นารีแลกรัก

เพราะความผิดพลาดใหญ่หลวงที่เกิดขึ้นในอดีตที่แสนเลวร้าย นำพาให้ "ราวิน อัฐทิวัฒิทานินทร์" กลับมาด้วยความแค้นและความชิงชังที่มีต่ออดีตคนรักอย่าง "อันดา ทาณุรัตน์" คุณหมอวัยสาว อนาคตไกล หากแต่ชีวิตของเธอต้องมาพังยับเยิน เพราะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้น เมื่อเธอผ่าตัดผิดพลาดทำให้ 'กิตติ อัฐทิวัฒิทานินทร์' บิดาของคนที่เธอรัก ต้องมาจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของเธอเอง !

และการจากไปของกิตติครั้งนี้ ทำให้ราวินเครียดแค้นหญิงสาวที่เขารักเป็นอย่างมาก และไม่ว่าอย่างไร เขาจะต้องเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่เธอได้ทำกับครอบครัวของเขา  และเขานี่แหละที่จะจบชีวิตของผู้หญิงสารเลวที่ชื่อ 'อันดา ทาณุรัตน์' ด้วยมือของเขาเอง !!

สปอยเบาๆ

"อันดา ! !"

เสียงเรียกแข็งกระด้างดังขึ้น ทำให้อันดาหันกลับไปตามต้นเสียงอย่างหวาดหวั่น

"ค่ะ คุณวิน"

ราวินเดินเข้ามาถึงตัวอันดา ก็กระชากแขนเรียวเล็กของเธออย่างแรง จนร่างเล็กรู้สึกเจ็บไปหมด แต่ก็ได้เพียงแต่เก็บเอาไว้ในใจ

"หายหัวไปไหนมาหะ ! ฉันบอกให้เธออยู่ในห้องนี้ ห้ามไปไหนไม่ใช่เหรอไง"

ราวินพูดตะคอกใส่อันดาที่ยืนเนื้อตัวสั่นเทา  ราวกับลูกนกอย่างน่าเวทนา

"คือ.. อัน..อัน"

ด้วยความตกใจเธอเลยเผลอพูดแทนชื่อตัวเองด้วยความสนิทสนมอย่างลืมตัว ทำให้ร่างแกร่งที่ยืนวางอำนาจอยู่ถึงกับมองเธอด้วยสายตาเครียดแค้นและเหยียดหยามเต็มทน

"ฉันบอกเธอแล้วไงอันดา ว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาทำตัวสนิทสนมกับฉัน แม้แต่ในความคิดก็ห้าม"

"พี่วิน"

เธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า เธอมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ พยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะรินไหลออกมาอยู่รอมร่อ

"อย่ามาบีบน้ำตาใส่ฉัน ฉันไม่ชอบ ! และจำใส่หัวสมองอันเน่าๆของเธอไว้ ว่าอย่ามาตัวสำออย น่ารำคาญให้ฉันเห็นอีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน !"

"พี่วินเกลียดอันมากเลยเหรอค่ะ" เธอถามด้วยความอดสูเต็มที่

"ใช่ ! ฉันเกลียดเธอยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ ฉันเกลียดเธออันดา ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ ! !"

"ถ้าอันตาย พี่วินจะหายโกรธ หายเกลียดอันบ้างไหมค่ะ"

"หึ ถ้าเธอตายงั้นเหรอ" ฉันไม่ให้เธอตายเร็วหรอกอันดา เพราะเธอจะต้องทรมานกับสิ่งเลวร้ายที่เธอได้ทำ เขาพูดต่อว่า

"เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยอันดา"

"พี่วิน !"

"หึ เอางั้นก็ได้ ถ้าเธออยากตายนัก ฉันจัดให้"

ราวินพูดจบก็หันหลังเดินกลับไป ตรงไปที่ลิ้นชักใต้หัวเตียงทันที พร้อมกับหยิบอะไรบางอย่างออกมาด้วยความร่าเริง  และเมื่อมันมาอยู่ตรงหน้าอันดา เธอถึงกับตกตะลึงกับความใจร้ายของราวิน

"ปืน !" เธออุทานด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วดูหดหูเหลือเกิน

"ใช่ปืน เอาไปซิ เห็นเธอบอกว่าอยากตายไม่ใช่เหรอ อันดา !"

"ฮึก ฮึก พี่วิน"

เธอถึงกับพูดอะไรไม่ออก  เมื่อเจอกับคำพูดที่แสนร้ายกาจของราวิน มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่พอจะทำให้เธอหายเจ็บปวดลงได้บ้าง

"อย่ามาทำสำออย ! ไหนเธอบอกว่าอยากให้ฉัน หายโกรธ หายเกลียดเธอไม่ใช่เหรอ นี่ไง"เขาพูดจบก็ขว้างปืนใส่ตรงหน้าอันดา เขาอยากจะรู้นักผู้หญิงสารเลวอย่างเธอ จะกล้าตายไหม

"กล้าหรือเปล่า อันดา  ทาณุรัตน์"

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไรต์เขียน  ยังไงก็ช่วยติดตามเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยน่ะค่ะ  หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วยน่ะค่ะ