พูดคุยกัลหน่อย
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย
หากท่านไม่ชอบแนวนี้ ให้ปิดได้เลยครับ
หากท่านชอบก็ขอให้อ่านให้สนุกน่ะครับ
ตามสัญญา
“ใบบุญครับ”
เสียงเรียกของชายหนุ่มร่างสูงทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งแกว่งชิงช้าอยู่ข้างๆต้องหยุดกระทันหันแล้วขานรับชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มด้วยใบหน้าที่สดใส
“ว่าไงครับพี่เอก”
“อีกไม่กี่วันพี่จะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วน่ะ”
ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าที่หม่นหมองลงเพราะเขารักเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆแต่เขาจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะครอบครัวได้สถานที่ทำงานใหม่และนั้นก็เท่ากับว่าเขาเองก็ต้องย้ายไปเรียนที่แห่งใหม่ด้วยเช่นกัน
“ครับใบบุญรู้แล้วว่าพี่เอกจะย้าย...ใบบุญถึงอยากอยู่กับพี่เอกแบบนี้นานๆไงครับ”
แต่เด็กหนุ่มกับไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับบอกชายหนุ่มว่าเขากำลังตักตวงเวลาให้พวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันนานๆก่อนจะจากกันไปและมันก็ทำให้ชายหนุ่มนั้นคิดตามเด็กหนุ่มแล้วพลอยยิ้มตามใบหน้าของเด็กหนุ่มที่มักมีรอยยิ้มอยู่เสมอมันจึงทำให้เขาหายคิดมากได้
“ถ้าพี่เอกคิดถึงใบบุญ...พี่เอกก็มองท้องฟ้าบ่อยๆสิครับ”
อยู่ๆเด็กหนุ่มก็พูดว่าให้เขานั้นมองไปบนท้องฟ้าหากคิดถึงกันชายหนุ่มจึงมองตามที่เด็กหนุ่มบอก
เขารู้สึกว่าท้องนั้นมันช่างสดใสเหมือนรอยยิ้มของเด็กหนุ่มซะเหลือเกิน
เวลานั้นช่างผ่านไปเร็วเหมือนสายฝนที่ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดินที่ยามแดดออกมันก็ค่อยๆหายไปจนไม่เหลือน้ำสักหยดเหลือไว้เพียงแค่พื้นที่แหกแห้ง
“ใบบุญครับ...พี่ไปแล้วใบบุญอย่าลืมพี่น่ะ”
ชายหนุ่มกล่าวบอกเด็กหนุ่มที่วันนี้ได้มารอส่งเขาที่กำลังจะย้ายไปอยู่ที่อื่นที่แสนไกลจากที่แห่งนี้
“ใบบุญไม่ลืมพี่เอกหรอกครับ...อ๊ะนี้กำไลที่ใบบุญร้อยเองใบบุญให้พี่เอกเอาไว้จะได้ไม่ลืมใบบุญ”
เด็กหนุ่มยืนกำไลลูกปัดให้กับชายหนุ่มตรงหน้าที่ร้อยเองพร้อมกับกำชับว่านี้คือของแทนความหลังของพวกเขา
“พี่ไม่ลืมหรอกน่า...พี่ก็มีของจะให้ใบบุญเหมือนกันรอแปปนึงน่ะ”
ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งไปที่กระเป๋าของตนหยิบเอาสมุดโน๊ตเล่มหนึ่งหน้าปกเป็นรูปเขากับเด็กหนุ่มใบบุณที่เขาเป็นคนติดมันเอาไว้เองก่อนจะวิ่งกลับมายืนให้แก่เด็กหนุ่ม
“อ๊ะนี้...ถึงมันจะไม่มีค่าอะไรสำหรับคนอื่นแต่ว่ามันมีค่าสำหรับพี่มากใบบุญช่วยรักษามันเอาไว้ได้ไหม...จนกว่าพี่จะกลับมา”
“ได้สิ...ใบบุญจะเก็บมันเอาไว้อย่างดี...ว่าแต่ใบบุญเขียนใส่ในนี้ได้ไหม”
เด็กหนุ่มตอบรับพร้อมกลับยิ้มให้กับชายหนุ่มแล้วจึงถามอีกครั้งว่าเขานั้นสามารถจะขีดเขียนใส่สมุดเล่มนี้ได้หรือเปล่า
“ได้สิทำไมจะไม่ได้”
“งั้นก็ดีเลย...ใบบุญจะเขียนทุกอาทิตย์เลยจนกว่าพี่เอกจะกลับมา”
“สัญญาแล้วน่ะ”
“สัญญาสิ...พี่เอกก็เหมือนกันต้องกลับมาน่ะใบบุญจะรอ”
“ครับพี่สัญญา”
#NewYear42
Guest
