___

" เส้นใหญ่น้ำตกไม่กระเทียม ไม่ชีไม่หอมลูก "

ซันกำลังจะเข้าไปถือเอาชามก๋วยเตี๋ยวก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆ มีมือปริศนาเข้ามาถือชามนั้นก่อน

" ลูกครับ ชามนี้มันของ- "

เฟิร์สถือชามก๋วยเตี๋ยวไปยังโต๊ะปรุงของร้านโดยมีสายตาของซันจับจ้องอยู่

" สี่สิบครับ "

ป้าเจ้าของร้านทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ ให้กับนักศึกษาใหม่ เมื่อเฟิร์สโอนเงินและโชว์สลิปให้ป้าจึงถือชามก๋วยเตี๋ยวเดินออกไป

" ลูกใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวแม่ทำให้ใหม่ "

ซันหันไปมองป้าเจ้าของร้าน

" จ้ะๆ แปปนึงน่ะแม่ลวกเส้นให้ก่อน "

|

ดาหวันวิ่งถือแก้วน้ำสองแก้วมาด้วยความรีบร้อนหลังหลังจากให้กุ้งนางถือจานข้าวมาที่โต๊ะให้ก่อน

พราวมองหาร้านก๋วยเตี๋ยวที่ซันไปซื้อ ทว่ากลับเจอร่างสูงกำลังเดินถือชามกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

ซันวางชามก๋วยเตี๋ยวลงตรงหน้าพราวและนั่งลงข้างๆ คนรักของตนเอง

ซันนั่งประสานแขนบนโต๊ะและคร่อมหลังเล็กน้อยพลางใช้ลิ้นดุนแก้มเมื่อได้ยินชื่อนั้นดังอยู่ข้างหู

ซันว่าพลางคลุกเคล้าเส้นในชามให้เข้ากันก่อนจะคีบเส้นขึ้นมาวนใส่ช้อนพลางเป่าให้พอหายร้อนและจ่อไปที่ปากของพราว

พราวยอมกินเส้นก๋วยเตี๋ยวที่ซันป้อนก่อนร่างหนาจะกลับไปนั่งทำแบบเดิมเพื่อจะป้อนคำที่สองให้เขา

พราวนั่งเท้าคางมองซันจากด้านข้าง ร่างหนากำลังจะป้อนคำที่สองต่อก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบหน้ายิ้มหวานของแฟนตัวเอง

พราวรีบนำเส้นก๋วยเตี๋ยวในช้อนที่ซันถือวกเข้าปากร่างหนาก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ

กุ้งนางหันมองเพื่อนอย่างหน่ายและถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ

|

ระยะเวลาผ่านไปพักใหญ่ กุ้งนางและดาหวันได้ขอปลีกตัวออกไปก่อนเพื่อขับรถไปหาของกินจากคณะอื่นในช่วงเวลาที่ยังเหลืออยู่ทำให้ที่โต๊ะเหลือเพียงพราวและซันเท่านั้น

ซันยื่นขนมในมือไปที่ปากพราว ร่างบางกำลังจะกัดกิน ซันก็ชักมันกลับทำให้พราวกัดได้เพียงอากาศ

ซันขยับเข้าไปใกล้พราวและเลื่อนหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายทว่าไหล่กว้างถูกดันเอาไว้ด้วยฝ่ามือของพราว

ว่าแล้วร่างหนาก็หยิบแท่งขนมมาคาบไว้ที่ปากและขยับเข้าไปใกล้พราวมากขึ้น

พราวดันร่างสูงให้เลื่อนใบหน้าออกห่างก่อนร่างหนาจะเงยหน้าขึ้นมองเพดานโรงอาหารและอ้าปากเพื่อปล่อยให้ขนมส่วนที่เหลือหย่อนลงปากตัวเองไป

ซันหันมองพราวที่กำลังนั่งบ่นและมองเขาด้วยสายตาดุอยู่

ซันขยับเข้าไปใกล้พราวอีกครั้งจนร่างบางถึงกับตั้งตัวรับไม่ทันเพราะคราวนี้เขาถูกอีกฝ่ายรวบเอวไว้ด้วยนี่สิ

พราวนั่งมองแฟนเด็กของเขาที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นก่อนจะแค่นขำออกมา

พราวว่าพลางถือชามก๋วยเตี๋ยวเพื่อเอาไปเก็บโดยที่มีสายตาเจ้าเล่ห์ของซันคอยมองตามหลังก่อนร่างหนาจะลุกขึ้นยืนและยิ้มกว้างออกมา แต่หารู้ไม่ว่ากำลังมีสายตาของเฟิร์สจับจ้องพวกเขาสองคนอยู่

ติ้ง !

Messager <เกี๋ยว> : ซันจะกลับมาตอนไหน

|

[Messager]

ไอ้เกี๊ยว

|

*บทสนทนาต่อหน้า*

ติ้ง !

มือถือของพราวดังขึ้น ร่างบางจึงหยิบมันออกมาดู

Messager <ชลธี> : ไล่มันกลับคณะหน่อยดิ รุ่นพี่ตามหามันไปคัดตัวอยู่อ่ะ

ซันเข้าไปกอดพราวรั้งเอาไว้

มันจะไม่ติดอะไรเลยถ้าโต๊ะที่นั่งอยู่มันตั้งอยู่กลางโรงอาหารแล้วจำเป็นไหมล่ะที่ต้องมายืนกอดกันกลางโรงอาหารเนี่ย !!!

|

ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์

- ลานเกียร์ -

ร่างบางเอียงคอถามด้วยความสงสัย

___