สวัสดีค่ะ นาฬาดาเป็นนักอ่านคนขยัน
อายุยี่สิบกลางๆ ที่มีความฝัน อยากมีนิยายเป็นของตัวเอง
จะล่มหรือรอด จะสนุกหรือไม่ ฝากติดตามด้วยนะคะ ติชมได้ตามสบาย ขอบคุณค่ะ ^^
"อาปรัชญ์ รังเกียจเตย..."
ดวงตากลมโตคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำใสมองสบหนุ่มใหญ่อย่างตัดพ้อ เธอสู้ยอมพลีใจกาย เขากลับผงะหนี
"อาไม่ได้รังเกียจ"
"งั้นก็พิสูจน์สิคะ" หญิงสาวพูดเสียงสั่นก่อนจะปลดกระดุมชุดนอนออก
...หมอกเร้นรัก...
ตมิศา อมาตยเวศน์ (19)
หนูใบเตย
ปวรปรัชญ์ อภิวรรธธนากุล (38)
อาปรัชญ์
ตัวอย่าง
" อาปรัชญ์! เตยคิดถึงอาปรัชญ์ที่สุดเลยค่ะ"
เสียงหวานใส ก่อนร่างแน่งน้อยในแม็กซี่เดรสลายดอกไม้จะเบียดลงมานั่งบนโซฟาเล็กตัวเดียวกัน ปวรปรัชญ์รับรู้ได้ถึงก้อนเนื้อนุ่มเนียนบริเวณแขนล่ำ มือหนายกขึ้นลูบไล้เส้นผมสีน้ำตาลยาวสลวย กลิ่นหอมอ่อนๆทำให้เขาเผลอสูดดม ริมฝีปากน้อยๆจิ้มลิ้ม ยามเพรียกหาออดอ้อน อาปรัชญ์คะ อาปรัชญ์ขา บัดนี้อวบอิ่ม น่าจุมพิต
ยัยตัวจ้อยของเขา โตเป็นสาวเต็มตัว....
" อาก็คิดถึงเตยครับ"
ตมิศาละใบหน้าที่ถูไถแก้มกับอกกว้าง ยื่นปากบอกงอนๆ
" คิดถึงแต่ไม่โทรหา ไม่ไลน์หา.. "
" อากลัวอดใจไม่ไหวต่างหาก"
หัวเราะเบาๆเมื่อเด็กน้อยของเขาทำหน้างอปนงง
" ถ้าอาโทรหา ไลน์หา อาก็จะคิดถึงเตย อยากเจอ อยากหอม" ใบหน้าหล่อเหลากดจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่ม ตมิศาหน้าซับระเรื่อ " อยากกอด" วงแขนกว้างกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม " อยากจูบ " เสียงห้าวทุ้มสั่นพร่า แขนแกร่งช้อนร่างแน่งน้อยขึ้นตัก ก่อนค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงประกบริมฝีปากหนากับปากอวบอิ่มอย่างอ่อนหวาน นุ่มนวล ความน้อยใจ ข้อสงสัยที่อาหนุ่มจะนอกใจลอยหายไปพร้อมๆกับกลิ่นอายความรักที่เข้ามาปกคลุม ห้องแห่งนี้....
Guest
