.
.
ตอนที่1
เขตเศรษฐกิจรุ่งเรืองแห่งหนึ่ง
.
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตคร๊าาา”หญิงสาวเปิดประตูทันทีโดยไม่รอคำอนุญาตจากคนด้านใน
“แหม๋ไม่รอคำอนุญาตเลยนะ”คนที่นั่งอยู่เก้าอี้ทำงานพูดขึ้น
“งั้นเอาใหม่.......ขออนุญาตเข้าไปนะคะคุณหัวหน้า”แสร้งปิดประตูแล้วเปิดเข้ามาใหม่อีกครั้ง
“เข้ามา”เมื่อได้ยินเสียงคนด้านในอนุญาตแล้วหญิงสาวก็เปิดประตูเข้าไปทันที
“มีอะไรหรอวา”คนที่นั่งบนเก้าอี้พูดขึ้น
“คืองี้เจ๊ หนูว่าจะขอลางานหน่อยได้มั้ยสักสองอาทิตย์”
“แกจะลาไปไหนตั้งสองอาทิตย์หะยั้ยวา”
“คือหนูจะลากลับบ้านอ่ะเจ๊ ได้มั้ยคะเจ๊อาทิตย์คนสวยนะนะ”วาพูดขึ้นอย่างอ้อนๆ
“เอ้อ เดี๋ยวฉันดูให้ว่าได้มั้ยแป๊ปนะ”อาทิตย์พูดพลางเปิดดูวันหยุดให้วาไป
“แกอ่ะลาได้นะวา ถ้าแกลาพักร้อนเพราะวันลาเเกเหลือเยอะเลยทบๆกันมาก็ได้หลายวันเลยหล่ะ เล่นไม่รู้จักลาสักทีไม่เหนื่อยบ้างหรือไงหะ”อาทิตย์พูดเชิงบ่นๆให้คนที่เหมือนเป็นน้องสาวเขาคนหนึ่งไปมันทำงานไม่หยุดเลยอย่างกับเป็นเครื่องจักรที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลย หลังจากที่ดูประวัติการลา
“ก็หนูไม่รู้จะลาไปไหนอ่ะเจ๊ อยู่ห้องเฉยๆก็เบื่ออ่ะ”ว่าพูดออกไปพร้อมทั้งทำหน้ามึนๆ
“ก็ลากลับบงกลับบ้านบ้างไง แล้วแกจะเริ่มลาวันไหนอ่ะพี่จะได้ทำเรื่องให้”พูดไปก็มองหน้าคนตรงหน้าไป
“เป็นอาทิตย์หน้าแล้วกันเจ๊วันไหนก็ได้”วาพูดพร้อมกับเดินไปนวดบ่าให้อาทิตย์
“งั้นเป็นวันอาทิตย์หน้านะเดี๋ยวเขียนวันลาให้โอเคมั้ย”วามันนวดให้รู้สึกผ่อนคลายดีแฮะ
“โอเคเจ๊งั้นหนูไปทำงานก่อนนะบ๊ายบาย”
“ไปๆตั้งใจทำงานหล่ะ”พออาทิตย์พูดเสร็จวาก็เดินออกมาทันที วามันเป็นน้องที่ทำงานที่น่ารักคนหนึ่งเลยขยันทำงานมากเจ็บป่วยนิดหน่อยกินยาแล้วก็มาทำงาน เคยถามมันอยู่นะว่าที่บ้านมันลำบากต้องการเงินขนาดนั้นเลยหรอ แต่มันก็ตอบเพียงว่าหนูว่างอยู่ห้องเฉยๆหนูเหงา มันก็เลยมาทำงานทุกวันไม่ขาด เคยลองถามมันนะว่าเหงาทำไมไม่ลองหาแฟนมาอยู่เป็นเพื่อนดูก็ได้คำตอบเป็นยิ้มแห้งๆของมันส่งมา และผมยังเคยถามเพื่อนที่มันค่อนข้างสนิทด้วยว่าทำไมไม่ถึงไม่หาใครสักคนเข้ามาในชีวิตคำตอบที่ได้คือ…มันเป็น’โรคกลัวความรัก…..’
