The one Time กาลครั้งหนึ่ง...เราเคยรักกัน
Prologue
เฮ้อ! วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ผมต้องมานั่งถอนหายใจรอใครสักคน... สักคนที่ผมเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้จะยากเกินไปสำหรับมนุษย์ตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่จะทำได้
กี่วัน กี่ปีมาแล้วนะ ที่ผมต้องมานั่งกินไอติมสองถ้วยอยู่คนเดียว ครับ... ไอติมสองถ้วย ผมไม่ได้กินมันทีเดียวสองถ้วยหรอกครับ ผมซื้อมาเผื่ออีกคนหนึ่งด้วย คนที่ผมรอ... รอคอยมาเป็นปี แต่ผมนั่งมองมัน จนมันละลายกลายเป็นน้ำหมดแล้วน่ะสิ
ก็วันนี้เป็นวันครบรอบของผมกับเขา
ผมทำตามสัญญาทุกครั้งในแต่ละปี ผมจะมานั่งกินไอติมร้านโปรดกับเขา แล้วสั่งไอติมรสช็อคโกแลตมาสองถ้วยกับ... เขา แค่เขาสองคนเท่านั้น
บ่อยครั้งที่ผมสั่งไอติมสองถ้วยแล้วพนักงานสงสัย ผมจึงตอบออกไปตามตรง สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงรอยยิ้มเศร้าๆ ที่เห็นใจ แต่ผมไม่ต้องการรอยยิ้มเศร้าๆ ผมต้องการรอยยิ้มที่สดใสเหมือนแสงแดดยามเช้าในฤดูร้อนมากกว่า ผมช่างคิดถึงรอยยิ้มนั้นเหลือเกิน
...รอยยิ้มที่ทำให้ผมอบอุ่นไปทั่วหัวใจ
แกร๊ง~
เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านดังขึ้น ผมจึงผละสายตาออกจากถ้วยไอติมรสโปรดไปทางประตู พบกับร่างหนาที่คุ้นตาดี แต่ผมก็ได้แต่ไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไร ก่อนจะเบนสายตากลับมายังถ้วยไอติมดังเดิม แล้วเงาของร่างหนาก็มานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามผม... ร่างหนานั่นมาแค่ทำตามสัญญาของเขาเท่านั้น
"ยังไม่เลิกอ่านอีกเหรอ หนังสือนั่นน่ะ" สายตาหม่นอมความเศร้าเอ่ยขึ้น หลังจากที่ได้พบกับหนังสือการแพทย์เกี่ยวกับโรคหัวใจ
"ครับ" น้ำเสียงเสียงหวานตอบรับอย่างแผ่วเบา
"พี่ว่า มันก็นานมาแล้วนะ ที่เราทำตามสัญญาของเรียวสึเกะ ไอติมรสช็อคโกแลตสองถ้วย กับดอกลิลลี่ขาว"
"ทำยังไงได้ล่ะครับพี่โคตะ ผมคิดถึงเขามาตลอดเวลา ไปทางไหนก็มีแต่ภาพผมกับเขาด้วยกันมาตลอด" พลันขอบตาเรียวร้อนผ่าวขึ้นมากระทันหัน น้ำใสๆ เอ่อล้นอยู่ขอบดวงตาที่เริ่มแดงขึ้นทีละนิด
"มันคงไม่ดีนะ ถ้าเอาแต่ร้องไห้ในวันสำคัญแบบนี้ เราต้องยิ้มสิ ถ้าเรียวสึเกะรู้คงไม่ดีใจหรอก ที่ยูริมานั่งร้องไห้ในวันครบรอบน่ะ"
"รอยยิ้มเหรอ? ทุกวันนี้ผมได้แต่รอยยิ้มที่แสนเศร้าส่งกลับมา ผมชอบรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบนั้นมากกว่า" หน้าหวานก้มหน้าลงชิดกับอกบาง ก่อนจะปล่อยให้น้ำใสๆ ไหลออกมา
มันห้ามไม่อยู่จริงๆ ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล ที่ฝังแน่นอยู่ในอกถูกปล่อยออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นานมาแล้วที่ผมไม่ได้รับรอยยิ้มอบอุ่นเลยสักครั้ง มันช่าง... โหยหา คิดถึง ต่อให้อ้อนวอนกับพระเจ้าอย่างไรก็คงไม่ได้
พัง... พังหมดแล้ว ความเข้มแข็งที่อุตส่าห์อดทนกับความเศร้านี้เป็นเวลาห้าปี
ห้าปีที่ต้องทนกับความเศร้าอย่างเดียวดาย
ห้าปีที่ต้องให้พี่โคตะมานั่งมองผมด้วยความสงสาร
ห้าปีที่ต้องรอคอย ถึงจะนานไปหน่อย หรือนานกว่านี้ก็ย่อมได้
ห้าปีที่ต้องฝืนยิ้มให้กับคนรอบข้าง
ห้าปีที่ต้องมานั่งแอบร้องไห้คนเดียว ไร้คนปลอบโยน
.
