หวัดดี...

ฉัน สมายด์ พิทัยพัคดี

เป็นลูกสาวคนเดียวของ CEO บริษัทส่งออกอะไหล่เครื่องบินให้กับต่างประเทศ

ถึงจะเป็นลูกสาวคนเดียวที่ไม่ต้องแบ่งความรักของป๊าให้ใคร แต่เชื่อเหอะ ฉันไม่เคยได้ความรักจากป๊าเลย

วันหยุดงาน เทศกาลต่างๆ ป๊าแทบไม่มีเวลาให้ฉัน วันๆเอาแต่ทำงานปล่อยให้ฉันอยู่กับแม่รันตลอด

ฉันหันไปบอกแม่รันที่ดูเหมือนจะคัดค้านไม่ให้ฉันออกไปข้างนอก

แม่รันเป็นคนที่เลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็กๆ แถมยังเป็นคนสนิทของแม่แท้ๆฉันด้วย จนตอนนี้แม่ฉันเสียได้2ปีแล้ว

ฉันไม่รอให้แม่รันได้พูดอะไรต่อก่อนจะเดินไปที่รถหรูคันโปรดแล้วมุ่งหน้าไปยังที่หมายทันที

- สุสาน -

ฉันยืนจ้องรูปแม่อยู่แบบนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ในวันที่ฉันเศร้าท้อแท้ ฉันจะมาหาแม่เสมอ ฉันเลือกที่จะมาสุสานทุกครั้ง จนมันเหมือนเป็นบ้านของฉันแล้ว

ฉันหันไปมองสุสานข้างๆกับของแม่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย

มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาออกก่อนจะจ้องไปที่รูปเพื่อนสาวคนสนิท

สายตาที่หม่นหมองกับแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างคนอาฆาตแค้น มือเรียวกำมือแน่นโดยไม่กลัวว่าจะตัวเองจะเจ็บ

Talk : ออกัส

ผมยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ลูกน้องออกไปก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ผมละสายตาจากเอกสารแล้วหันไปมอง

Line : Drak five

Talk : สไมล์

น่าเบื่อที่สุด

ยัยดิวทำไมชักช้าแบบนี้นะ

มัวทำอะไรของมันอยู่

ฉันหันไปมองดิวเพื่อนสนิทอีกคนก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

ดิวพูดจบก็รีบเดินนำหน้าฉันไปที่ร้านเค้กทันทีโดยไม่รอฉัน

เราสองคนเข้ามาในร้านก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในร้านถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งมากมาย

คำถามของพนักงานทำให้ฉันเงียบลงทันที

ดิวถามฉันในขณะที่เรากำลังจะมุ่งหน้าไปที่รถ

ระหว่างที่ฉันหันไปคุยกับดิวนั้น ประตูร้านก็ถูกเปิดออกกระแทกใส่ตัวฉันจนล้มลง

ผลัก!ตุ๊บ!

ก้นของฉันล้มกระแทกกับพื้นจนปวดไปหมด

ฉันหันไปตะคอกเพื่อนสนิทที่ถามอะไรที่ไม่เข้าหูฉันออกมา

ฉันหันไปมองคนที่เปิดประตูชนฉันอย่างเอาเรื่อง

เราสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ไม่สิ ฉันต่างหากที่ไม่ยอม

ส่วนเขามองมาที่ฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนคนไร้อารมณ์

หมอนี่พูดจบก็เดินผ่านหน้าฉันไปอย่างหน้าตาเฉย

ฉันหันไปมองดิวด้วยความไม่สบอารมณ์ก่อนจะคว้าแขนผู้ชายคนนั้นให้หันมา

ร่างสูงมองมาที่ฉันพร้อมกับสายตาที่ดุดันจนฉันเองก็แอบขนลุก

ใบหน้าที่สวยหวานขัดกับดวงตาที่เหมือนเสือร้ายอย่างสิ้นเชิง

น้ำเสียงราบเรียบที่เปล่งออกมาพร้อมกับสายตาดุดัน ทำให้ฉันตัวแข็งอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เป็นไรของมึงเนี่ยสมายด์ ทำไมมึงต้องกลัวหมอนี่ด้วย

เสียงผู้หญิงที่ดังมาจากด้านหลังฉันทำให้ฉันหันไปมอง

ฉันเรียกชื่อหวายออกมาก่อนจะยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี

ฉันพูดพร้อมใช้สายตากวาดมองรอบร้าน

ดิวหัวเราะออกมาอย่างคนอารมณ์ดีก่อนจะเดินไปที่รถ

ไม่นานดิวก็กลับมาพร้อมกับกล่องของขวัญ

ร่างสูงหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป

หวายทำตามที่ฉันบอกทันที

Talk : ออกัส

เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากในร้านทำให้ผมหันไปมองทันที

มันเสียงหวายหนิ

ขายาวไม่รอช้าก่อนจะรีบกลับเข้าไปด้านใน

ภาพที่ผมเห็นคือหวายกำลังร้องไห้และตัวสั่นสายตาที่หวาดกลัวกำลังจ้องไปที่กล่องของขวัญ

ตุ๊กตาหัวขาดที่มีเลือดอาบไปหมดอย่างน่ากลัว

ผมหันไปมองผู้หญิงที่ให้ของขวัญกับหวาย เธอกำลังหัวเราะสนุกสนานที่ได้แกล้งหวาย

เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่ดุดันก่อนจะหันกลับไปมองบางอย่าง

ผู้หญิงคนนี้อันตรายชิปหาย หน้าตาก็ดีแต่นิสัยโครตแย่

เหมือนภาพทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมด

เธอทำเรื่องที่ผมไม่คาดคิดโดยการโปะเค้กใส่หน้าหวายจนชิ้นส่วนมันกระเด็นมาโดนเสื้อผม

เพื่อนกันมันต้องห้ามกันดิวะ ทำไมถึงปล่อยให้เพื่อนทำแถมหัวเราะอย่างสนุกเฉย

ร่างเล็กหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาก่อนจะโยนให้ผมจนมันกระจัดกระจายทั่วร้าน

ร่างเล็กมองมาที่ผมก่อนจะส่งยิ้มที่ทำให้ผมแทบประสาทเสีย

ผมหยิบปืนออกมาจากด้านหลังก่อนจะเล็งไปที่ร่างเล็ก

ปัง!!!

ผมไม่รอให้เธอได้พูดจบก่อนจะลั่นไกปืนออกไป

เพล้ง!!

เสียงแจกันที่โดนลูกกระสุนจนมันแตกกระจัดกระจายเป็นเศษเล็กๆ

ร่างเล็กยังคงยืนนิ่งเพราะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ร่างเล็กมองมาที่หวายอย่างคนที่เกลียดชังจนเห็นได้ชัด

ผมมองดูสภาพของหวายแล้วรู้สึกอดสงสารไม่ได้

หวายพยักหน้าพร้อมเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปด้านในร้าน

ผมหันออกไปนอกร้านก่อนจะมองไปที่รถผู้หญิงคนนั้นที่กำลังขับออกไป

เธอกับหวายมีเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงทำกันได้ขนาดนี้

แล้วผู้หญิงตัวเท่านี้ทำไมทำเรื่องแย่ๆแบบนี้ได้

ผมไม่เคยเจอใครที่นิสัยแย่เท่าเธอมาก่อนเลย

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก ผมยังสงสัยไม่หาย ในเมื่อเขาสองคนเป็นเพื่อนกันแต่ทำไมอีกฝ่ายทำเหมือนเกลียดชังหวายนักล่ะ

ช่างแม่งเหอะ

. . . . . . __________________