เส้นขนาน (นารูโตะxซาสึเกะ)
‘ผมกับนารูโตะเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้...’
‘พยายามวิ่งหนีเท่าไหร่ นารูโตะก็ตามมาเท่านั้น.’
‘ยิ่งหนีไปไกล ก็ยิ่งโหยหา...’
เราสองคนไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันเท่าไหร่ ตอนเด็กๆผมคือคนที่ได้รับความนิยมที่สุดในห้อง
ในขณะที่นารูโตะเป็นเด็กที่มีปัญหาที่สุด
ที่1ของห้อง กับที่โหล่ของห้อง...
รู้ตัวอีกที หมอนั่นก็อยู่ในสายตาผมตลอด ผมเองก็ถูกหมอนั่นมองหาทุกครั้งไป รู้ได้ไงน่ะหรอ?
ก็ทุกครั้งที่ผมมองไป หมอนั่นก็จะมองมาทางผมตลอด พอสบตากันก็ต้องสะบัดหน้าหนีกันทุกครั้ง
วันหนึ่งในห้องเรียน ก่อนที่จะมีการจับกลุ่ม 3 คน เด็กผู้หญิงในห้องต่างในความสนใจที่จะอยู่กลุ่มเดียวกับผม
สร้างความหมั่นใส้ให้กับนารูโตะเช่นเคย
‘ตุ้บ!’
เสียงหมอนั่นปีนขึ้นมานั่งบนโต๊ะเรียนผม ก่อนจะยื่นหน้ามาจ้องมองผมด้วยสายตาหาเรื่อง
“อะไรของนาย...”
“ฮึ่ยย นายน่ะ คิดว่าแน่นักรึไง!”
“แล้วจะทำไม!”
‘ปึก!!’
“อ๊ะ ขอโทษๆ”
“……………..”
อยู่ดีๆเด็กนักเรียนที่นั่งด้านหน้าก็มาโดนตัวนารูโตะที่จ้องมองผมอยู่ด้วยใบหน้าที่ห่างกันเพียงนิดเดียว
บรรยากาศภายในห้องเรียนเงียบลงจนเดาไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อสำผัสที่ริมฝีปากของผม
ถูกเติมเต็มด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้า
“แหวะ!!!!”
“อุแหวะ!!!!!!”
เสียงที่บ่งบอกถึงความขยะแขยงของเราทั้งสองคนดังออกมาโดยพร้อมเพียงกัน
‘จูบแรกของผม....’
ถึงแม้ร่างกายจะแสดงออกว่ารังเกียจออกมาแทบจะทันที แต่ใบหน้าที่แดงก่ำ
และหัวใจที่เต้นโครมครามอยู่ด้านในจนแทบจะหลุดออกมา
ห้ามไม่ได้เลย....
เวลาผ่านไป ผมกับนารูโตะก็ทำภารกิจกันอย่างปกติ และเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่อง จูบ อีก
แต่หมอนั่นก็ชอบทำตัวแปลกๆ บางที่ก็ชอบเหม่อมองหน้าผมเหมือนมีอะไรในใจ พอถามก็บอกเปล่า
ไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในใจหมอนั่นจะป็นเรื่องเดียวกับผมรึเปล่า เรื่องที่อยากจะลืม แต่ก็ลืมไม่ได้
เช้าวันหนึ่ง ผมค่อนข้างจะตื่นสายกว่าปกติ พอลืมตาขึ้นก็เหมือนห้องหมุนเหวี่ยงๆไปมา
พอลองเอามือแตะหน้าผากดู ไอร้อนที่สัมผัสได้ก็รู้ทันทีว่าโดนพิษไข้เล่นงานแน่ๆ
‘ก๊อกๆๆๆ’
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมพาร่างตัวเองที่แทบจะยืนไม่ไหวมาถึงประตู ก่อนจะค่อยๆเปิดออก
เผยให้เห็นเด็กชายผมทองหน้าหนวดที่คุ้นเคยยืนอยู่
“ครูคาคาชิให้มาตามน่ะ โห้ย! ซาสึเกะ นายไหวไหม?”
“คิดว่าไงล่ะ เจ้าบ้า.....”
“ป่วยขนาดนี้ยังปากดีอีกนะ ซื่อบื้อเอ๊ย!”
เด็กชายที่ตัวเท่ากันกับผม ค่อยๆพยุงตัวผมมานอนที่เตียง ก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ และออกมาพร้อมผ้าสีขาวเปียกหมาดๆ
ความเย็นจากผ้าค่อยๆสัมผัสร่างกายผมจนแทบจนทั่วร่าง
“อือออ”
“……….”
เด็กชายผมทองจ้องมองใบหน้าแดงก่ำจากพิษไข้ของซาสึเกะที่นอนเพ้ออยู่
ผ้าสีขาวที่เปียกชุ่มเลื่อนไปที่แก้มสีแดงสดที่รับกับใบหน้าคม
ก่อนจะมองเลยไปที่ริมฝีปากบางทีอ้าออกเล็กน้อยเพื่อช่วยหายใจ
นารูโตะจ้องมองด้วยใจเต้นโครมครามก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงไปอย่างยากลำบาก
‘น่าสัมผัส...’
เร็วเท่าความคิด นารูโตะประกบริมฝีปากของตัวเองลงไปทันที
ไอร้อนที่อยู่ภายในตัวของซาสึเกะไหลเข้ามาในตัวเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับเขากำลังดูดพิษไข้ออกมาจากตัวของซาสึเกะอย่างนั้น
“อืมมมม พ...พะ...พอแล้ว”
นารูโตะถอนริมฝีปากออกก่อนจะมองไปที่ใบหน้าซาสึเกะที่แดงกว่าเดิม พร้อมริมฝีปากที่แดงขึ้นเพราะถูกเขาจูปเมื่อกี้
“ทำอะไร เด๋วก็ติดหวัดหรอก!”
“นายจะได้หายไวไวไง”
“เจ้าบ้าเอ๊ย....”
ซาสึเกะต่อว่านารูโตะด้วยใบหน้าเขิล ทั้งๆที่หัวใจของเขาแทบจะหลุดออกมาดิ้นข้างนอก
และก็วันต่อมา นารูโตะ ก็ป่วย....
ทำให้สร้างความประหลาดใจให้กับคาคาชิ และ ซากุระ อย่างมาก
หลังจากวันนั้น ความรู้สึกประหลาดก็ก่อตัวขึ้นระหว่างผมกับนารูโตะ
จูบ ที่ครั้งแรกเกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ กลับเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เวลาที่อยู่กันสองคน
หมอนั่นจะจูบผมทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน จนกลายเป็นเรื่องที่เคยชินกันสองคน
โดยที่ไม่บอกใคร...หรือบอกใครไม่ได้
ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมให้สถานะกับนารูโตะไม่ได้
แต่รู้แค่ว่า ผมกับหมอนั่นรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
แม้เราจะแค่ จูบ กันก็ตาม
แต่สุดท้าย เมื่อถึงทางเดินจุดหนึ่ง ทางที่ผมตั้งใจจะเดินไปอยู่แล้ว
คนที่ผมอยากทำลายที่สุด อุจิฮะ อิทาจิ
ผมต้องเลือกเส้นทางของผม เพื่อให้ได้พลัง และเส้นทางนั้นคือเส้นทางที่ไม่มี นารูโตะ
อิทาจิบอกว่า ผมสามารถเบิกเนตรกระจกเงาหมื่นบุปผาได้ก็ต่อเมื่อ
ฆ่าเพื่อนรักของตัวเอง
ผมทำไม่ลง.....
ผมเลือกเส้นทางอื่นที่จะนำมาซึ่งพลังเอง
วันที่ผมตัดสินใจที่จะเดินทางไปหาโอโรจิมารุเพื่อที่จะให้ได้พลังมา
วันที่นารูโตะมาขัดขวางผมเพื่อไม่ให้ไป เป็นวันที่ผมทรมาณที่สุด ที่ต้องสู้กัน...
