ให้กูรักมึงได้มั้ย

เรื่อง ให้กูรักมึงได้มั้ย

Intro...

พระยา : (มองดูสีหน้าเศร้าสร้อยของเพื่อนรักด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วงในใจในขณะที่ต้องทนปลอบเพื่อนรักให้คลายความเครียดจากเรื่องที่มันทะเลาะกับเมีย..ที่มันรักมากมา) มึงโอเคมั้ย ?

ศิวา : แม่งเอ้ย กูเจ็บว่ะ (ศิวา ผู้้ชายที่แข็งแกร่งทำท่ากำหมัดแล้วทุบไปบนหน้าอกซ้ายตำแหน่งที่หัวใจใครๆก็อยู่กันตรงกันบอก)

พระยา : (มึงเจ็บกูก็เจ็บ..เขาได้แค่คิดในใจแล้วเงียบมองท่าทีอีกคนต่อไปเรื่อยๆเพราะไม่รู้จะปลอบอีกคนยังยัง มันขัดแย้งในใจไปหมด ใจจริงอยากจะตะโกนค้านออกไปตั้งแต่สองคนนี้คบกัน ศิวาเพื่อนรักเขาไม่เคยต้องเจ็บต้องทำไรขนาดนี้เพื่อใครมากมายเท่าเมียคนนี้มันเลยแต่เมื่อเพื่อนรักบอกว่ารักมันมากก็จึงยอมปล่อยไป แล้วก็มานั่งเจ็บใจแบบนี้นับครั้งไม่ได้ที่ไอ้คนที่เพื่อนเรารักมากทำเพื่อนเราเจ็บแบบนี้) กูไปเอาเบียร์มาเพิ่มให้แล้วกัน เอาไรมั้ย (ไม่อยากจะทนดูต่อไปอีกแล้วจริงๆ)

หมั่บ

ศิวา : (ศิวาคว้าตัวพระยาไว้ก่อนแล้วซบใบหน้าคมลงไปเพื่อปกปิดอะไรบางอย่างที่..ถึงจะปกปิดยังไงพระยาก็พอรู้ได้ ศิวากำลังร้องไห้) ..แปปนึงมึง

พระยา : ... อืม (ไม่อยากจะยอมรับเลยจริงๆว่าคนคนนี้เคยเป็นเสือที่น่ากลัวมาก่อน นั่นสิ ..อาจจะแค่เมื่อก่อนไปแล้ว ศิวา เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปมากจริงๆ..เพื่อนของเขามีหัวใจแล้วมอบมันใครไปสักคนแล้วจริงๆ เขายกมือขึ้นเพื่อลูบหลังปลอบอีกคนเงียบๆ) ตามสบาย กูก็อยู่กับมึงนี่ล่ะ

ศิวา : (พยักหน้ารับรู้โดยที่ใบหน้ายังซบอยู่กับแผ่นหลังของพระยาอยู่ เนินนานในที่สุดพอเริ่มคลายอารมณ์ได้ทั้งคู่ก็มานั่งดิ่มกันต่อจนตีสามก็ไม่รู้ว่าใครสลบกันไปแล้วตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็..)

...

พระยา : (สะดุ้งตื่นด้วยความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรมันลุ่มล่ามกับตัวของเขาอยู่ พอลิมตาขึ้นเพ่งมองเจอสิ่งที่สงสัยได้ชัดก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดๆ) เฮ้ยไอ้วาทำเหี้ยไรวะเนี่ย..อุ้บส์ !? (เสียงของพระยาถูกริมฝีปากของศิวาปิดไว้ พระยาตกใจพยามยามพลักเพื่อนร่างโตพอๆกันออกอย่างรุกรนแต่ดูเหมือนจะสู้ชั้นเชิงอีกคนไม่ไหวในสภาวะตกใจจนสติหลุดแบบนี้)

