เครดิต : ขอบพระคุณภาพทุกภาพ จากอินเตอร์เน็ตค่ะ

.

.

สัญลักษณ์ประกอบ

// เท่ากับ การกระทำ

(..... ) เท่ากับ ความรู้สึก

.

………………

บ้านของดิน

ดิน เติบโตมาแบบเห็นยายกับแม่ลำบากและสู้ชีวิตมาตลอด

ยายของดิน ขายขนมไทยอยู่ที่ตลาด BW

ส่วนแม่ทำงานเป็นพนักงานบริษัท รับเงินเดือน

แม่ผมเป็นผู้หญิงเก่งครับ ออกจะดุ นิดๆ ฮาร์ดคอร์ หน่อยๆ แต่จริงๆ แม่ก็แอบมีมุมอ่อนโยนเหมือนกันครับ

ส่วนพ่อ ผมไม่เคยเห็นครับ ไม่มีข้อมูล แม่ไม่เคยพูดถึง ผมก็....เลือกที่จะไม่ถาม เพื่อความสบายใจของแม่

.

และผม

ดิน (ปฐพี ชยางกูร) นามสกุลเดียวกันกับแม่และยาย

เรื่องราวของผมในสมัยเรียน แม่เดินเข้าออกห้องปกครองเป็นว่าเล่นครับ ห้าวด่องๆ มีเรื่องกับเค้าไปทั่วสมัยมัธยม หล่อจนโดนหมั่นไส้ นี่ก็ใช่ครับ

หน้าหล่อๆ ของผม บางครั้งก็ทำให้ผมต้องเป็นนักเลงแบบเลือกไม่ได้ เพราะต้องปกป้องตัวเอง

แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็เบาลงหน่อยครับ เบาตรง ไม่มีห้องปกครองให้เรียกไป ผมแปรเปลี่ยนความห้าวด่องๆ ตรงนี้ เป็นเงินครับ

.

.

................

ค่าย MuayThai Gym

เวลาพัก

นี่แหล่ะครับ สิ่งที่ผมแปรเปลี่ยนความห้าวด่องๆ เป็นเงิน

หลังจากที่เห็นว่าแม่ลำบาก

ผมก็มีความคิดอยากต่อยมวย เพื่อหาเงินมาช่วยแม่อีกทาง

เลิกต่อย ตี กับคนอื่นแบบ ไม่มีสติสักที

จริงๆ ผมเป็นคนมีความคิดนะครับ แต่อาจจะช้าหน่อย

ผมรับการช่วยเหลือจากพี่แสบ รุ่นพี่ที่นับถือกันมา

แสบแกเป็นเด็กวัดครับ ยายของผมชอบไปทำบุญที่วัดนั้น

ด้วยนิสัย กิริยาวาจา ท่าทาง ของพี่แสบที่คล้ายๆ ผม ทำให้ยายพิมพาของผมแกนึกเอ็นดู

เลยมักจะให้ขนมกิน จ้างมาช่วยงานที่ร้านนิดๆ หน่อยๆ พอให้พี่แสบได้ค่าขนม

และพามาเล่นเป็นเพื่อนผมบ้าง

ทำให้ผมกับพี่แสบ นับถือและช่วยเหลือกันมาตั้งแต่เด็ก

พอพี่แสบเรียนจบม. 6 แกก็มีโอกาสเข้าสู่วงการมวย จนได้เป็นนักมวยอาชีพของค่าย ค่าย MuayThai Gym ครับ

แกยังส่งเสริมการขายขนมไทยยายพิมพาไปที่โรงครัวของค่ายอีกด้วยนะครับ

เรียกว่า รักกันเหมือนคนในครอบครัวนั้นแหล่ะครับ

และในที่สุดผมเริ่มแอบแม่ไปซ้อม จนได้ขึ้นชกไฟท์เล็กๆ พอได้เงินมาเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่จะทำได้ ผมโคตรจะภูมิใจในตัวเองเลยครับ ที่หาเงินช่วยยายกับแม่ได้

แต่.....มีแค่พี่แสบ กับ ยายเท่านั้นนะครับที่รู้

ผมไม่กล้าบอกแม่ เพราะแม่อยากให้เรียนอย่างเดียว ไม่สนับสนุนความห้าวด่องๆ ของผมสักเท่าไหร่ แม่กลัวผมเรียนไม่จบครับ

ซึ่งผมพยายามทำทั้งสองอย่างควบคู่กันไปให้ลงตัวที่สุด

เพื่อไม่ให้รู้ถึงหูแม่ครับ

.

.

.

มหาวิทยาลัย BW

ห้องพักอาจารย์

.

.

เป็นการพยายามทำทั้งสองอย่างควบคู่กันไปให้ลงตัวแบบสิ้นหวังสุดๆครับ

ไม่รู้จะรู้ถึงหูแม่วันไหน

ตอนฟังอาจารย์อังคนา อบรมสั่งสอนไป หน้าแม่ถือไม้เรียวก็ลอยเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย