อยๆเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มให้อีกคนจนเห็นเขี๊ยวแหลมออกชัดเจน........
“นี้ องค์ชายขอรับ”
“.........อะไร.........”
“ความรู้สึกของท่าน ข้ารู้มาโดยตลอดเลยนะ”
“……………”
“การที่เรามีสัมพันกันมา2ปี ท่านให้ข้าเพราะอะไร?”
“.....คะ.....ความรักมั้ง”
“ไม่ใช่”
“เอ๊ะ?”
“ให้เพราะ ความไม่เต็มใจและความเครียดแค้นที่ข้ายัดเยียดควาเป็นชายให้ท่าน คำว่ารักจากปากท่านก็แค่.....”
“แค่อะไร”
“แค่......คำโกหกหลอกหลวง ชัดๆ”
“อึก!!!! นี้เจ้า กล้า......”
“แล้วมันใช้มั้ยล่ะ ถ้าข้าไม่อยาก ท่านก็จะไม่ให้ ทำไปแล้วท่านไม่มีความสุขแบบนั่นจะเรียกความรักได้ยังไง”
“คราวน์!!!! เจ้าเลิกพูดแบบนั่นชะที่เถอะ ฟังแล้วข้าอยากจะอ้วก”
“มันน่าอ้วกตรงไหน ท่านน่ะรักประชาชนชาวมายา มากกว่าข้าผู้ที่รับใช้แทบเท้าท่าน”
“ทุกคนในมายาต้องมีชีวิตอยู่ ข้าช่วยเพราะข้าเป็นเทพเจ้า”
“องค์ชาย มีสามีใหม่หรือ......เป็นชาวมายา ใช่หรือไม่”
“เอาคำที่ไหน มาพูดกัน!!!!! สามีอะไร ใครเป็นสามีของข้า ชาวมายาไหน”
“.......โกหกไปก็ไม่มีประโยชน์ เยื่อใยท่านมันค่อยจ่างหายไปรู้มั้ย”
“ไม่ได้หาย”
“หายไป จากใจอันมืดมิดของข้า หายไปเรื่อยๆ”
“............หยุดพูดนะ หยุดพูดเดี๋ยวนี้!!!!”
เพลิ้งงงงงงงงงงงงงงง!!!!?
มือหนาของคริสตัลจับขวดแก้วสีแดงสดที่มีน้ำผลไม้อยู่เต็มขวด ปาใส่ใบหน้าของคราวน์ด้วยความโกรธแค้นในคำพูดไร้อย่างอายของคนรับใช้ เศษแก้วกระจายไปทั่วห้องอาหาร เลือดไหลหยดลงพื้น ใบหน้าของคราวน์ที่โดนขวดแก้วปาใส่ มาเศษแก้วปักที่ข้างๆหัวด้านซ้าย น้ำตาของคริสและอารมณ์โมโหดับไปชั่ววูบ เขามองเห็นเลือดที่ไหลออกมา มือของคราวน์ที่มีแต่เลือด ครัสสะดุ้งไปเฮือกนึ่งก่อนจะรีบตั้งสติและมองสิ่งที่ตัวเองทำกับคนรับใช้เพราะอารมณ์ชั่ววูบ........
“คะ.....คราวน์!!!”
“หึ......ข้าพอเข้าใจแล้วละองค์ชาย”
“ไม่...ขะ...ข้าขอโทษ”
“อย่ามาแตะต้องข้า!!!!!”
“!!!! คราวน์ จะ....เจ้าเจ็บอยู่นะ”
“ท่านตัดเยื่อยใยกับข้าแล้ว สิ่งที่ทำมันก็เด่นชัดขนาดนี้ ความเจ็บปวดพวกนี้ มันคืออะไร ความรักใช่มั้ย!!!”
“ไม่นะ....ข้าขอโทษ”
“ดี....ในเมื่อท่านรังเกียจข้าถึงเพียงนี้ ข้าเองก็จะขอมีคนอื่นมั้ง”
“ไม่ๆ คราวน์ ข้า ขอโทษ!!! คราวน์!!!!”
มือหนารีบคว้าแขนของคราวน์ไว้แน่น แต่ก็ไม่เป็นผล คราวน์สะบัดมือออกไปแบบไม่มีเยื่อใยและเย็นชา เดินพร้อมผ้าสีขาวที่ชับเลือด เดินไปที่ห้องน้ำปล่อยให้คริสที่นั่งสำนึกผิดน้ำตาอาบแก้ม.....มือขาวค่อยๆหยิบเสื้อที่คราวน์จัดให้เป็นระเบียบ เป็นชุดขาวสวย เพื่อที่จะใส่ออกไปประชุมเหล่าเทพในเวลาค่ำคืนนี้ คริสหยิบเสื้อสีขาวขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหล น้ำตาที่ไหลออก ได้กลายเป็นเศษคริสตัลสีขาว แต่มันแตกกระจายดูไม่สวยเหมดหยาดน้ำตา......
“จิตใจของข้า ไม่สามรถเปลี่ยนแปลงคริสตัลพวกนี้ได้.......ข้าทำให้เขาเจ็บปวด.....”
มือของเขาหยิบเศษคริสตัลน้ำตามาไว้ในมือ .......เขาหยิบขึ้นมาจนแทบจะเต็มกำมือ
“นี้ข้าร้องไห้ได้หนักเพียงนี้เลยหรือ.......”