“นายคือสายสัมพันธ์ที่ชั้นได้มาแล้ว! ชั้นจะไม่มีวันเสียมันไป!!!”
คำพูดของหมอนั่นบาดลึกเข้าไปในใจผมเหมือนมีดกรีด
ผมพยายามพูดจาทำร้ายจิตใจ เพื่อให้นารูโตะตัดใจซะ
แต่ก็เหมือนจะไร้ประโยนช์
เราสู้กัน จนแทบจะหมดแรงทั้งคู่….
สุดท้าย หมอนั่นก็สลบลง เพราะใช้พลังสู้กับผมจนหมด เพื่อรั้งผมไม่ให้ไป
ผ้าคาดหน้าผากที่เป็นรอยยาวที่เกิดจากหมอนั่นพยายามคว้าผมไว้ ร่วงลงมาข้างกายนารูโตะ
พร้อมกับสายฝนที่ตกโปรยลงมา ราวกับว่ากลัวใครจะเห็นน้ำตาของผมที่กำลังไหลลงมา
ผมทรุดเข่าลงพร้อมกับใบหน้าที่ห่างจากหมอนั่นเพียงคืบ
ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปเพื่อจูบลาครั้งสุดท้าย
.....ลาก่อน.....
3 ปีผ่านไป หลังจากที่ผมเดินมาตามเส้นทางเพื่อให้ได้พลังมา
วันเวลาที่ผันผ่าน ไม่เคยทำให้สายสัมพันธ์ของผมกับหมอนั่นจางหายไปเลย...
เรา 2 คนพบกันที่ครั้ง ที่รังของโอโรจิมารุ
ผมมองนารูโตะด้วยสายตาเฉยชา ซ่อนเสียงหัวใจที่เต้นแรงด้วยความดีใจเอาไว้ภายใน
หมอนั่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย ความสูงที่เพิ่มขึ้น ไหล่กว้างขึ้น
ริมฝีปากนั่น นานเท่าไหร่แล้วนะ....ที่ไม่ได้สัมผัส
“ทำไม....ทำไมตอนนั้น นายไม่ฆ่าชั้น!!!”
“……………”
นารูโตะตะโกนใส่หน้าผม ผมรับรู้ถึงความรู้สึกที่หมอนั่นส่งมา
ความเจ็บปวดที่ผมเป็นคนเดินจากมา ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง
แต่ผมก็ไม่สามารถยอมรับความรู้สึกของหมอนั่นได้
เส้นทางของผม มันดำมืด จนไม่สามารถให้ใครมาเดินร่วมได้
ผมปรากฏตัวต่อหน้านารูโตะอย่างรวดเร็วจนหมอนั่นไม่ตั้งตัว
ก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยเสียงแผ่วเบา
“เพราะนายมันไร้ค่าเกินกว่าชั้นจะฆ่านายไง...”
‘เพราะชั้นฆ่าคนที่ชั้นรักไม่ลง....’
“และถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับชั้น ชั้นอาจจะเปลี่ยนใจฆ่านายก็ได้....”
“……………….”
ผมตวัดดาบยาวที่พกติดตัวออกมา เสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ของนารูโตะดังออกมา
“ซาสึเกะ....นาย....”
กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวหมอนั่นที่ผมคุ้นเคยลอยออกมา เพราะเรายืนห่างกันแค่ลมหายใจเท่านั้น
ผมเพียงแค่ อยากจะมีเวลาอยู่ด้วยกัยสองคนเท่านั้น เพียงนิดเดียวก็พอ....
เพียงวูปเดียวที่ผมเข้าไปในตัวนารูโตะ จนผมในเห็นสิ่งที่อยู่ภายในตัวนารูโตะครั้งแรก
จิ้งจอก 9 หาง...