อีกด้านหนึ่ง
ณ วัดชื่อดังที่เป็นที่เลื่อมใสของคนในระแวกนี้
รถคันหนึ่งจอดลงที่ลาดจอดรถของวัดแห่งนี้ คนที่อยู่บนรถเก้าลงมาอย่างสง่าพร้อมกับลูกน้องที่เก้าลงตามมา ผู้ชายร่างสูงโปร่งมีสง่าน่าเกรงขามใบหน้าหล่อเหลาเป็นคนที่มีอายุเกือบครึ่งคนแล้วแต่ก็ยังดูแข็งแรง ราศรีจับ นี่คือเสี่ยศักดิ์ผู้ที่มีอิทธิพลในระแวกนี้และเป็นที่รู้จักดีคือเถ้าแก่โรงไม้ และเขายังมีธุรกิจย่อยๆมากมายอีกด้วย เสี่ยศักดิ์พร้อมลูกน้องมาทำบุญกันที่วัดแห่งนี้เป็นประจำทุกวันพระใหญ่และวันสำคัญต่างๆ เป็นที่รักที่ชอบของหลายคนแม้ว่าอายุจะเยอะแล้วยังมีเด็กมีคนรุ่นราวคราวลูกเทียวมาหว่านเสน่ห์อยากเป็นคนของเสี่ยศักดิ์ไม่ขาดสาย
“เสี่ยนี่ครับ”ลูกน้องจัดของให้ผู้เป็นนายไปใส่บาตรทำบุญ
“…”เสี่ยรับมาพร้อมกับลุกขึ้นไปใส่บาตรเสร็จก็กลับมานั่งรับพร นั่งกินข้าวร่วมกันกับคนที่มาทำบุญ
“เสี่ยจะไปไหนครับ”หลังจากเสี่ยศักดิ์กินข้าวเสร็จเก็บอะไรนิดหน่อยช่วยแม่ครัวเสร็จก็เดินออกไปทางศาลาทันที เห็นเป็นคนใหญ่คนโตอย่างนี้เสี่ยไม่เคยถือตัวเลยอะไรที่พอหยิบจับได้ก็ทำเองทุกอย่าง
“ไปหาหลวงพ่อสักหน่อย มึงจะไปด้วยก็ตามมา”หลังพูดจบก็เดินขึ้นศาลาทันทีพร้อมลูกน้องที่ทยอยตามมา
.
พอเดินขึ้นมาก็เห็นหลวงพ่อที่ฉันข้าวพึ่งเสร็จกำลังเดินลงมา
“หลวงพ่อผมช่วยครับ”
“ดีๆๆ”พูดเสร็จก็รับบาตรมาอุ้มเดินตามหลวงพ่อกลับ กุฏิ
“มึงมีอะไรจะถามกูรึเสี่ยศักดิ์”หลวงพ่อถามคนที่เดินมานั่งข้างๆขึ้น
“หลวงพ่อรู้ได้ไงครับ”เสี่ยศักดิ์หันควั่บมองหน้าหลวงพ่อทันที
“ฮึ ฮึ ก็หน้ามึงฟ้องขนาดนั้นน่ะจะไม่ให้กูรู้ได้ไง”
“ครับหลวงพ่อ”
“มึงจะใจร้อนแทนมันอะไรขนาดนั้นเล่าหึ ถึงเวลาเดี๋ยวมันก็มาเอง”
“หลวงพ่อครับจะไม่ให้ผมใจร้อนได้ไงล่ะ อายุมันก็ปานนี้แล้วมันยังไม่เอาใครเข้ามาพัวพันในชีวิตมันเลย ไม่มีแววลูกสะใภ้มาให้ผมเลยสักคนยิ่งคิดผมยิ่งกลุ้มใจ”
“มึงนี่หน่ากูก็ยังบอกอยู่หยกๆว่าถึงเวลาเดี๋ยวมันก็มาเอง”