.
.
"พี่จะมาบอกน่ะ พรุ่งนี้ทางบ้านพี่ จะไปหาเรียวสึเกะ เราจะไปด้วยมั้ย?"
"ครับ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับที่บ้านนะ"
"เมื่อไรครับ เมื่อไรผมจะได้เจอเขาสักที"
"ลองมองท้องฟ้านั่นดูสิ" มือหนาชี้ออกไปนอกบานกระจกใส "พี่รู้สึกได้ว่า เรียวสึเกะไม่ได้ห่างไกลจากพี่เลยสักนิด เพียงแต่อยู่ในที่ที่เราไปไม่ถึงเท่านั้นเอง"
หน้าหวานเงยหน้ามองออกไปยังบานกระจกใส เห็นท้องฟ้าที่มีหมู่ก้อนเมฆหลากหลายรูปร่างออกไป เห็นความสดใสเห็นท้องฟ้าในฤดูร้อน เห็นแสงแดดอ่อนๆ ที่ถูกชักพาให้สาดส่องไปทั่วพื้นดิน
เห็นความใกล้ชิด... เพียงอีกนิดเดียวก็แตะถึงแล้ว เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง ต้องรอ... รอเวลาที่เหมาะสม
รอยยิ้มบางๆ ที่ถูกส่งออกไปหาใครสักคน ที่เฝ้ารอมองมาตลอดเวลาห้าปี ได้ถูกส่งออกไปแล้ว นานเท่าไรแล้วที่ผมไม่ได้ยิ้มแบบนี้ นานจนแทบจำไม่ได้ จำไม่ได้ว่าผมเคยยิ้ม เคยมีความสุข แบบนี้สินะ ที่เรียวสึเกะต้องการ ไม่ใช่การนั่งอมทุกข์ เรียวสึเกะคงไม่ชอบแน่กับความทุกข์น่ะ
"ดีมากเลย! ต้องแบบนี้สิ รอยยิ้มที่เหมาะกับยูริ ไม่ใช่ความเศร้า"
"ครับ ผมว่า ผมกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวต้องเข้าเวรอีก"
"อื้ม! แล้วออกเวรกี่โมงล่ะ พี่จะได้ไปรับเลย"
"ประมาณแปดโมงเช้าครับ"
"อ่า~ ได้! ไว้พี่ไปรับนะ โชคดีล่ะ"
"ครับ เช่นกัน"
ขอโทษนะ ที่ได้ยิ้มแบบนี้มานานมากแล้ว หวังว่านายคงไม่โกรธกันหรอกนะ อีกแค่นิดเดียว... นิดเดียวเท่านั้น เพื่อนายแล้ว ผมทำให้ได้ทุกอย่าง... เรียวสึเกะ
ช่อดอกลิลลี่ขาวถูกว่าลงบนป้ายหลุมศพ... ที่สักชื่อตัวอักษรคันจิสีทอง 'ยามาดะ เรียวสึเกะ' มือบางค่อยๆ เอื้อมไปสัมผัสอย่างแผ่วเบา ราวกับว่ากลัวมันแตกสลาย พลางใช้มือวาดเป็นรูปสไมล์ลี่ ที่อีกคนชอบทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง
น้ำใสๆ ที่เอ่อตรงขอบตาได้ล่วงลงกระทบกับป้ายหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ มือบางรีบยกขึ้นมาเช็ดอย่างลวกๆ ราวกับกลัวให้อีกคนที่นอนหลับตื่นขึ้นจากความหลับใหล แล้วมาพบกับน้ำตา... ซึ่งอีกคนไม่ชอบมันเอาซะเลย
