“ท่าน...อย่าพึ่งจากข้าไปนะ...”

"ข้าต้องไปแล้ว..."

"ท่าน..."

ฟุ่บ

สวัสดีคะ

ฉันชื่อคานาโอะ

และนี้ก็เป็นเรื่องราวของฉัน

line

กลุ่มเผือกเรื่องชาวบ้านเก่ง~~(6)

จบแชท

. . . . . . . . . . . . .

10:00

หลังเดินมาได้ซักพัก

ปึก

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไปชนชายอีกคน

ชายคนนั้นตัวสูงอายุใกล้เคียงกับเธอ

ไม่นานเธอก็ล้มไป

เธอค่อยๆลุกขึ้นยืน…

และสบตากับชายคนนั้น

แปลกจัง?

ฉันเคยเจอเขาที่ไหนงั้นหรอ

เราไม่ได้รู้จักกันแต่…

ทำไมรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ชายคนนั้น

เขายื่นมือมาทางเธอก่อนจะสบตาเธออีกครั้ง

ชิ้ง

คานาโอะจู่ๆก็นึกอะไรบางอย่างได้

ราวกับ…

เธอนึกถึงความสรงจำเมื่อชาติที่แล้ว

. . . . . . . . . . . .

“ท่าน…”

“อย่าพึ่งด่วนจากข้าไปเลย…”

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น

นั่น…

เรางั้นหรอ

“ข้า…ขอโทษ”

“แต่ข้าต้องไปแล้ว”

“ท่านอย่าไปเลยข้าขอร้อง”

?!

“เจ้าเคยได้ยินเรื่องเล่านี้ไหม”

“เรื่องเล่าอะไรหรือท่าน”

“ไม่ว่าภพชาติใดเราก็จะได้เจอกันเพราะชะตาลิขิตได้กำหนดไว้แล้ว…”

“แค่ก—“

“ท่านอย่าฟืนไปเลย…”

“ข้าขอโทษแต่ข้าต้องไปแล้ว…”

“ไม่…”

“ข้าจะตามท่านไปด้วย!!”

หญิงสาวคนนั้นก็ไปหยิบดาบเล่มหนึ่งมา

แต่ชายคนนั้นห้ามไว้

“อย่าเลย…”

“ไม่งั้นดวงวิญญาณของข้าไม่ไปสู่สุคตินะ…”

“ฮะ…ฮือ…”

“อย่าร้องเหมือนเด็กเอาสิ”

“ตอนนี้เจ้าก็โตแล้วนะ…”

“โฮ…ฮือ—“

ชายคนนั้นจับคางหญิงคนนั้น

“ข้าสัญญาว่า…”

“ไม่ว่าจะภพชาติใด”

“เจ้ากับข้าก็จะได้เจอกัน…”

. . . . . . . . .

-end-