"คืนนี้เงียบจัง"
โจวโจวพูดพลางมองไปตามทางเดินที่อยู่ข้างหน้า ค่ำคืนนี้ช่างเป็นคืนที่เงียบสงบ ไร้ซึ่งเสียงผู้คน มีแต่เสียงฝีเท้าของเจ้าตัวที่เดินไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย ไม่รู้ว่าจิ่งหยูจะเป็นยังไงบ้างหลังจากที่แยกจากกันคืนนั้นที่แฟนมีทในประเทศไทย ผมก็ไม่ได้เห็นเขาอีกเลยจนกระทั่งกลับมาที่จีน เราติดต่อกันตลอดเพียงแต่เจอกันไม่ได้ก็แค่นั้น..
ติ๊ง!!
J
"อยู่ไหน" เสียงข้อความในwechatดังขึ้นและชื่อที่ปรากฏบนจอคือจิ่งหยูคนที่ผมกำลังนึกถึงเมื่อกี้นี้
"ออกมาเดินเล่นข้างนอก นายล่ะ"
J
"อยู่แถวๆคอนโดนาย เห็นตัวนายละรออยู่นั่นแหละเดี๋ยวเดินไป"
ผมมองซ้ายมองขวาตามหาคนที่เพิ่งตอบข้อความผมไปเมื่อซักครู่นี้แต่ก็มองไม่เห็นใครเลย อาจจะเป็นเพราะความมืดบวกกับที่ผมสายตาสั้นด้วยเลยทำให้มองลำบาก แต่แล้วผมก็รู้สึกเหมือนมีมืออุ่นๆดึงข้อมือให้ผมหันกลับไปหาเขา กลิ่นหอมที่ผมคุ้นเคยค่อยๆลอยเข้ามาจนรู้สึกได้ชัดเจน คนตรงหน้ากอดรัดผมไว้แน่นความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ที่ผมจำได้ดี ผมอมยิ้มเล็กๆแล้วกอดเขาไว้เช่นกัน
"ทำไมมาเร็วจังล่ะ"
"อยากเจอ คิดถึงมากนะ"
"แล้วออกมาแบบนี้ไม่กลัวคนเห็นหรอ ทำไมไม่เข้าไปรอในห้องเดี๋ยวก็จะกลับเข้าไปแล้วนะ"
"ไม่กลัว ก็จะมาอ่ะ กว่านายจะเดินเข้าไปก็นานคิดถึงจะตายละ"
"ปากหวานขึ้นเยอะเลยนะ เดี๋ยวนี้ไปแอ๊วหญิงหรอ"
"แอ๊วเอิ้วอะไร ไร้สาระ แล้วนี่ไม่คิดจะบอกคิดถึงกันบ้างเลย?" คนตัวสูงออกน้ำเสียงดุผมด้วยท่าทางที่ออดอ้อน เขาหยิกแก้มผมไปหนึ่งทีเบาๆก่อนจะดึงไปกอดอีกรอบ
"คิดถึงสิ เมื่อกี้ก็เพิ่งนึกถึงนายนะแต่ตอนนี้รีบเข้าห้องเถอะก่อนจะมีคนมาเจอ"
"จะกลัวอะไร ช่างหัวมันดิ"
"ไม่ได้ นายเองก็กำลังจะไปได้ดีฉันไม่อยากทำให้นายต้องเสียโอกาสเพราะฉันนะ"
"มันน่ารำคาญนะที่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้อ่ะ ฉันอยากอยู่กับนาย"
"อดทนหน่อยสิ ฉันแคร์นายมากนะ ฉันอยากเห็นนายมีชีวิตที่ดีเพราะงั้นต้องสู้นะ!"
เอี๊ยดดด
"นายอาบน้ำแล้วหรอ?" เมื่อเข้ามาถึงห้องเราสองคนก็ทำตัวอย่างปกติที่คำทำกัน จิ่งหยูพุ่งไปที่เตียงอันดับแรกส่วนผมก็กำลังจะถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำแต่ทว่า มือหนาจับมือผมแล้วดึงลงไปนอนบนตัวอีกฝ่ายก่อนจะโอบเอวผมไว้
"อืม... กลิ่นหอมดีจังอ่ะ" จิ่งหยูสูดดมลงไปที่คอผมหนึ่งฝอดใหญ่ก่อนจะทำหน้ายิ้มระรื่น
"หอมบ้าอะไรของนาย ยังไม่ได้อาบน้ำเลย ปล่อยเลยนะจะไปอาบน้ำ!" ผมดิ้นหนีเขาแต่แขนแกร่งก็รั้งผมไว้ไม่ปล่อย มือซนลากต่ำลงมาบีบคลึงตูดผมผ่านกางเกงในสีขาวตัวบาง และก็ยังไม่หยุดที่จะโถมหน้าเข้ามาหาผมแล้วผมข้างหูด้วยเสียงอึนแผ่วเบาแต่รู้สึกได้ถึงความจริงจังและหนักแน่น
"ฉันขอโทษที่ไม่ได้อยู่ข้างๆนาย ขอโทษที่ปกป้องนายไม่ได้เลย ทุกอย่างฉันทำเพื่อนายนะที่ฉันยังทนอยู่แบบนี้เพราะมันคือสิ่งที่นายต้องการฉันจะทำเพื่อนาย"
