นางบำเรอในเกมส์

'นี่ คุณ หมายความว่าไง' พริ้งมองเช็คบนโต๊ะด้วยสายตาคำถามมากมาย

'ผมให้คุณ แทนคำขอบคุณ' เจคอปตอบพริ้งอย่างเบื่อหน่ายและระเอื่ยมระอาเต็มทน

'ขอบคุณ ขอบคุณอะไรเจคอป' พริ่งถามเจคอปเพื่อความแน่ใจอีกครั่ง และคิดว่าคงไม่ใช่สิ่งที่เธอคิด

'ก็ขอบคุณที่มาเป็นของเล่น อ้อไม่สิ่ นางบำเรอ ผม ผมถึงชนะเกมส์นี้  และนี้ตอบแทน เงินในเช็คนี้มีตั้ง20ล้าน ซึ่งผมไม่เคยเสียให้ผู้หญิงคนไหนมาเยอะเท่านี้มาก่อน รับนี้ไปแล้วไปชะ ผมเบื่อคุณเต็มทน'

เพี้ย! มือนุ่มของพริ้งตบลงใบหน้าหล่อเหลาของเจคอปเสียงดังก้องห้องทำงาน 'คุณมันสารเลว เจคอป 'เจคอปทำน่านิ่งไม่ตอบโต้อะไร พริ้งเอาเช็ค20ล้านขึ้นมาแล้วฉีดโยนใส่หน้าเจคอป'เงินโสรกของคุณฉันไม่ต้องการ' พริ้งพูดจบก็เดินออกมาจากห้องทำงาน แล้วรีบไปเก็บของใช้ของเธอที่จำเป็น แล้วจองตั๋วเร็วที่สุดกลับเมืองไทย

ที่สนามบิน ที่รัฐโรมาเนีย

พริ้งบอกลาลูกของแม่บ้าน ศฤหาสห์โดโนแวน ที่ค่อยคุยและอยู่เป็นเพื่อนตอนที่เธออยู่ที่นั้น

'ฉันไปก่อนนะ นาเดีย ไว้ฉันติดต่อมาหาเธอนะ'พริ้งพูดจบก็กอดนาเดีย'ฉันจะคิดถึงเธอนะนาเดีย'

'ค่ะ เดินทางปลอยภัยนะค่ะคุณพริ้ง'นาเดียกอดพริ้งอีกครั้งและครั้งสุดท้าย

เมื่อพูดลาจบพริ้งเดินเข้ามาตรวจกระเป๋า และขึ้นเครื่องบินทั้นที

'ลูกเราไปเริ่มต้นใหม่ที่บ้านเกิดแม่นะลูก'พริ้งพูดไปลูบท้องตัวเองเพื่อให้สิ่งน้อยในท้องได้รับรู้