มือบางถอดชุดกาวน์สีขาวสะอาดก่อนจะวางพาดลงยังหน้าหลุมศพ ราวกับเป็นหลักฐานที่เขาได้พยายามทำเพื่อคนรักได้สำเร็จ ถึงแม้อีกคนจะไม่ได้ขอร้องไว้ก็ตาม เขาได้เป็นหมอในโรงพยาบาลของเอกชนแห่งหนึ่ง 'แพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจ' ที่เข้าทำมาทุกวันนี้ก็เพื่อ... เรียวสึเกะ เขาไม่อย่างให้มันซ้ำรอยเดียวอีก
"ผมรู้นะ นายชอบกวีบทนี้..." ริมฝีปากบางขยับเอ่ยขึ้นตามบท ที่เขาได้อ่านจนจำได้ขึ้นใจ
"Sine we first met, I can't seem to forget you
[ตั้งแต่ที่เราได้พบกันครั้งแรก ดูเหมือนผมไม่สามารถลืมคุณได้เลย]
You mesmerize me with you beautiful face
[คุณสะกดจิตผมด้วยใบหน้าที่สวยงามของคุณ]
There are not enough words to describe
[คำพูดใดก็อาจนำมาอธิบายได้]
How perfect you are
[ว่าคุณสมบูรณ์แบบเพียงใด]
.
.
.
ร่างหนาของยาบุ โคตะ ได้แต่ยืนเฝ้ามองร่างบางที่พร่ำอ่านกวีบนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับตอกย้ำความรักที่ร่างบางมีให้เรียวสึเกะอย่างเหนียวแน่น มันไม่ใช่เป็นความรักที่ต้องผูกมัด หากแต่เป็นความรักที่บริสุทธิ์ใจทั้งสองฝ่าย
วูบ~
สายลมเเย็นสบายพัดผ่านร่างหนาแล้วร่างบางไปพร้อมกัน ทำให้ร่างบางหยุดเอ่ยกวีบทนั้น จำต้องเงยขึ้นไปยังท้องฟ้าสีครามสบายตา และอดส่งยิ้มหวานให้ไม่ได้
วูบ~
ราวกับรับรู้ทุกอย่างดี สายลมนั่นจึงพัดพาความเย็นสบายมาอีกรอบ ริมฝีปากบางเอ่ยขึ้นแผ่วเบา กระซิบให้กับสายลมเย็นนั่น
'ขอบคุณนะ'
ถ้าเป็นไปได้ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เรียวสึเกะอยู่ข้างๆ เขาล่ะก็... คงจะดีกว่านี้ นานมาแล้วนะ ที่ยังไม่ลืมเรื่องครั้งนั้น...
Talk's with me
สวัสดีคะ เปิดเรื่องมาเราก็ดารม่าใส่เลย 5555 คือเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากการอ่านนิยายแจ่มใส เรื่อง 'Sky High...' คะ อยากให้อ่านอะไรที่ดราม่าๆ มั่ง~ 5555
เราแต่งแต่แบบว่า ซาดิสต์ SM มาตลอดในหัวสมอง 555 ก็อยากลองดูว่าไอ้คำว่าดราม่าเนี่ย จะมีอยู่ในตัวเราบ้างรึเปล่านะ? แต่คำว่าลองน่ะ จะออกมาดีไม่ดี ยังไงก็ฝากกระทืบ ไม่ใช่คะ ฝากติชมได้นะคะ แล้วอย่าลืมสกรีม #ฟิคกาลครั้งหนึ่ง ด้วยคะ
ปล.เราเพิ่งจะมาใหม่ในที่นี่นะคะ แต่เราเก่าในเด็กดีคะ 5555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ อาจจะมีคำผิดแฝงอยู่ด้วยนะคะยังไงก็ช่วยบอกด้วยคะ ^^
Twitter @YCHSJ10
1 Commend = 1 Spirit
Guest