ภายในท้องของนารูโตะ เราสบตากันนิ่งงัน
นารูโตะ เดินเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ หัวใจของผมเต้นดัง จนกลัวว่านารูโตะจะได้ยิน
เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว....เพียงนิดเดียวที่ได้อยู่ด้วยกัน สองคน
ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับ นารูโตะคว้าข้อมือผมไว้ ก่อนจะดึวผมเข้าไปในอ้อมกอด
ร่างกายเอย...หัวใจเอย...
ผมรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ได้
อยากจะกอดคนตรงหน้าแน่นๆ และบอกให้รู้ว่าผมไม่เคยลืมเลยซักครั้ง
นารูโตะ ดึงผมออกและสบตานิ่งงัน ก่อนจะคว้ามือผมไปแตะตรงหัวใจของเขา
เสียงหัวใจของหมอนั่น เต้นแรง ไม่ต่างจากผม
“นายน่ะ...โกหกชั้นไม่ได้หรอกนะ เสียงหัวใจของนาย ชั้นได้ยินหมดแล้ว”
“…………..”
“เพราะมันเป็นเสียงเดียวกับของชั้นไง....”
ริมฝีปากของนารูโตะกระกบลงบนริมฝีปากผมอยากแผ่วเบา
ความรู้สึกต่างๆพลั่งพลูเข้ามา ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหา และต่อต้านในเวลาเดียวกัน
ผมพลักตัวนารูโตะออก ก่อนที่เราจะเข้าสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง
เส้นทางที่เราไม่มีทางมาบรรจบกัน
ถึงแม้ลึกๆจะหวังให้เป็นเช่นนั้นก็ตาม
แต่เพียงเท่านี้ ก็เพียงพอแล้วล่ะ เราสองคนคงต้องมุ่งไปตามเส้นทางของเราต่อไป...
แต่แล้วอนาคตก็ไม่แน่นอนเสมอไป เมื่อเราได้มาสู่เคียงข้างกันอีกครั้ง
เพื่อช่วยโลกนินจาก ผนึกคางุยะ
ศึกครั้งนึ้ผมได้เห็นอะไรหลายอย่าง การที่ทุกคนเชื่อมั่นในตัวนารูโตะ และฝากความหวังไว้ที่หมอนั่น
สุดท้ายแล้ว ก็ไม่ต่างจากการที่หมอนั่น แบกทุกอย่างไว้คนเดียว
แบกรับความรัก ความเกียดชัง ความแค้น ความทุกข์
โฮคาเงะ ที่หมอนั่นต้องการ ไม่ต่างจากจากแบกเอาความหวังของทุกคนเอาไว้
และสุดท้ายแล้ว จะมั่นใจได้อย่างไร ว่าจะไม่โดนหักหลัง
หลังจากผนึกคางุยะสำเร็จแล้ว ผมจำเป็นต้องเล่นบนคนเลวอีกครั้ง.....
ผมจะเป็นคนแบกรับแทนนารูโตะเอง ผมจะเป็นโฮคาเงะเอง...
ทั้งที่รู้ว่าหมอนั่นไม่มีทางยอม ผมก็จะค้าน..
เรา .... สู้กันอีกครั้ง
จนสุดท้ายผมก็สู้นารูโตะไม่ได้จริงๆ เราเสียแขนคนละข้าง...
จริง ๆผมก็ไม่เคยชนะนารูโตะได้เลย รู้สึกเหมือนแพ้มาตลอด
โหยหา...แต่ก็พลักไส
ต้องการ...แต่ก็ต่อต้าน
สนใจ...แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ
รัก....แต่ก็ต้องเกลียด
สุดท้ายแล้ว ผมคงต้องฝากความหวังไว้ที่หมอนี่จริงๆ
เหมือนที่ทุกคน ฝากกับหมอนี่เอาไว้
แต่ถ้าวันใด ที่ใครคิดจะทำร้ายนารูโตะ ผมจะเป็นคนปกป้องหมอนั่นเอง....