ศิวา : ฮืม.. ก้าว กูขอโทษ ..ดีกันนะ (เสียงพึมพำของศิวาเอ่ยถึงชื่อเมียรักของมันอกมาทำเอาพระยาชะงักนิ่งไปชั่วขณะทำให้ศิวาได้โอกาสสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดชิมหาความหวานในโพรงปากอีกคนอย่างกระหายพร้อมกับเลื่อนปลดเสื้อผ้าเกะกาขวางทางออกไปด้วย)

พระยา : ..อ่อย อู อื้อ !! (..ไม่ใช่เมียมึง พระยาสติเริ่มหวนหลังล่องลอยกับประโยคความเข้าใจผิดของศิวาไปเมื่อกี้ถึงจะอย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทันมั้ยนะ ตอนนี้ใจเข้าบีบคั้นมากเหลือเกิน ทั้งกลัว กังวล ต่างๆนานาวนมาตีทับกันในสมองจนรวนไปหมด เขาและศิวาเป็นเพื่อนกัน ..ถึงแม้ว่าเขาจะคิดเกินกว่านั้นก็ตาม แต่ว่าศิวามีคนที่รักมากอยู่แล้ว เหตุการณ์แบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้น เขาไม่ใช่ตัวแทนใคร! )

ศิวา : ไม่รักกูเหรอ.. กูรักมึงนะ (เสียงศิวาดังแทรกขึ้นมาในกระบวนการคิดของพระยาไม่น้อยและถึงเจ้าตัวจะพูดอยู่แต่ทุกอย่างก็ดำเนินมาจนจะถึงขีดสุดท้าย ท่อนเนื้อร้อนของศิวาถูวนอยู่รอบปากทางของพระยาแล้วแต่ยังรอพร่ำกับอีกฝ่ายที่เข้าใจว่าคือคนรักของตัวเองอยู่ ราวกับ..มันคือการปรับความเข้าใจของศิวากับคนรักอย่างนั้น)

พระยา : (กำมือแน่นยกมือขึ้นจับใบหน้าซิวาให้มองตรงมายังตัวเองชัดๆ ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหากันและเผลอกัดปากตัวเองอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย) กูจะบอกมึงครั้งสุดท้าย กูไม่ใช่..โอ้ย! เหี้ย เจ็บๆๆ.. (ไม่ต้องบอกก็พอรู้ช่องทางของพระยาถูกตัวตนศิวาลุกล้ำเข้ามาแล้ว และมันเจ็บเกินจะควบคุมสติ เขาคิดอะรไม่ออกอีกต่อไป พระยาเม้มปากแน่นแล้วเบือนหน้าหนีไปดึงหมอนที่หนุนหัวมากัดไว้อย่างเป็นที่ยึด)

ศิวา : กูรู้.. (ศิวาเอ่ยเสียงเบาจบแล้วจับหน้าอีกฝ่ายหันกลัวมาและโน้มตัวลงมาบดจูบดูดดื่มและเร่าร้อนรุนแรงขึ้นทีละนิดพร้อมกับเริ่มผสานช่วงล่างให้เป็นหนึ่งเดียวกันจนมันเข้ากันได้อย่างดีจนเหลือเพียงแค่เสียงกายที่พูดคุยตอบโต้กันเท่านั้น)

....มันเป็นไปได้สวยจนหกโมงเช้าตอนที่ฟ้าเริ่มจะสว่าง ทั้งคู่จึงได้พักและศิวาเองก็แฮ้งหลับไปโดยที่พระยาเองก็เผลอสลบไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เห็นว่าศิวานอนอยู่ข้างล่างไปแล้ว เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นรีบไปจัดการตัวเองและเครียข้าวของให้มันปกติที่สุด มันอาจช่วยให้สิ่งที่เขากลัวอาจไม่เกิดขึ้น เพราะ..ยังไงไอ้คนที่แอ้งแม้งอยู่ที่พื้นห้องคงจำไรไม่ได้ เขาแค่ทำตัวปกติ ก็เท่านั้น..