“…”เสี่ยสักได้แต่เงียบไอ้ลูกชายคนเล็กเขาอายุจะเข้าเลขสามแล้วยังไม่มีแววว่าที่ลูกสะใภ้มาให้เห็นเลย แม้มันมีหญิงก็ไม่เคยเอาเข้าบ้านมาให้เห็นเลยสักคน
“งั้นมึงเอางี้เอาวันเดือนปีเกิดลูกมึงมากูจะดูให้ เพื่อมึงจะได้หายกังวนขึ้นมา”หลวงพ่อพูดเสร็จก็เอาวันเดือนปีเกิดของลูกชายเสี่ยศักดิ์มาดูให้
“เป็นไงบ้างครับหลวงพ่อ”เสี่ยที่จ้องหลวงพ่ออยู่ไม่วางตาเห็นหลวงพ่อหยุดไปจึงถามขึ้น
“มึงใจร้อนอะไรขนาดนั้นหะ รอสักเดี๋ยวเดียวจะเป็นไรไป”
“….”หลังโดนหลวงพ่อเอ็ดเสี่ยจึงได้เงียบไปและมองรออยู่เฉยๆ
“ลูกมึงอายุเท่าไหร่แล้ว”
“29ครับหลวงพ่อ”
“ก็ปีนี้นิ เนื้อคู่มันก็มาแล้วเหลือแค่รอมันเหวี่ยงมาเจอกันก็แค่นั้นเอง”
“จริงหรอครับหลวงพ่อ”
“แต่ว่านะ”
“แต่อะไรครับ”เสี่ยถามออกไปพร้อมกับลุ้นคำตอบไปด้วย
“เนื้อคู่นะมี แต่เรื่องแต่งงานมึงต้องเผื่อใจไว้นะถ้ามันใจร้อนบุ่มบ่ามไปคงจะหลุดมือไปแน่ๆ และถ้ามันหลุดมือนะคงจะ...กลับมาอยู่ในมือยากเป็นแน่”
“…”เสี่ยพอได้ยินอย่างนั้นก็พูดไม่ออก กำลังจะยิ้มกลับกลายเป็นว่าหม่นลงทันที
“มึงดูลูกมันด้วยมั้ย บทจะมาก็มาไล่กันเลยเว้ยเห้ย ถ้าเกิดว่ามีเมีย เมียมันอาจจะท้องก่อนแต่งนะ”หลวงพ่อมองดูกระดานพร้อมยิ้มขึ้นมา
“หลานหรอครับหลวงพ่อ”
“เอ้อ แต่กูยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะว่าจะจริงมั้ย ไว้มึงพาไอ้ลูกชายมึงคนนี้มาหากูแล้วกันกูจะดูมือมันให้”หลวงพ่อพูดกับยิ้มให้
“ได้ครับหลวงพ่อ”
“เป็นไงมึงอยากรู้ดีนักเป็นไงหล่ะ ดีขึ้นหรือกลุ้มใจกว่าเดิม ฮึๆ”หลวงพ่อพูดออกมาหร้อมหัวเราะในลำคอ
“ผมก็ไม่น่าอยากรู้อยากเห็นเลยหลวงพ่อครับ”ไอ้เราก็อยากจะมีหลานเร็วๆหากว่าลูกตัวเองเป็นฝั่งเป็นฝาไม่รู้จะอยู่บนโลกนี้ได้นานสักแค่ไหนกันเชียวคนเรา
“เอ่อ ถ้าคนมันมีวาสนาต่อกันยังไงมันก็ไม่แคล้วกันหรอก”
“ครับหลวงพ่อ”หลังจากที่คุยสัพเพเหระกันสักพักเสี่ยศักดิ์ก็ขอตัวกลับบ้านไป
.
Guest
