เก็บเสื้อเก็บผ้าแล้วก็ย้ายไปอยู่ที่ไร่รัชชานนท์เถอะหลิน เธอตัวคนเดียวแล้ว แม่เธอไม่อยู่แล้วนะ

แต่แม่ของเธอเคยบอกว่า ป้าของเธอเพิ่งมีครอบครัวใหม่แล้วย้ายไปอยู่อีกจังหวัดไม่ใช่เหรอ

แต่หลินไม่เคยอยู่กับป้า ไหนจะครอบครัวใหม่เค้าอีก อยู่กับฉันนี่แหล่ะ

แม่ของเธอเป็นคนสนิทของฉัน ฉันเองก็ทิ้งเธอไม่ลงหรอก

เพราะฉันรู้ว่าแม่ของเธอรักแล้วก็ห่วงเธอมากแค่ไหน ฉันยิ่งไม่กล้าปล่อยเธอไว้คนเดียว

ไปอยู่ที่ไร่ด้วยกันนะหลิน เดี๋ยวฉันจะให้ช่วยงานพ่อเลี้ยงรัชชานนท์

ถือว่าฉันขอร้อง เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากทำให้แม่เธอ

// หันมองหน้าพ่อเลี้ยงเลอศิลป์

อย่างนั้นก็ได้จ๊ะ แต่ตอนนี้ไปอยู่กับฉันก่อน

หลินเองก็คุ้นเคยที่ไร่รัชชานนท์ดี ถึงช่วงหลังจะไปเรียน แต่ยังไงก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าต่อกันอยู่ดี

ฉันผูกพันกับแม่ของหลินมากนะ เธอเหมือนพี่สาวของฉันคนหนึ่งเลย

ตอนนี้พี่สาวของฉันไปสบายแล้ว ขอให้ฉันได้ตอบแทนน้ำจิตน้ำใจพี่สาวคนนี้เถอะนะ ( แววตามุ่งมั่น )

// กอดอก มองนิ่ง

ถึงกับต้องเอามาเลี้ยงดูขนาดนี้เลยเหรอครับแม่ // กอดอก มองนิ่ง

ยัยเด็กหน้าจืด แว่นหนาเต๊อะ ไม่มีที่ไปหรือไงครับ

พ่อเลี้ยงรัชชานนท์ พูดจาไม่น่ารักเลยนะลูก ( ห้ามปราม )

เป็นถึงพ่อเลี้ยง ปกครองคนเยอะแยะ กับแค่หลินคนเดียว ลูกจะมีปัญหาอะไรนักหนา

แม่ก็รู้ว่าผมกับเด็กแว่นหนาเต๊อะนี่ ไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร จะให้มาอยู่ร่วมชายคากันได้ไงครับ

แล้วหลินเค้าก็ไม่ใช่เด็กแว่นหนาเต๊อะ แล้วนะลูก ดูดีๆ สิ // หันมองหน้าหลิน // ยิ้ม เอ็นดู

เหอะเหอะ.....สำหรับผม ยัยเด็กหน้าจืด แว่นหนาเต๊อะ ตลอดไปครับ // มองแรง

เราคนเดียวหรือเปล่าชานนท์ ที่ไม่ถูกกับน้อง

พ่อไม่เคยเห็นน้อง จะมีปัญหาอะไรเลย มีแต่เราหาเรื่องเค้าทั้งนั้น

ใช่ ดีมาก ดีที่สุด // หน้าตึง

หลินไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่ที่นี่ ห้องข้างๆ พ่อเลี้ยงรัชชานนท์นั้นแหล่ะ // ยิ้ม

แม่ครับ // งอแง

ไปจ๊ะ พ่อเลี้ยงรัชชานนท์

แม่ไม่ได้ขอ แม่แค่ออกคำสั่ง เข้าใจตรงกันนะ // ยิ้ม

พาน้องไปที่ห้องจ๊ะทูนหัวของแม่ // เหลือกตาใส่

// สะดุ้ง

แม่มาเหลือตาใส่ได้ไง ผม 30 แล้วนะ ไม่ใช่ 3 ขวบ // งอแง

เหรอจ๊ะ.... งั้นก็ช่วยทำตัวให้เหมือน 30 ด้วยนะคะพ่อเลี้ยงรัชชานนท์

เพราะเธอคนเดียว ยัยเด็กหน้าจืด แว่นหนาเต๊อะ // จ้องหน้าใกล้ๆ

ตามมา....... ( หงุดหงิด ) // เดินขึ้นบ้าน

ตามขึ้นไปเลยหลิน เดี๋ยวสงบเอง เชื่อฉัน // ยิ้ม

เธอน่าจะชินนิสัยชานนท์นะ ก็เป็นแบบนี้กับเธอมาตั้งแต่เด็ก // ยิ้ม

นั้นไงห้องของเธอ

เดี๋ยว // เอาตัวบังประตูไว้

พรุ่งนึ้เธอต้องไปทำงานกับฉัน รู้ตัวหรือยัง

// มองหน้าหลินใกล้ๆ

( ยัยเด็กหน้าจืด แว่นหนาเต๊อะ จริงๆ เหรอวะ ) // คิดในใจ

ก็ตามนั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะสั่งงานเธออีกที อย่าคิดว่าจะได้อยู่สบายๆ นะ หึหึหึ // ยิ้มเจ้าเล่ห์

แล้วอย่าคิดจะทำอะไรฉันเป็นอันขาด เพราะเด็กอย่างเธอสู้อะไรฉันไม่ได้หรอก จำไว้ // เสียงเข้ม หน้าดุ // จ้องหน้าหลินใกล้ๆ

// เดินเข้าห้อง