The Six Number (JUNSEUNG FIC)

rate -  18+

ฟิคเป็นแนวจิตอ่อนๆ? ใครไม่ชอบกด X เลยค่ะ

ใครชื่นชอบฟิคของไรท์ ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ ^^

เรื่องนี้รีอัพใหม่นะคะ

-----------------------------------------------------------------------

คุณจะไม่สามารถทำอะไรได้หากผมอยู่ตรงนั้น…….

คุณต้องฟังแค่ผมเพียงคนเดียว

คุณต้องรู้สึกเพียงแค่ผมคนเดียวเท่านั้น

คุณคือหนึ่งเดียวสำหรับผม Only you……..

……………..

‘ปึก’

เสียงศรีษะกระทบกับโลหะจนเกิดเสียงดัง  ดวงตาคู่สวยปรือขึ้น ก่อนจะเบิกตาโพรงด้วยความตกใจ

นี่เขาอยู่ที่ไหนทำไมมันถึงมืดขนาดนี้!!  ขยับตัวเพื่อดิ้นหนีจากที่อันอึดอัดนี่แต่ดิ้นเท่าไรก็ไม่สามารถหนีไปจากที่นี่ได้….

อ๊ะนี่เขาโดนมัดข้อมือข้อเท้าด้วยเหรอนี่มันบ้าอะไรกัน!

เขาอยู่ที่ไหน???

…………..

The First Number

‘ตื่นแล้วเหรอครับซึง’ ร่างบางกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะหันมองตามเสียงเรียก

อา..นั่นมันดูจุนอานี่ไม่ทำงานหรอกเหรอทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ละ

‘ดูจุนฉัน..’ กลีบปากบางเอ่ยปากจะพูดบางอย่างกับร่างสูงที่นั่งบีบข้อมือเขาแน่นด้วยความเป็นห่วง

แต่กลับกลืนคำพูดที่จะพูดเข้าไปเสียหมด ‘ไม่เราจะบอกเรื่องนี้กับดูจุนไม่ได้ ถ้าไอ้นั่นรู้ขึ้นมาละก็ดูจุนต้องแย่แน่..’

หยดน้ำตาใสไหลออกจากดวงตาคู่สวยเพื่อระบายความรู้สึกต่างๆของร่างบางแทนคำพูดใดๆทั้งหมด

‘ยังตกใจอยู่เหรอคนดี  ฉันกำลังสืบหาตัวคนที่ทำร้ายนายอยู่ไม่ต้องกลัวนะ  นายจะปลอดภัย’

มือหยาบเอื้อมไปลูบผมนิ่มของคนรักอย่างที่ทำเป็นประจำเวลาที่ฮยอนซึงเครียดรึกังวลใจ  ตั้งแต่เขาเป็นตำรวจมาก็ไม่เคยเจอคดีอะไรที่ชวนปวดหัวขนาดนี้

หลายเดือนแล้วที่ฮยอนซึงน่าจะถูกพวกแฟนบอยที่บ้าคลั่งระดับเทพตามรังควาญไปทุกที่  จนร่างบางเกิดความเครียดและความหวาดระแวง  ถึงฮยอนซึงไม่พูดออกมาดูจุนก็รับรู้มันได้อย่างดี

ฮยอนซึงหลับตาอย่างเหนื่อยล้า  ความทรงจำบางอย่างแวปเข้ามาในหัวของเขา

เขาจำได้ไม่ถนัดนักว่ามันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอะไร

เขาไม่สามารถประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่แรก

สิ่งแรกสิ่งเดียวที่รับรู้  เขาอยากตาย ตายๆไปซะจะได้ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวอัปยศพวกนั้นอีก

หรือไม่เขาก็หนี  ไปที่ไหนก็ได้ที่ไอ้เลวคนนั้นไม่สามารถตามเขาไปได้

หึ  แต่มันก็แค่ความคิดทั้งนั้นแหละ

หลังจากที่ดูจุนทานข้าวกับฮยอนซึงเสร็จ  เขาก็ตื้อที่จะนอนกับฮยอนซึงให้ได้ด้วยความเป็นห่วงแต่ร่างบางก็เอาแต่ปฎิเสทด้วยความหนักแน่น ว่าไม่เป็นไร  ดูจุนจึงยอมแพ้และกลับไปในที่สุด

