#เมื่อเหยี่ยวกินเหยื่อ
ฟักข้าว :
“เห้ยพี่! ก็บอกว่าไม่ไปไงโว้ย!!!” ผมร้องตะโกนบอกร่างสูงชะลูดจนคอแทบแตก แต่ไอ้พี่บ้านี่ไม่สนใจเลยซักนิด
และมือใหญ่ๆของมันก็กำลังกำข้อมือผมจนมิดจนเจ็บไปหมด
นี่คนหรือควายแรงเยอะชิบ!
“อย่าดื้อได้มั้ย ทำเหมือนฉันอยากจะแตะตัวนายนักแหละ” มันพูดแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ ผมอยากจะอยู่นิ่งๆเป็นเด็กเรียบร้อยให้นะ ถ้าไม่ติดว่ามันกำลังส่งสายตาดูถูกมาที่ผมอยู่!
“ไม่อยากจับก็อย่าจับสิโว้ย! กูไปขอร้องให้มึงมาวุ่นวายกับกูตั้งแต่เมื่อไหร่? ปล่อย!!”
วินาทีนั้น.. มันก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกโด่งๆชิดกับปลายจมูกของผม ส่งสายตาแปลกประหลาดมาให้
สายตาที่ผมเห็นทีไรต้องอ่อนระทวยทุกที ให้ตายสิ!
“หึ.. ก็คุณแม่ขอร้องไง”
ฟาลคอน :
ผมมองไอ้เด็กน่ารำคาญนี่โวยวายไม่หยุดด้วยสายตาเอือมระอา ให้ตายเถอะ คุณป้านะคุณป้า
ทำไมต้องให้ผมมายุ่งวุ่นวายด้วยตลอดเลยเนี่ย!!
“กลับบ้าน”
“ไม่กลับ!!” เจ้าเด็กอวดดีพองขนใส่ผมอย่างหยิ่งผยอง ไวกว่าความคิด ผมเห็นมันรีบก้าวเท้าหมายจะวิ่งหนีผม
แต่ไม่ทันซะล่ะ!
“เห้ย! แม่พี่ไม่เคยสอนเหรอว่าอย่ามาหิ้วคอเสื้อคนอื่นแบบนี้น่ะ!!” ผมใช้เพียงสองนิ้วเกี่ยวคอเสื้อนักเรียนของมันไว้จากด้านหลัง แค่นั้นก็ไปไหนไม่ได้แล้ว… เด็กจริงๆ
“แล้วแม่ไม่เคยสอนเหรอว่าให้หัดพูดดีๆกับผู้ใหญ่น่ะ” พอเจอผมย้อนเข้าไป ใบหน้ากลมๆก็บูดบึ้งแถมทำแก้มป่องและพ่นลมออกมาอย่างคนโมโหสุดขีด
“งั้นผมขอตัวรับเด็กผมกลับก่อนนะครับอาจารย์” ใครจะรู้ว่าจริงๆแล้วผมกับมันยืนเถียงกันอยู่หน้าโรงเรียน
ก็เข้าใจนะว่าหล่อ แต่ไม่ต้องมองจนตาหวานเยิ้มขนาดนั้นก็ได้ครับอาจารย์… J
สวัสดีค่า รีดเดอร์ที่นั่ลล๊คทุกคน เบื่อหน้ากันยัง?
โชว์คนเดิมเพิ่มเติมคือความออกทะเลลลล
ฝากน้องฟักข้าวกับพี่ฟาลคอนไว้ในอ้อมกอดด้วยค่ะ
อ่านเรื่อง Love Yourself แล้วเบื่อๆ แวะมาเรื่องนี้บ้างน้า
คิดเห็นยังไงคอมเมนต์ได้ค่ะ
จิ้มๆแล้วแวะไปทักทายกันบ้างนะ จุ๊บบบ <3
v
v
v
โชว์ห่วย C H o H U a Y
โชว์ห่วย C H o H U a Y
Guest
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ 
อ่านนิยายของโชว์ 
