StrAwBerry BoY
***เตือน***
เคะเรื่องนี้ตอเเหลอขั้นสุด!!!
บทนำ
กระจกเงาบานใหญ่สลักด้วยลวดลายวิจิตรสีทองอร่ามสะท้อนภาพบุรุษผู้มีเรือนร่างบอบบางราวกับอิสตรี เครื่องหน้างดงามไร้ที่ติ ผิวขาวเนียนละเอียดหมดจด เส้นผมสีดำขรับถูกมัดรวบครึ่งศีรษะปักด้วยปิ่นหยกล้ำค่า นางกำนัลมากมายบรรจงสวมผ้าเนื้อดีลงบนร่างอรชรที่ยืนนิ่งทอดมองกระจกชื่นชมความงามของตน
"เรางดงามหรือยัง พวกเจ้าว่าองค์รัชทายาทจะโปรดปรานเราหรือไม่" ชิงลี่เอ่ยถามนางกำนัลพลางยกยิ้มทอดมองร่างตนเองในกระจกหมุนวนไปมาจนพวกนางกำนัลเวียนศรีษะ
"พระสนมทรงงดงามมากองค์รัชทายาทต้องทรงโปรดปรานพระสนมที่สุดเพคะ" นางกำนัลคนสนิทของชิงลี่ตอบอย่างประจบประเเจงคนเป็นนาย
"เราก็คิดเช่นนั้น อย่างไรเสียก็ไม่มีผู้ใดงดงามเท่าเราจริงหรือไม่" ชิงลี่ยกยิ้มหวานพลางปรายตามองเหล่านางกำนัลที่นั่งก้มหน้า
"เพคะ" นางกำนัลตอบพร้อมเพียงกัน เพราะถ้าตอบผิดไปจากนี้อาจจะทำให้พระสนมผู้เอาเเต่ใจสั่งลงโทษพวกนางก็เป็นได้
"พระสนม ทรงใกล้เวลาออกเดินทางเเล้วเพคะ" นางกำนัลคนสนิทเตือนคนเป็นนาย
"อืม นำทางเราไปสิ" พระสนมในท่าทีสง่างามย่างเท้าตามเหล่านางกำนัลไปยังขบวนรถม้าที่มีมากกว่าหนึ่งตามจำนวนของพระสนมในตำหนักนี้
"คันไหนของเรา ใช่คันนั้นหรือไม่" ชิงลี่มองไปยังรถม้าที่มีเเกะสลักอย่างวิจิตรอยู่ท้ายขบวน
"มิใช่เพคะ รถม้าคันนั้นเป็นของพระสนมเอกเหม่ยหลงเพคะ" นางกำนัลคนสนิทตอบอย่างไม่ทันคิด ชิงลี่มมองนางอย่างไม่พอใจ
"เหตุใดเราถึงมิได้นั่งคันนั้น!" ชิงลี่เค้นถามนางกำนัลอย่างเอาเรื่อง
"คะ..คือ รถม้าทุกคันองค์รัชทายาทเป็นผู้ประทานให้เพคะ พระสนมที่มาใหม่ก็ต้องใช้ของเดิมไปก่อน เเต่หากเป็นที่โปรดปรานก็สามารถทูลขอองค์รัชทายาทได้เพคะ" นางกำนัลเอ่ยอย่างกลัวๆเพราะพระสนมคนใหม่ทำท่าจะเหวี่ยงเอาได้ทุกเมื่อ
ชิงลี่มองนางกำนัลอย่างไม่พอใจก่อนหันหลังกลับไปมองสนมอีกสี่คนกำลังเดินมายังรถม้า
"หึ นี่หรือสนมคนใหม่ ถึงจะงดงามเเต่อย่างไรเสียก็เป็นบุรุษ ไม่สามารถมีโอรสให้เเก่องค์รัชทายาทได้" พระสนมเอกเหม่ยหลงเหน็บเเนมสนมคนใหม่อย่างไม่ชอบใจนัก ทำเอาชิงลี่โมโหอยู่ไม่น้อย
"อย่างนั้นหรือ เเต่ถึงเราจะเป็นบุรุษเเต่ก็สามารถขึ้นเป็นชายาได้ดังอิสตรีเช่นเจ้า เเต่เราได้ข่าวว่าพักหลังมานี้องค์รัชทายาทไม่ทรงโปรดเจ้าเเล้วจริงหรือไม่" พระสนมเอกเจ็บใจยืนกัดฟันกรอดเเต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะเรื่องที่ชิงลี่พูดมาเป็นเรื่องจริง องค์รัชทายาทไม่เรียกหานางร่วมเดือนเเล้ว
"ไปกันเถิดประเดี๋ยวจะไม่ทันเวลา" ชิงลี่ตัดบทหันไปเรียกนางกำนัลที่นั่งก้มหน้าก้มตาฟังการฟาดฟันกันของพระสนม
"เพคะ"
.
.
.
.
ขบวนรถม้าจอดเทียบพระราชวังที่มีเวรยามหนาเเน่นเพราะงานนี้มีผู้นำจากหลายเเคว้นเข้าร่วม ชิงลี่ก้าวลงจากรถม้าอย่างสง่าเรียกสายตาจากผู้ร่วมงานได้ไม่น้อย ชุดสีขาวปักเลื่อมลายหงษ์สีทองสะบัดไปตามเเรงลม ใบหน้างดงามหมดจดสอดสายตาหาองค์รัชทายาทหวังสร้างความโปรดปราน
"องค์รัชทายาทอยู่ที่ใด" ชิงลี่หันไปถามนางกำนัลเมื่อไม่พบองค์รัชทายาทอยู่ในงาน
"หม่อมฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันเพคะ" เมื่อชิงลี่ได้ยินคำตอบก็หงุดหงิดเข้าไปใหญ่ คิ้วโก่งสวยขมวดเข้าหากัน เเต่นั่นไม่ทำให้ชิงลี่ดูงดงามน้อยลงเลยเเม้เเต่น้อย
ชิงลี่ไม่ทันระวังชนเข้ากับเเผ่นอกกว้างจนเสียการทรงตัว เจ้าของอกเเกร่งโอบประคองร่างบางไว้อย่างเเนบชิด
"เจ้าเป็นอะไรหรือไม่" น้ำเสียงทุ่มเอ่ยถามพลางประคองให้คนตัวเล็กยืนขึ้น
ชิงลี่เงยหน้าขึ้นไปมองชายที่ตนเองซุ่มซ่ามชนกำลังจะเอ่ยปากขอโทษ เเต่ผู้ชายคนนี้คือ....'องค์รัชทายาท'
"โอ้ยย จะ..เจ็บ" เพียงชั่วครู่คนตัวเล็กก็ก้มลงเอามือกุมข้อเท้าเเล้วร้องโอดโอดเหมือนเจ็บซะเต็มประดา
.
.
.
...........เเละนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นความตอเเหลของชิงลี่!!!
Guest