"อือ.. ไม่เป็นไรหรอกฉันเข้าใจทุกอย่าง เข้าใจนาย ฉันไม่เป็นไรหรอกนะอย่าห่วงเลย" ผมมองหน้าเขาแล้วยิ้มให้เพื่อให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นแต่คู่นั้นกลับขุ่นมัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้ดีว่าเขารู้สึกยังไงผมก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอกนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่เราสองคนต่างมีทางเดินเป็นของตัวเอง เขาก็ควรทำในสิ่งที่เขาควรจะทำผมเองก็จะทำตามทางของผม ถึงแม้ว่ามันจะยากต่อการมาเจอกัน แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกของเราจะเปลี่ยนไป ยิ่งมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมันยิ่งทำให้เราแข็งแกร่งและพร้อมจะก้าวผ่านไปด้วยกัน ผมไม่กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ขอแค่ผมมีเขาอยู่ผมก็พร้อมจะเจอปัญหาที่เข้ามาเสมอ
"นายต้องเข้มแข็งนะ ฉันรู้ว่านายทำได้.. ฉันจะอยู่ข้างๆนาย พร้อมที่จะเดินเคียงข้างนายเสมอ"
จิ่งหยูประคองหน้าโจวโจวมาจูบทันทีเมื่อสิ้นสุดปลายเสียงด้วยหลากหลายความรู้สึกทั้งหวง ห่วงและกระหาย เขาอยากจะเป็นคนที่ออกรับแทนโจวโจวทั้งหมดแต่เขาทำไม่ได้ ทั้งสองคนค่อยๆกดจูบกันอย่างอ้อยอิ่งจิ่งหยูค่อยๆพลิกให้โจวโจวมาอยู่ข้างล่างแล้วใช้สองแขนแกร่งประกบไว้ การจูบยังคงดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งคนตัวโตละออกจากปากเลื่อนลงมาลากลิ้นเลียไปตามแผงออกขาวของคนที่อยู่ด้านล่างตนก่อนจะใช้ลิ้นเกี่ยวตะหวัดหัวจุกสีสวยแล้วคบเม้มเบาๆ
"อื้ออออออ~" โจวโจวตอบรับการกระทำนั้นของจิ่งหยูจึงออกเสียงครางในลำคอหลายทีจนจิ่งหยูน้อยเริ่มแข็งขึ้นมา เจ้าของเสียงหวานรู้งานเป็นอย่างดีถอดซิบกางเกงของคนรักออกแล้วใช้มือสัมผัสแกนกายของอีกคนแบบไม่เขินอายก่อนจะช่วยชักเข้าตามจังหวะไปเรื่อยๆ จิ่งหยูยังคงทำรอยรักไว้เต็มแผงอกขาวแสดงออกถึงทั้งร่างกายนี้เป็นของเขาเพียงคนเดียว แกนกายร้อนผ่าวถูกสอดแทรกเข้าไปในช่องทางรักที่ตอดแน่นของโจวโจวไปเรียบร้อยแล้ว รู้ตัวอีกทีคนตัวเล็กก็ซี๊ดปากออกมาด้วยความเจ็บปวด
"จะทำเบาๆนะ"
จิ่งหยูรู้ว่าคนรักของตัวเองไม่ชอบให้ใช้ความรุนแรงในระหว่างที่ทำศึกรัก เขาชอบความอ่อนโยนมากกว่าถูกกระทำรุนแรง ร่างแกร่งค่อยๆขยับช้าๆเพื่อให้อีกคนปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ด้านในกายตัวเอง โจวโจวเริ่มกำผ้าปูที่นอนแน่นแล้วครางออกมาไปพร้อมกับสีหน้าที่เซ็กซี่แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างแกร่งขยับเอวเร็วขึ้นไปตามจังหวะแต่ก็ไม่ลืมที่จะมองหน้าคนข้างล่างที่กัดริมฝีปากล่างตัวเองอยู่ ใครจะอดใจไหวจิ่งหยูโน้มตัวลงไปเล่นซนอยู่ที่ปากโจวโจวอย่างหมั่นเขี้ยว เมื่อมาถึงเวลาตีสามทั้งสองเสร็จธุระน้ำขาวขุนของจิ่งหยูถูกปล่อยเข้าไปในช่องทางตอดรัดแน่น น้ำรักของโจวโจวเองก็ถูกปลดปล่อยออกมาเช่นกันเมื่อถูกจิ่งหยูใช้ปากครอบครองแกนกายไว้ ภาระกิจอันหนักหน่วงได้จบลงทั้งคู่กลับมานอนกอดกันเช่นเคยเหมือนทุกครั้งที่เสร็จกิจหรือเวลาที่นอนด้วยกัน
"เจ็บมั้ย?"
"เจ็บ.. แต่ไม่เป็นไรหรอก" คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนมีความแอบดื้ออยู่นิดๆ
"ฉันรักนายนะ ไม่มีวันที่ฉันจะทิ้งนายเพราะนายคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน
"ฉันก็รักนาย แค่มีนายฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้ว อีกอย่างนี่มันแค่เริ่มต้น"
-------------------------------------------------------------
นี่คือฟิคทดลองนะคะ ถ้าใครสนใจอยากให้เขียนต่อคอมเม้นมาเยอะๆน้า
ฟิคนี้แต่งขึ้นเมื่อตอนลมพายุแรงและไฟก็ดับด้วย เราเลยเกิดอารมณ์ที่อยากจะเขียนตามใจตัวเองขึ้นมา
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
Guest
