เลห์ลวงรัก

ตัวละครหลัก

เด่นพงษ์ (เด่น) นักธุรกิจ/สถาปนิก ผู้รอเธอ

มัทวัน (ข้าวหอม) คำว่าเบินบานสดใสราวกับผีเสื้อน้อยชั่งสมกับเป็นตัวเธอจริงๆ

เจนต์ภพ (ภพ) ชายหนุ่มอารมณ์ดี เอาแต่ใจตัวเอง ผู้รักเธอ

เมธาวี (เมย์) สาวสวยทันสมัย ชั่งยั่วยวนใจ

โจเซฟ เจ้าเล่ห์เขาได้ทุกสิ่งที่ต้องการ

ณ ใจกลางเมือง ในเวลาแบบนี้ชั่งเป็นความวุ่นวายที่ยากจะหลีกพ้นเสียจริง

“อีกกี่ปีก็เหมือนเดิม รถติดไม่เลิก”

เสียงเด่นพงษ์บ่นกับตัวเอง พลางขยับข้อมือยกขึ้นมองนาฬิกาด้วยความร้อนใจ

"โครม!!!" 

เสียงกระแทกดังมาจากด้านหลังรถ คนขับรถหันกลับมามองเจ้านายที่นั่งอยู่ด้านหลังรถทันที เขารีบลงจากรถสัญชาติยุโรปคันดำด้วยความเร่งรีบ

"ขับรถยังไงของคุณ"

คนขับรถระเบิดอารมณ์ใส่มัทวันทันทีที่ลงมา

“คนยิ่งรีบอยู่ด้วย มีประกันไหมคุณรีบเรียกๆมาเลย”

เด่นพงษ์ได้เสียงคนขับรถไม่รอช้ารีบก้าวขายาวๆออกมาจากรถทันที คิ้วหนาทั้งสองข้างชนเข้าหากันบ่งบอกถึงอารมณ์ของเด่นพงษ์ตอนนี้นัก เขาแทบไม่ได้ก้มมองรอยชนที่ยับยู่หยี้อยู่ตอนนี้ และไม่ได้สนใจมองฝ่ายตรงข้ามด้วยเช่นกัน

“คุณค่ะๆ”

เสียงเล็กๆของมัทวันร้องเรียกคู่คู่กรณีของเธออยู่ทางด้านหลังของเด่นพงษ์  เขาหลังกลับไปตามเสียงเรียก เด่นพงษ์มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาจ้องหน้าเธอแทบไม่กระพริบตา แต่สักพักสีหน้าเขาก็กลับมานิ่งขรึ่มดังเดิม ด้วยความตกใจมัทวันถึงกับหน้าซีด พูดด้วยเสียงสั่นเบาว่า

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันได้มองจริงๆ”

“แล้วคุณมัวมองอะไรอยู่"

คนขับรถรีบสวนคำถามกลับไปทันทีด้วยอารมณ์โกรธระคนกับกลัวถูกเจ้านายตำหนิด้วยอีกสาเหตุหนึ่ง เด่นพงษ์ชักสีหน้าใส่คนขับรถทันทีที่ได้ยินถ้อยคำไม่เข้าหู เขาเลือกที่จะตำหนิด้วยสายตาแทนการแสดงออกด้วยคำพูดว่าเขาไม่พอใจคนขับรถเป็นอย่างมากที่คนขับรถแสดงกิริยาไม่ดีกับมัทวัน

"ฉันจัดการเอง ไปรอที่รถ"

"ครับคุณเด่น"

คนขับรถรีบกุลีกุจอขึ้นไปนั่งที่รถตามสั่งพลางเตรียมใจไว้ล่วงหน้างานนี้เขาโดนหนักแน่ มัทวันรีบออกตัวอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับเด่นพงษ์ฟังก่อนที่เขาจะเอ่ยปากขึ้นเสียอีก

“ฉันขอโทษ ไม่ทันได้มองทางจริงๆค่ะมัวแต่มองร้านขนม"

เด่นพงษ์หันไปมองร้านต้นเหตุนั่น ตอนนี้เขาแทบจะลืมนัดสำคัญไปเลยด้วยซ้ำ เด่นพงษ์ขยับเน็คไทค์ที่คอ เขาขยับปากบางๆเหมือนจะถามอะไรเธอบางอย่างแต่กลับเปลี่ยนใจ เด่นพงษ์หยิบนามบัตรส่งให้กับเธอโดยไม่กล่าวว่าอะไรใดๆ หรือเรียกร้องค่าเสียหาย มัทวันรับนามบัตรสีทองด้วยสีหน้ากังวล

"ฉันจะโทรเรียกประกันมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ น่าจะใช้เวลาไม่นาน"

เด่นพงษ์ยิ้มเล็กๆให้กับเธอ เขายื่นมือขึ้นมาเหมือนจะขออะไรบางอย่างจากเธอ มัทวันคิดในใจขึ้นว่า(จะเรียกเงินจากเราเลยเหรอ ตอนนี้ไม่เงินสดเยอะที่จะจ่ายเสียได้ด้วยสิ ดูสภาพรถแล้วราคาคงแพงน่าดู

"ผมมีเวลาไม่มาก รีบเอามาให้ผมสิ"

"เออ....คือ... ตอนนี้ฉันยังไม่มีเงินสดมากพอที่จะจ่ายค่าเสียหายให้กับคุณได้ หรือถ้ามีฉันคงจ่ายให้คุณไม่ได้หรอกนะ จนกว่าประกันจะมาถึงเท่านั้น"

มัทวันกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังด้วยเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเรียกเงินจากเธอ เด่นพงษ์เดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัวเธอ มัทวันถอยหลังหนีจนตัวชิดกับตัวรถแล้ว

"ผมหมายถึงมือถือ ถ้าผมไม่มีเบอร์คุณเกิดคุณหนีขึ้นมาผมจะไปตามคุณที่ไหนละครับ"

มัทวันยิ้มอายๆด้วยความเก้อเขินที่คิดเข้าใจผิดไปเองฝ่ายเดียว เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือพลางส่งให้เด่นพงษ์ เด่นพงษ์กดเบอร์ตัวเองบันทึกไว้ที่เครื่องเธอของ และโทรออกไปยังเครื่องตัวเอง เขาจัดการให้เสร็จเรียบ และส่งคืนให้กับเธอ เด่นพงษ์เดินสำรวจไปที่รถของมัทวันไม่น่าจะเสียหายมากนักเธอน่าจะขับรถกลับได้ไม่ลำบากนัก

"คุณขับรถกลับเองได้ไหม"

"ค่ะ..ได้ค่ะ"

"ติดต่อผมกลับมานะ ผมจะรอ"

เด่นพงษ์เดินกลับขึ้นรถไปทันที โดยไม่รอฟังคำตอบจากมัทวันที่ตอนนี้กำลังยืนงงกับเหตุการณ์

"อ้าวคุณณณ....."

เจนต์ภาพแอบจอดรถรอมัทวันตั้งแต่เช้าภาพในอดีตวนกลับเข้าในหัวเขาอยู่ตลอดเวลา เขาไม่มีวันลืมมันแน่ ใบหน้าของเขา และนิ้วอันเรียวยาวชั่งรับกันเสียจริงเวลาที่เจนต์ภพกำลังใช้ความคิดเขามักที่จะใช้มือลูบที่คางตัวเองโดยเจ้าตัวไม่ทันได้สังเหตุตัวเอง เขาใช้นิ้วเสยผมสีดำที่ปิดลงมาปิดหน้าขาวๆของเขาอยู่นี้ด้วยความร้อนใจ พลางเหลือบมองนาฬิกาในรถ

"ไปไหน ทำไมยังไม่กลับเขามาเสียที"

เจนต์ภาพหยิบโทรศัพท์ขึ้นต่อสาย ด้วยอารมณ์หงุดหงิดเต็มทน เขาเสียเวลา เสียทั้งเงินทองมากมาย เพื่อตามหาเธอมานานเกินพอแล้ว และวันนี้เขาต้องได้เจอเธอ

"แน่ใจนะว่าหลังนี้"

เสียงรถยนต์เพิ่งขับผ่านเขาไป เจนต์ภพหัวใจหล่นวูบเมื่อได้เห็นมัทวัน เธอกำลังเปิดประตูรั่ว หญิงสาวผมยาวหยักโศกถึงกลางหลัง สีผมอ่อนๆของเธอต้องประกายกับแสงอาทิตย์ส่องออกมาเป็นน้ำตาลคาราเมลชั่งน่ารักยิ่งนัก ถึงเขามองจากในรถเห็นด้านหลังของเธอเพียงแว๊บเดียวก็จำได้ว่าเป็นเธอ เจนต์ภพรีบวางโทรศัพท์ทันที

อารมณ์เขาในตอนนี้ไม่หลงเหลือความอ่อนโยนไว้อีกแล้ว  มีแต่ความก้าวร้าว รุนแรง นัยน์ตาเขาจ้องมองเธอเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งร่าง ./