#นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากการมโนของไรท์ล้วนๆ ไม่มีเจตนาทำให้ศิลปินในรูปเสื่อมเสียแต่อย่างใด จึงขออภัยมา ณ...ที่นี่ 🙏🙏#

ณ.....คฤหาสน์หรูตระกูลเสรีรักษ์ . 03:25 น . 🏣

Part บรรยาย กลางดึกที่เงียบสงัด ทุกชีวิตในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้คงกำลังดำดิ่งสู่ห้วงนิทรา จะมีแค่เพียงห้องนอนของลูกชายคนโตของตระกูลเสรีรักษ์เท่านั้นที่ยังมีกิจกรรมบนเตียงอันหนักหน่วง

ร่างสูงกำยำที่เปลือยเปล่าของลูกชายคนโตของตระกูล กำลังขยับตัวบนร่างบางของเด็กในบ้านร่างสูงยังคงถาโถมกระแทกร่างบางอย่างหนักหน่วง

เพี๊ยะ!!! เสียงฝ่ามือหนา ฟาดลงที่แก้มก้นกลมกลึงของร่างบาง

มือหนาของร่างสูงจิกผมของคนใต้ร่าง ที่ฟุบกับหมอนที่เงยหน้าขึ้นมา

. พลึ่บ!!" หมับ!! ร่างสูงก้มลงไปฝังเขี้ยวลงที่ไหล่บาง และฝากรอยรักสีดอกกุหลาบไว้ที่แผ่นขาวเนียนอีกหลายรอย

ร่างสูงออกแรงกระแทกร่างบางที่คว่ำหน้าทางด้านหลัง อย่างเต็มแรงไม่มีผ่อนหนักเบายังคงถาโถมเหมือนดั่งลมพายุที่พร้อมพัดคนใต้ร่างให้แหลกลงต่อหน้า

แม้จะเจ็บกับการกระทำของร่างสูงสักเท่าไหร่ ร่างบางก็ยอมเปล่งเสียงครางออกมาดังๆตามที่อีกฝ่ายต้องการ

ร่างสูงเกร็งกระตุกแล้วปลดปล่อยน้ำแห่งความสุขออกมา

ร่างสูงปล่อยคนใต้ร่างเป็นอิสระ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปลายสายตามองร่างบางที่บอบช้ำเพราะเซ็กที่เพิ่งจบลง

ร่างบางรีบดันตัวลุกขึ้นนั่ง ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนเพียงแค่เท้าสัมผัสกับพื้นห้อง ความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามาจู่โจม ร่างบางกัดฟันข่มความเจ็บใส่เสื้อผ้าแล้วหันมาจัดการเก็บผ้าปูที่นอนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสีขาวข้นปนสีแดงสดกระจายเลอะบนผ้าปูสีขาว

ร่างบางจัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่ แล้วหอบผืนที่เลอะคราบเลือดของตนใส่ตะกร้าเพื่อนำมาซักก่อนที่ทุกคนในบ้านจะตื่นขึ้นมา

. . . . .

06:45 น.

Part นที ผมเป็นเด็กในบ้านของตระกูลเสรีรักษ์ พ่อของผมนำผมมาขายเพื่อใช้หนี้ตั้งแต่ผมเด็กๆ ผมอยู่ในบ้านหลังนี้ถึงแม้จะอยู่ในฐานะเด็กในบ้านแต่ คุณท่านก็ให้การศึกษากับผม ให้ผมเรียนที่เดียวกับลูกชายของคุณท่านทั้งสองคน ตั้งแต่ประถม มัธยม และมหาลัยล้วนแต่เป็นสถานศึกษาของเหล่าคนมีเงินทั้งนั้น

ผมสำนึกอยู่เสมอว่าคุณท่านมีบุญคุณกับผม ให้ข้าวให้ที่อยู่ให้การศึกษากับผม อะไรที่จะพอตอบแทนบุญคุณของบ้านหลังนี้ได้ผมยอมทำ

ผมเดินเข้ามาในครัวเพื่อหาอะไรกิน ถึงจะเจ็บจนกินอะไรไม่ลงผมก็ต้องฝืนกิน ถ้าไม่เช่นนั้นอาการผมคงต้องแย่กว่านี้แน่นอน

. . . . . . .

บรรยาย นทีพยายามข่มความเจ็บพาร่างกายอันบอบช้ำเดินออกมาหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่จอดรถของลูกชายทั้งสองคนของเสรีรักษ์

.

Part อัคคี ผมยืนฟังพี่ชายต่างแม่ของผมกับน้ำคนติดตามของเค้าพูดคุยกัน พอเดาได้ว่าพี่ชายของผมคงมีอะไรไม่สบอารมณ์เป็นแน่ ถึงไม่ยอมให้น้ำขับรถให้ ผมเห็นว่าพี่วายุขึ้นรถตัวเองแล้วจึงเดินออกมาชวนน้ำไปด้วยกันเพราะยังไงเราก็เรียนอยู่ที่เดียวกัน

ปริ๊นนนน !!!!

ปริ๊นนนน!!!!

วายุที่นั่งมองสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ก่อในเกิดความไม่พอใจในตัวของสองคน

.

.

.

.

.

.

Part นที คำว่า "คนของกู " ที่วายุได้ประกาศบอกใครต่อใคร มันไม่น่าดีใจหรอกครับเพราะความหมายที่แท้จริงผมก็คือ "ทาส" ของเค้าแค่นั้นเอง

Part อัคคี ผมต้องทนเห็นน้ำโดนพี่ชายต่างมารดาของผม ทำร้ายไปอีกสักเท่าไหร่ แล้วเมื่อไหร่ที่นทีจะยอมเปิดใจให้ผมได้เข้าไปดูแลเค้าสักที

Part วายุ ที่ผมบอกว่ามัน คือ คนของผม มันไม่ได้สำคัญอะไรกับผมหรอกนะครับ มันก็แค่ทาสของผม ทาสที่ต้องซื่อสัตย์ของเจ้านายอย่างผมเพียงคนเดียว และผมเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวของมันก็แค่นั้น แล้วยิ่งถ้าคนคนนั้นคือไอ้ไฟ น้องชายต่างมารดาของผม อย่าหวังว่าจะได้อะไรที่เป็นของผมเป็นอันขาด

.

. .

. .

. .

. .

. .