เมื่อดูจุนกลับไปแล้วฮยอนซึงจึงเดินอย่างหมดแรงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย  เขาไม่มีเรื่ยวแรงใดๆที่จะมีชีวิตอยู่  ถ้าไม่ใช่เพราะดูจุนป่านนี้ฮยอนซึงคงฆ่าตัวตายไปแล้ว

มือบางถอดเสื้อผ้าวางกองไว้กับพื้น เดินไปยืนมองตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ นัยต์ตาคู่สวยว่างเปล่า

เขาเหนื่อยเหลือเกินอยากหยุดเรื่องทั้งหมดนี่….

ทำไม เรื่องทั้งหมดนี่ต้องมาเกิดกับเขา ทำไม

หยดน้ำตาไหลรินจากดวงตาเรียวสวย  ร้องไห้รอบที่เท่าไรของวันก็ไม่รู้เขารู้แค่ว่ามันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่คนอย่างเขาจะทำมันได้  มือเรียวบางลูบไปตามลำตัวบอบบางน่าถนุถนอมของตัวเองก่อนจะสะดุ้งสุดตัว  เมื่อมือเรียวแตะกับบางสิ่งที่ไหล่บางข้างขวา

นี่เราไปกระแทกอะไรมานะ  ทำไมถึงแสบจัง

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วจนยุ่งเป็นปม  คิดเท่าไรก็คิดไม่ตกหลงจากที่เขาทำการแสดงพลาดตกเวทีหัวกระแทกพื้นความทรงจำของคนสวยก็ดูไม่ค่อยจะชัดเจนเท่าไร

ร่างบางเอียงไหล่เล็กน้อยเพื่อดูต้นเหตุของอาการแสบบริเวณช่วงไหล่ด้านขวา  เงาสะท้อนของกระจกเงาก็ทำให้ฮยอนซึงงงมากกว่าเดิม  ‘IX’

“หือ ฉันไปสักมาตอนไหนนะ  ล่าสุดก่อนออกอัลบั้มใหม่ก็แค่สักที่แขนนี่”  ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว  เขาไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว

RRRRRRRRRRR………

เสียงเรียกเข้าของสมาทโฟนเครื่องสวยของฮยอนซึงดังขึ้นร่างบางรีบเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ

0165xxxxxx

เบอร์นี้อีกแล้ว  ไม่นะ  มันต้องการอะไร  ฮยอนซึงกำสมาทโฟนในมือแน่นกดตัดสายทิ้งอย่างเร่งรีบ

มันมาแล้วมันมาอีกแล้ว

ทำไงดี เขาจะทำยังไงดี

‘ทำไมนายไม่รับโทรศัพท์ ฉันคิดถึงนายมากนะรู้มั้ย   หึหึ’

‘เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอ  คิดถึงกลิ่นตัวของนายจัง’

‘ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ  เดี๋ยวคืนนี้ไปหานะ’

แจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นมารัวๆ ข้อความเป็นร้อยๆเมสเสจเด้งขึ้นมาอย่างไม่กลัวว่าโทรศัพท์ของผู้รับจะค้างเลยแม้แต่น้อย

ฮยอนซึงไม่กล้าแม้แต่จะกดเปิดอ่าน

มันมีไลน์ฉันด้วยเหรอ

มันคือใคร

อึดอัด  เกลียด

น่าขยะแขยง

นี่คือความรู้สึกทั้งหมดของฮยอนซึงตอนนี้  พอเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆหลายๆครั้งทำให้ฮยอนซึงที่เคยร่าเริงกลับกลายเป็นคนซึมเศร้าจนต้องพบจิตแพทย์บ่อยครั้ง

‘ร้องไห้ออกมาซิ  ฉันชอบเสียงร้องไห้ของนาย’

เมสเสจจากบุคคลลึกลับยังคงถูกส่งเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

เขากำลังจะสติแตก

เกลียดมันเขาเกลียดมัน

ใคร มันคือใคร!!!!!!!!!

…………………..

…………………………….

………………………………………..

#รอยสักจุนฮยอง