จบสงคราม ความสงบสุขแผ่กระจายไปทั่วโลกนินจา
ผมปฏิเศษการต่อแขนจากโฮคาเงะรุ่นที่ 5 และเลือกเดินทางไปตามเส้นทางการไถ่บาปของผม
ซากุระ หญิงสาวที่รักผมมาตั้งแต่เด็ก ต้องการเดินทางไปกับผมด้วย
แต่ผมก็ปฏิเศษ เพราะเป็นเส้นทางที่ผมต้องเผชิญด้วยตัวเอง
วันสุดท้ายก่อนเดินทาง นารูโตะมาหาผมที่ห้อง
เราจูบกันเนินนาน ราวกับจะไม่ได้เจอกันอีก
ความรักที่อยู่ในความลับ บอกใครไม่ได้
ไม่มีทางจะมาบรรจบและคู่กันได้
เพราะความถูกต้อง และเหมาะสมหลายๆอย่าง
“ฮินาตะ รักนายมากนะ...”
“ซากุระ รักนายมากนะ...”
ประโยคที่หลุดออกมาแทบจะพร้อมกัน
เราต่างคนต่างรู้ว่าต้องการจะสื่ออะไร....
นารูโตะ เป็นตละกูล อุซึมากิ คนเดียวที่เหลืออยู่ในหมู่บ้าน
ในขณะที่ผม เป็น อุจิฮะ เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่เช่นกัน
การสืบเชื้อสายเพื่อให้ดำรงไว้ซึ่งตระกูล เป็นสิ่งสำคัญ
ถึงแม้เจ็บภายในหัวใจ แต่ก็ต้องยอมรับมันให้ได้
“ชั้น ไปก่อนนะ...”
“ซาสึเกะ.....”
ความเงียบครอบคลุมไปทั่วห้องของผม ก่อนที่นารูโตะจะมอบจูบแสนหวานให้ผมอีกครั้ง
เนิ่นนาน.....
“กลับมาบ้างนะ”
“อืม...”
การเดินทางของผมเริ่มขึ้น จากวันเป็นเดือน เดือนเป็นปี
สุดท้าย การ์ดเชิญไปงานแต่งงาน ระหว่าง นารูโตะ และ ฮินาตะ ก็ถูกส่งมาถึงผม...
ผมยิ้มรับทั้งน้ำตา ในขณะที่อ่านชื่อในการ์ดสีหวาน
อุซึมากิ นารูโตะ และ ฮิวงะ ฮินาตะ
ช่างเหมาะสมอะไรเช่นนี้...
เราต่างดำเนินชีวิตไปตามเช่นทางที่ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้
นารูโตะ มีลูกไว้สืบเชื้อสายตามที่ควรจะเป็น
ผมก็เช่นกัน ซากุระ คือผู้หญิงที่ผมไม่อาจจะปฎิเศษความรักจากเธอได้
จนในที่สุด ตระกูล อุจิฮะ ก็ไม่สูญสิ้น
ผมมีทายาท 1 คน เป็นสาวน้อยที่น่ารักและเติบโตไปในทางที่ถูกต้อง ไม่เหมือนเช่นผม
นารูโตะ เป็นโฮคาเงะ ที่ยิ่งใหญ่ เกินกว่าที่จะมี โฮคาเงะรุ่นไหนมาเทียบ
หมอนั่นสามารถรวมแคว้นที่ทำสงครามกันมาอย่างยาวนาน ให้เป็นมิตรกันได้ อย่างไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน
ผมเลือกที่จะทำภารกิจอยู่นอกหมุ่บ้าน นานๆทีถึงจะกลับไป
เพราะผมรู้สึกว่า เราสองคนคือเส้นขนานที่ไม่อาจอยู่ไกล้ หรือบรรจบกัน
แต่เส้นขนาน จะมั่นคงกว่าเส้นไหนๆ ทั้งปวง
เราเจอกันบ้าง แต่ไม่บ่อย ความรู้สึกที่อยู่ภายยังคงอยู่
กาลเวลาไม่สามารถทำลายมันได้เลย....
จบ
Guest