แอ๊ดดดด.........
“ขอประทานโทษเพค่ะ อีกไม่กี่นาที งานประชุมเทพจะเริ่มแล้ว ดิฉันเอาหน้ากากมาให้ค่ะ”
“ออ....เอาไว้บนโต๊ะ นั่นแหละเดี๋ยวข้าใส่เอง.....อึก.”
“เออ...ค่ะ องค์ชายเป็นอะไรไปค่ะ”
“ไม่...ไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร ข้าสบายดี’’
“แต่ ข้าเองก็ตกใจคราวน์เองเหมือนกัน เห็นวันนี้ ออกไปข้างนอกนะเพค่ะ ทุกที่จะไม่ค่อยออกจากวังไปไหนเลย”
“เอ๊ะ.!! คราวน์ออกไปข้างนอกเรอะ!!!?”
“ค่ะ องค์ชาย ข้าถามเขา เขาก็ไม่ตอบ น่าแปลก ทุกที่เขาเป็นคนร่าเริงนะค่ะ วันนี้ดูมืดมนกว่าปกติ”
“ไม่จริง.......”
“องค์ชายเพค่ะ”
“เออ...... เมนด้า เจ้าชายเลือนประชุมให้ข้า “
“อ้าว.....ทำไมละเพค่ะ”
“พอดีข้าจะไปทำธุระในเมืองชักหน่อย”
“..........ได้เพค่ะ”
.....................................
คริสรีบหยิบหน้ากากสวมใส่ก่อนจะใส่ชุดเกราะ โดยมีพวกทหารเทพ ช่วยใส่ให้ ทั้งชุด และรองเท้า แล้วก็ ไม่ลืมที่จะพกดาบขนาดใหญ่ไปด้วย....ฝีเท้ารีบก้าวเดินออกไปที่หอคอยกว้าง คริสขึ้นไปยืนมองหอคอย ก่อนจะกระโดดลงไป กางปีสีขาว เหาะไปที่เมืองมายาและหายไปในก้อนเมฆ......
.
.
.
.
แซ่ก.......แซ่ก....
“หวัดดี พ่อรูปหล่อ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ”
“.......หึว่าไงแม่สาวสวย ไม่ได้เจอกันตั้งนานสีผิวยังชีดเหมือนเดิม”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังกัน เจ้าลืมที่อยู่เดิมไปแล้วหรือไง”
เสียงหวานชวนสยองของสาวพริตตี้ร้านเหล้าในเมืองผีดิบที่แต่งตัวโป๊ โชว์อกใหญ่ล้นออกมา กับสีผิวชีดสวยเดินส่ายเอวไปนั่งข้างๆคราวน์มือเรียวค่อยๆลูบขาอ่อนของชายหนุ่ม แล้วจับแว่นตาของชายหนุ่ม กระซากออกไปไกล.........
“อย่ารุนแรงหนักสิ แว่นข้าแพงนะ”
“สายตาเจ้าสั่นมากหนักหรือไงกัน แล้วนี้ คิดยังไงกันถึงมาที่นี้ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนาน”
“ก็อยากจะมาพักผ่อนสมองมั้ง”
“แล้ว หัวเจ้าไปโดนอะไรมากัน เมียตบเรอะ”
“.............”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ข้าว่าแล้วเชียว ว่าชักวันเจ้าต้องถู เจ้าตุ๊ดคริสตัลนั่นตัดเยื่อยใย “
“เชิญหัวราะไปเหอะ”
“นี้ เจ้าน่ะชอบอัไรพิสดารหรือไง สาวๆในเมืองผีดิบสวยๆ อึ๋มๆ มีเยอะแยะไป ไปแคร์อะไรกับเทพเจ้าที่อวดว่าเก่งพรรด์นั่นกั้น”
“นั่นน่ะไม่สำคัญ”
“ไม่สำคัญ ยังไงยะ ไหนบอกมาสิ ว่าทำไม ไม่สำคัญ ทั้งๆที่ตัวเองหนีไปมีสัมพันกับมัน จนเมืองผีดิบแทบจะไร้แผ่นดินอยู่”
“......................”
“นี้ อย่าเงียบสิคราวน์ ข้ารู้ว่าเจ้ารักมันจนแทบก้มหัวไปจูบแทบเท้ามัน ทำได้ทุกอย่างเหมือยสุนัขรับใช้ รามโซ่ไว้ตลอดเวลา”
“เจ้าจะ ปลอบใจข้า หรือมาด่าข้ากัน”
“หึ......ไม่รุ้สิ เบื่อเมื่อไร ก็มีข้าอยู่ทั้งคนนะ”
“ไร้สาระตั้งแต่หัววันเลย ........”
“หือ.....กลิ่นเสื้อเจ้า มีกลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่ข้าเกลียดชะด้วย ทั้งเหม็นและน่าขยะแหยง”
“ข้าพึ่งกอดเขามา......”
“ฮึ........เชิญตามสบายนะ จะรับออเดอร์อะไรเพิ่มมั้ย”
“.......เมนู?”
“เมนู เลือดสาวๆยังชิงๆ สนใจมั้ยล่ะ”
“จัดมาเลยสิ จะรออะไร.......”
โปรดติดตามต่อ ตอนต่อไป......
Guest
