ขอแค่มีเรา

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของไรท์นะค่ะ

ช่วยเม้นกันด้วยนะค่ะมันเหงาและจะได้รู้ด้วยว่ารีดคิดอย่างไรกับนิยายไรท์

แค่เม้นก็ได้     เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆ   please 🤗☺️☺️☺️☺️☺️☺️☺️☺️☺️☺️☺️

ตัวละคร

นัทชา  นัฐนิชา คาวาอิ

อายุ 17 ปี

นิสัย เรียบร้อยอ่อนหวาน

ใส่แว่นไม่ใช่เพราะสายตาสั้นแต่จำเป็นต้องใส่เพราะถ้ามีใครเห็นว่าเธอไม่ได้ขี่เหล่เหมือนตอนใส่แว่นเสื้อตัวใหญ่ทำให้เหมือไม่มีหน้าอกแต่ใครจะรู้พาบใต้เสื้อคือหน้าอกคับDกระโปรงยาวแบบนี้คนก็จะไม่มาจีบเธอเพราะมองยังไงก็ป้าก็ดีกว่าถ้าเธอไม่แต่งตัวแบบนี้ พ่อเธอไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเธอเพราะกลัวชื่อเสียงจะเสื่อมเสียเพราะเธอและเธอก็จะไม่ได้เรียนและจะไม่ให้เธอใช้นามสกุลของท่านไม่พอยังจะไล่ฉันออกจากบ้านแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนหละคงจะมีก็แต่พี่ฮิลลิคเท่านั้นแหละที่เธอจะไปขอความช่วยเหลือได้

ฮิลลิค อัลเว   เบอร์นิส

อายุ27 ปี

นิสัย โหด หื่น เป็นติดนม

เจ้าของคาสิโนและรถนำเขาที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย

เขาหลงรักเด็กสาวข้างบ้านแต่ก็ไม่เคยบอกเขากลัวเธอจะไม่รักเขาตอบแล้วเธอจะไม่อยากเจอเขาอีก เขาพร้อมจะช่วยเธอทุกอย่างขอแค่เธอบอกเขา

พ่อเธอติดหนี้เขาอยู่15ล้าน

แอลลี่  ซาวาริ   คาวาอิ

ลูกสาวคนเล็กของจุง คาวาอิ

อายุ 17 ปี

นิสัย ปากร้าย เอาแต่ใจ

หึหึคนอย่างแกไม่มีวันได้ดีไปกว่าฉันหรอก

จุง คาวาอิ

พ่อนางเอก

เห็นแก่ตัว

ไพลิน  คาวาอิ

แม่พราวรุ้ง

ชีวิตเธอมีแค่เขาคนที่เธอแอบรักรอแค่เขาจะรักตอบเธอหรือไม่ พ่อของเธอหลังจากที่แม่ตลอมใจตายตั้งแต่อายุ15เพราะพ่อมีผู้หญิงอื่นท่านก็ไม่เคยจะสนใจเธอเลยสักครั้งแถมยังมีลูกกับแม่เลี้ยงของเธอด้วยอายุก็เท่าๆกับเธอท่านคงมีนานแล้วแต่เพราะคุณปู่ท่านยังอยู่เลยไม่กล้าพาเขามาแต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว หลังจากที่แม่เลี้ยงของเธอเข้ามาอยู่ในบ้านเธอก็ไม่ต่างอะไรกับทาสนักหรอกต้องทำงานบ้านทุกอย่างที่แม่เลี้ยงของเธอสั่งเขากั่นแกล้งเธอสาระพัดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้จะไปฝ้องพ่อก็ไม่ได้ถ้าไปก็มีแต่จะโดนดุด่าตีบ้างเธอก็ต้องยอมเงินก็ได้เป็นเดือนไม่มีสิทธิ์ขอเพิ่มเงินก็ได้แค่3000บาทรวมค่าเทอมของเธอด้วยเห็นผลที่เป็นแบบนี้เป็นเพราะว่าพ่อเขารักแม่เลี้ยงของเธอมากขนาดแม่ของเธอยังไม่ยอมแบบนี้เลยเป็นเพราะพ่อไม่เคยรักแม่พ่อกับแม่แต่งงานกันเพราะพ่อทำแม่ท้องนั้นก็คือฉันเรื่องถึงหูของคุณปู่แต่ตอนนี้ท่านเสียไปแล้วไม่มีใครอยู่ให้กำลังใจเธออยู่ข้างเธอจะมีก็แค่เขาคนที่เธอรัก

เธอต้องทำงานหลังเลิกเรียนทุกวันเพราะต้องเอามาใช้จ่ายในการทำงานส่งครูเธอไม่มีสิ่งอำนายความสดวกเลยต้องไปทำงานที่ร้านเน็ตโทรศัพท์ก็เป็นรุ่นปาหัวหมาแตกกว่าจะได้มาและก็เป็นของขวัญจากแม่ด้วยเพราะพ่อไม่ค่อยให้เงินเราใช้มากกว่าเงินเดือนที่ทำงานแรกเงินจากพ่อ ก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองตอนนี้ก็เหมือนกัน

"นี้แกเอาเสื้อผ้าฉันไปซักด้วยนะอย่าให้เสื้อฉันเสียทรงนะซักดีๆด้วยเพราะถ้าแกทำเสื้อฉันแกคงไม่มีปัญญาซื้อมาคืนฉันหรอกจำใส่หมองของแกเอาไว้ด้วย"พูดแล้วเอานิ้มมาชี้ที่หน้าผากเธอแรงๆทั้งที่ตัวเองอายุน้อยกว่าเธอถึงสองปีเธอก็ไม่กล้าว่ากลัวจะโดนพ่อตีอีกตีไม่เท่าไหร่แต่ถ้าหักเงินเธอๆจะเอาเงินที่ไหนใช้หล่ะค่าเทอมก็พึ่งจะจ่ายเงินสามพันตอนนี้เหลือไม่ถึงสองพันตอนตอยนเลิกเรียนก็ได้ร้อยเดี่ยวต้องเอาไปจ่ายค่ารายงานไม่ได้ทำเป็นกลุ่มด้วยเพราะไม่มีใครอยากให้เธอทำงานด้วยเพราะเขาบอกว่าไม่อยากทำงานกับลูกเมียน้อยแต่แม่เธอไม่ได้เป็นเมียน้อยมันเป็นเพราะพี่แม่ของเธอบอกกับทุกคนแบบนี้ถึงจะไม่ได้เรียนที่เดียวกันก็เถอะเพราะเธอเรียนโรงเรียนใกล้บ้านเป็นของรัฐจะได้ประหยัดค่าเทอมด้วยจะให้ไปเรียนโรงรียนเอกชนแบบคุณก็คงไม่ได้ ทุกครั้งที่ทำงานกลุ่มเธอต้องไปขอครูทำคนเดียวค่าใช่จ่ายเธอก็มากกว่าเวลาเธอจะทำก็ต้องทำตอนตอนกลางคืนเพราะกลางวันต้องเรียนและทำงานบ้านเธอนอนห้าทุ่มตื่นตีสี่ครึ่งเพราะต้องออกไปซื้อของมาทำอาหารและทำงานอีกนิดหน่อยถึงจะได้ไปโรงเรียน